Het eerste damesteam van Springendal Set-Up ’65 is voor een trainingsweek afgereisd naar Marokko, het moederland van trainer coach Brahim Abchir. Hieronder hun belevenissen en uit alles blijkt dat ze het prima naar de zin hebben.
Dinsdag begonnen we om 9 uur met het ontbijt, waarna we meteen in de bus sprongen voor een dagje in Brahims thuisstad Casablanca. Onderweg regende het veel en waren we bang dat de dag in het water zou vallen. Echter bleken we in Casablanca onze eerste zon van de week te zien en was de temperatuur erg aangenaam. We zijn winkelstraatjes doorgelopen en hier hebben enkelen iets gekocht. Over de prijs werd natuurlijk onderhandeld door onze chef Brahim of subchef Saïd. Bij het kopen van een zonnebril bleek wel weer hoe belangrijk het is dat Judiths haar goed zit, want telkens als er een spiegel voor haar werd gehouden ging haar hand weer door haar haar. Op straat werden wij als ‘buitenstaanders’ toch veel aangekeken en werd er zelfs gevraagd of we met een groepje Marokkanen op de foto wilden. Dit was natuurlijk geen probleem, dus volgde er een kleine fotoshoot. Hierna vertrokken we met de bus naar een moskee in de buurt. We keken onze ogen uit bij de grootte en de stijl van deze moskee en het contrast met de toch mindere huizen ernaast. Naast de moskee lag de zee wat een prachtig beeld creëerde. Al met al een mooie plek om veel foto’s te schieten.
Na het bezoek aan de moskee leidde onze reisgids Brahim ons naar een groot winkelcentrum. Dit was niet te vergelijken met de winkels in de straten, hier was alles strak en zag het er duur uit. Typerend was het aquarium dat 3 verdiepingen hoog was en in het midden van het winkelcentrum stond. In het winkelcentrum hebben we gegeten bij onze vertrouwde vriend; de McDonalds. Hierna hadden we nog even tijd om voor onszelf rond te kijken in het winkelcentrum. Zo had Leone Wiersma behoefte aan een borrel die nergens te vinden was en ging Wieke Brons op jacht naar jurkjes met bloemetjes, maar verder dan foto’s die ze uitlachte kwam ze niet. Om 3 uur verzamelden we ons weer om terug te gaan naar de campus waar we om half 7 een wedstrijd gingen spelen tegen het militaire team.
De wedstrijd tegen AS-FAR verliep volgens de officiële internationale regels, wat voor ons even wennen was. Judith Kamphuis kwam er pas in de vierde set achter dat we met technische time-outs speelden. Voor de wedstrijd kregen we een speldje en een petje van de tegenstanders. De eerste set verliep voor ons soepel en mede door de hoge servedruk had AS-FAR moeite om ons weerstand te bieden. Deze set wonnen we dan ook met 11-25. De tweede set viel onze servedruk weg en hadden we meer moeite om als team te spelen. Hierdoor werden er onnodige fouten gemaakt en bleef het tot het einde van de set gelijk op gaan. Op 23-22 werd midden in een serie de wedstrijd onderbroken doordat de stroom in de hele regio uitgevallen was. Daar stonden we dan in een pikzwarte hal, niet wetende hoe lang het zou duren. In het donker probeerden we ondertussen warm te blijven, maar door de temperatuur in de hal viel dit niet mee. Na tien minuten konden we de wedstrijd hervatten, maar de set ging alsnog onnodig verloren met 25-23. De 3e en 4e set kwamen we weer terug in ons eigen spel en waren er veel positieve punten te benoemen. Deze sets werden gewonnen met een stand 14-25 en 15-25. Voor een team dat in deze samenstelling niet veel samenspeelt, hebben we een prima prestatie neergezet, waar deze week zeker nog leuke wedstrijden mee kunnen worden gespeeld.
‘s Avonds hebben we met z’n allen nog gezellig gezeten en gelachen om de danskunsten van Manon van ’t Rood en Marell Oude Avenhuis. Ook de mededeling van Spinelli dat haar grote boodschap in de wc niet doorgespoeld kon worden, werkte bij veel speelsters goed op de lachspieren.
