Het derde blog inmiddels van Annet Palthe is binnen. Heerlijk vakantie vieren in Canada, maar ondertussen ook gewoon werken in de natuur. Ons vakantie idee is zon, warmte, zand, natuur, bergen, strand en zee. Annet Palthe en partner Jan Willem hebben alles binnen handbereik. Dat geldt niet voor Bummel, want dan hebben we het over pootbereik.
Bomen & Beesten, Strand & Zee! VAKANTIE dus…
Aangezien het lekker warm en zonnig zomerweer is hier, begin ik met de beloofde “verkoelende” foto van een prachtige bloem.
Rode blosjes-bloem
Ze groeit onder andere in ons naast gelegen Natuurpark, waar talloze on- of begroeide waterpartijen van klein tot groot te vinden zijn. Natuurparken hier zijn feitelijk één grote spons en ze verzamelen zo het vele regenwater dat hier met name in de winter valt.
Vandaar ook dat wij op zo’n 250 meter hoogte een eigen waterbron kunnen hebben, wat hier een grote luxe is. Drinkwater op een eiland in zee is een schaars goed. Het is onvoorstelbaar zacht én heerlijk water, waar Bummel zo in loopt, plonst en hapt.
Bummel hapt dat heerlijk helder water zo weg…
Bomen, bomen en nog eens bomen zijn hier. Juist ja, er zijn er vooral héél veel en ze groeien wel 100 tot 150 cm per jaar. Dus die moet je eigenlijk al als klein plantje uittrekken als je er daarvan al genoeg hebt, óf ze juist daar op die plek niet wilt hebben. Maar ja, als je er niet altijd bent….groeien ze in Gods vrije natuur als kool.
Wij, dat wil zeggen Jan Willem!!!, gaan alvast de wat kleinere bomen zelf een topje-kopje kleiner maken en dan kijken welke grote jongens een verfveeg als merkteken krijgen: om later door de professionals te worden omgelegd.
Flinke jongens: Boom én Jan Willem
Ik geef gereedschappen aan en sta stand-by voor als de motorzaag, hakbijl of ander spannend mannen-gereedschap de verkeerde richting op gaat…
Takken wegkappen- en/of zagen, opening in stam maken, wiggen erin om de juiste en vooral veilige richting van vallen te bepalen en dan de machine goed z’n tanden erin laten zetten: grgrgr…!!!
Grgrgrgr GRAAG gromt en zingt de kettingzaag
En om is ‘ie: BRAVO voor Jan Willem
Dat was meteen de grootste, die Jan Willem zelf deed. De kleineren draaide ‘ie z’n handen nauwelijks voor om, maar goochelde behendig met bijl, handzaag en zaagmachine rond dat het een lieve lust was.
Ik ben apetrots en opgelucht: binnen een uur lagen er 2 flinke knapen om en een stuk of 6 kleinere. En dat alles zonder ongelukken. De kleineren worden vanzelf één met de natuur oftewel die slepen we naar een plek waar we er niet op kijken. Van de 2 grote bomen werden de stammen meteen in moppen gezaagd. Horen en zien vergaan je dan wel, maar dan is het wel klaar.
Wat werken! De rook zie je om hoog kringelen…
En dan komt het zwaardere sjouwwerk: die houtmoppen moeten de steile helling eerst op naar het terras, en dat is maar liefst 3 meter.
Eerst de helling op naar het terras
Maar dan zijn we er nog niet, want het huis is (deels) in de rots helling gebouwd. Dus daarna moesten we met die houtmoppen ook nog eens 3,5 tot 4 meter de helling op naast en over het huis, en ook weer naar beneden… Ik zag al voor me dat de kruiwagen met die zware blokken hout op hun eigen houtje naar beneden wilden suizen…dus ik denken en denken over een veilige en handiger route.
Een simpel, gek maar vooral praktisch idee werd geboren: ik reed gewoon met de kruiwagen door het huis, dus alles begane grond, naar de voorkant en daar lossen bij de andere houtopslag naast de garage. Ik stoer aan de slag. Het paste precies, ik trots.
Gewoon dwars door het huis transporteren!
De eerste, die op haar gemakje komt inspecteren of er ook nog gewoon lekkere kant-en-klare-tak-hapjes zijn te vinden is ons huis-hertje Bambi. Bummel had haar lucht al opgesnoven. Als Bummel met zijn neus-in-de-lucht gaat rondlopen weten we haast wel zeker dat er een hert in de buurt is.
Bummel ruikt herten ver voor wij ze zien
Of wij mensen ze dan zien is uiteraard vers 2, maar wij zien Bambi nu ook…. Ze trekt zich steeds minder van ons en/of van Bummel aan. Houdt het wel in de gaten, maar knabbelt rustig haar rondje aan de achterrand naar de oprijlaan toe: ze kan dus elk moment bij onraad de benen…uhhhh mooie slanke pootjes, nemen.
Bambi knabbelt er weer lustig op los
Zondag is een stralende dag dus doen we de ochtendwandeling op het strand van Tunstall Bay. Vanaf thuis kijken we “boven” op het eilandje; beneden op het strand ligt het gewoon voor je in de redelijk beschutte baai.
Uitzicht op eilanden voor strandbaai vanaf thuis
De vroege wandelaars zijn veelal hondenbaasjes. Eigenlijk mag je de hond hier niet uitlaten in het hoogseizoen, maar… we voegen ons maar al te graag naar de dagelijkse praktijk.
Dat wil zeggen gehoorzame honden ’s morgens vroeg ff lekker laten rennen, uitwaaien, pootje baden en genieten zoals wij dat zelf ook doen. Daarna netjes aangelijnd.
Bummel @Tunstall Bay met eilanden op achtergrond
Het water had verrassend onverwachts pittige golven. De aangemeerde boten zag je dan ook heftig schommelen en trekken aan de boeien waar ze aan vast liggen.
Wild water voor boot en dier
Ineens is Bummel zeer alert en volgt opgewonden snuffelend een spoor, zag Jan Willem. Hij kijkt speurend rond en ziet tot zijn verbazing vrij dichtbij 2 otters, met Bummel, wild kwispelend, over één van hen heen gebogen. Ter verdediging gaat deze otter ineens op z’n rug liggen, vervaarlijk met z’n bek wijd open gesperd. Bummel deinst achteruit en de otter grijpt deze slim afgedwongen kans. De otters kennen deze thuis- baai op hun duim-pootje en ineens zijn ze in de golven verdwenen, Bummel heftig zoekend achter latend.
Pfff, gelukkig, dat liep zonder verwondingen beiderzijds af.
Deze krabben-schaal is vast een in de haast los gelaten zondagse lunch van de otters.
Krabben-schaal: zondagse otter-lunch?
Ik stond, helaas!, onwetend van deze mooie momenten, nog stil op een andere plek te genieten. Dus geen fotomomenten van dit verhaal, maar wie weet, we gaan daar vaker heen…
Wie daar ook op wacht staan, maar dan zeer zichtbaar, zijn de meeuwen. Zij staan op de uitkijk, samen of alleen, en lijken met een soort alwetende wijsheid alles al te hebben gezien of meegemaakt. Natuurlijk niet zulke knapperd als in zo’n oude Strand-serie: heette dat niet Bay Watch of zo?
Hun ondoorgrondelijke onverstoorbare blikken vertellen je dat hen niets ontgaat.
Meeuwen als Bay-watchers….
Wie ook uitstekende wachters zijn, zijn Libellen, die je hier in allerlei kleuren en maten ziet. Op de grootste hoogste steen naast onze vijver zit ze zich vaak op te warmen en kijkt ondertussen naar alles wat beweegt en als prooi kan dienen.
Deze kleine, maar oh zo mooie rooie Sien, wint het wel qua uitgesproken schoonheid, wat mij betreft! Dit is de ingezoomde versie, omdat ze er dan zo lekker monsterlijk uitziet.
Maar pas op hoor! Kijk NIET naar haar vlak voor je gaat slapen: krijg je vast een monsterlijke nachtmerrie van…!!!
Libelle ‘Mooie Rooie Sien’ loert op lekkere lunch
Als we een middagje regen hebben frist alles lekker schoon op en kun je weer eens wat binnen doen….zoals een blog schrijven. Dit schattige kraaienstelletje vindt dat een prima moment om elkaar lekker een “pittige peeling” te geven.
Kletsnat knuffelend kraaien paartje
Regen is ook een mooi moment om weer eens een ouderwets spelletje mikado te doen: alleen zijn onderstaande maten voor en van woudreuzen…
Reuzen mikado
Op de golfbaan wordt ons een wonderlijke “Disney-film” vertoond, zomaar door moedertje natuur ‘life’ te zien. Dat er ook daar veel herten rondlopen weten jullie als trouwe lezers wellicht nog wel, maar dit moet ik je gewoon vertellen. De foto is met de telefoon gemaakt, omdat de camera thuis lag, dus niet zo scherp als ik wel zou willen.
Ik praat een beetje kalmerend tegen een naderend hert, zodat ze vlak langs me zal lopen, op weg naar waar ze heen wil. Dat doet ze gelukkig ook. Maar dan trekt een kleine meebewegende schim m’n aandacht. Het blijkt een vogel, zo’n beetje ‘onze’ merel-maat. Kon niet zien wat voor vogel het was, maar maakte me niks uit. Die vogel volgt het hert letterlijk op de voet, de hele oversteek van de baan. Het hert hapt links en rechts wat grasplukjes en dat vogeltje hipt steeds vlak bij haar rechter voorpoot en bek mee. Waarom??? Omdat er wellicht wurmpjes naar boven komen door dat etende hert? Laat ze wat kant-en-klare lekkernijen vallen? Ik zie die vogel niets oppikken, ze vlieg-hipt gewoon mee. Wie het weet: laat me maar weten. Net een sprookje: “Het hert en de merel: vriendjes voor het leven!”.
Dat kleine donkere vlekje links is de vogel
Ook hier op de golfbaan (uhhhh, naast de baan bedoel ik natuurlijk!) staan eeuwen oude bomen, levend dan wel vergevorderd vergaand. Al deze bovengrondse grote wortels zijn telkens weer een schoonheidswonder. Hoe die kleuren van boom, bast, takken, hout en steen in elkaar over lijken te vloeien, op elkaar gaan lijken als een prachtig stilleven.
Snap ik meteen ook eens ‘anders’ waar dat woord stilleven vandaan komt: het leven staat stil maar de schoonheid wordt wellicht wel mooier dan ze in leven was…of komt het van het Engelse ‘still alive?’ Kan ook, want het lijkt gewoon voort te leven.
Boom, takken en rotsblok gaan qua kleur in elkaar over
We hebben meteen in het begin ook al de oven gestookt om de bronsvormen te kunnen gieten. Maar hoe de ingevoerde mallen uit de oven kwamen was al een kunstwerkje op zich. Het was zo prachtig gebarsten dat het eeuwenoude gebarsten klei leek.
Mooie barsten in mallen door de hete oven
De mallen komen gloeiend heet uit de oven. Die dus urenlang moeten afkoelen tot we ze eruit kunnen halen. Dan wordt er brons verhit tot het vloeibaar is en dat gloeiend hete vloeibare brons wordt in de vorm gegoten, die je jouw kunstwerk hebt toegedacht.
Maar we zaten met open mond te kijken naar een grote mier van hier, de Ent, die gewoon de hele tijd over die hete massa heen en weer wandelde. Overal ging ‘ie kijken; hij liep zelfs vlak langs het net ingegoten brons! Hij kuierde op z’n gemakje overal rond en in en op. En er gebeurde niets met z’n pootjes…
Heet gebakerde mier
De regen zorgt ook voor een bijzondere zonsondergang: een semi doorschijnende wolkenmassa die een soort doorschijnend melkwitte ‘kleur’ heeft: géén kleur dus, helemaal nada niets . Maar oh zo prachtig, vooral knus binnen bij de open haard zittend met een glaasje.
Mooi mistige zonder-zon-ondergang
Er liggen al weer talloze foto’s en verhaallijnen op stapel, klaar om samengevoegd te worden. Geniet lekker van de zomer en elkaar.
Tot Blogs
Annet Palthe