Woensdagochtend bleek maar weer dat Merle Baasdam geen ochtendmens is, want na het ontbijt struikelde ze en lag ze voor de zoveelste keer languit op de grond. We hadden om kwart voor 9 weer een gezamenlijke training. Dit keer was de training gericht op de serve en pass. De training werd erg rustig gehouden, wetende dat we ‘s avonds weer een wedstrijd speelden. Na de training mochten we voor onszelf de middag invullen. Doordat de zon vandaag volop aanwezig was, werd er door iedereen geprobeerd om een beetje bij te kleuren. Bij het middageten was het weer tijd om een streek uit te halen met Marell Pude Avenhuis. Brahim had overlegd met het personeel van het restaurant dat ze zouden doen alsof Marells toegangspasje het niet deed. Marell schoot hierdoor weer in de stress en wist niet hoe ze moest handelen. Uiteindelijk had ze door dat het een grap was, waardoor ze zelf weer ideeën op ging doen om Brahim terug te pakken.
Om 6 uur werd er opnieuw een wedstrijd gespeeld tegen het militaire team. Dit keer waren de burgemeester van Rabat, het hoofd van de militaire sport en oud speelsters van het militaire team aanwezig om de wedstrijd te bezichtigen. Ook dit keer kregen we presentjes van de tegenstander; een tweede speldje en een paar typisch Marokkaanse sloffen. We begonnen de wedstrijd met een hoge servedruk, waardoor we al snel uitliepen. AS-FAR had moeite om weerstand te bieden waardoor de set met 12-25 naar ons ging. De tweede set kregen we de opdracht om makkelijker te serveren, waardoor wij onze verdediging konden testen. Hierin ontstonden vaak miscommunicaties en de ballen werden niet afgemaakt aan onze kant. We maakten het onszelf onnodig moeilijk, maar uiteindelijk trokken wij toch aan het langste eind en werd er met 23-25 gewonnen. De derde set speelden alle jonkies, ook wel de ‘dames zonder borsten’ genoemd door de tegenstanders. Maar ze waren wel gewaarschuwd, want ze hadden de dag ervoor toch ook verloren van de ‘dames zonder voorgevel’. Dit keer was AS-FAR het team dat middels servedruk ons in de problemen bracht. Na telkens tegen een kleine achterstand aan te lopen, konden we tegen het einde van de set de stand ombuigen en wonnen we met 22-25.
Na de wedstrijd moesten we allemaal snel douchen, want we gingen uit eten met de coach van AS-FAR, directeur van het militair volleybal en trainer van het nationaal mannenteam. Het eten smaakte erg goed en de eerste wijn van de week viel ook goed in de smaak. Een plaatselijke zanger zong bekende liedjes, waardoor de sfeer er bij ons goed in kwam. Een vraag van Judith aan de zanger, kreeg door haar uitspraak toch een hele verkeerde betekenis. Daarnaast bleef de grappenstrijd tussen Marell en Brahim ook gewoon door gaan en dit keer was het Marell die Brahim verraste. Ze had in haar beste Engels gevraagd om een surprise toetje met vuurwerk en al, waardoor Brahim even het middelpunt van het restaurant werd. Uiteindelijk waren het Marell en Wieke die het feestje helemaal compleet maakten door ‘vrouwkes’ te gaan zingen op het podium. Wieke moest hiervoor wel haar charmes in de strijd gooien bij de zanger. We kregen het grootste deel van de zaal mee en zo konden zij ook genieten van onze muziek. Na onze kunsten te laten zien, wilden de mensen van het restaurant ook hun ding laten zien. De trommels kwamen tevoorschijn en door de mensen in de zaal en het keukenpersoneel werd een hele gave drum show neergezet. Al met al was het een zeer gezellige avond, die toch wat later eindigde dan we van tevoren hadden gedacht.
Donderdag mochten we de koffers weer pakken en vertrokken we om 11 uur richting El Jadida. Hier zullen we verblijven tot we zondag weer naar huis gaan. We gingen samen met het militaire team op pad en zo konden we veel dingen uitwisselen over onze culturen en talen. Tijdens de busreis zijn we gestopt bij een aantal plekken. Als eerste hielden we halt bij een plek waar ze typisch Marokkaans aardewerk en dergelijken maakten en verkochten. We hebben hier veel leuke dingen gezien en dan is het toch jammer dat we geen grotere koffer mee kunnen nemen naar huis.
Hierna reden we in de bus naar één van de koninklijke huizen. Aangezien het behoorlijk warm was en we dus allemaal korte broekjes droegen, mochten we het gebouw helaas niet van binnen bewonderen, maar de buitenkant was ook zeker indrukwekkend. Onze laatste stop was bij het oudste gedeelte van Rabat. Hier bleek maar weer dat communiceren in verschillende talen soms lastig is, want Leone Wiersma begon spontaan in het Engels te antwoorden op Carins Elferinks vraag. We vervolgden onze reis na een kleine eetpauze. Dit was voor de verandering de McDonalds weer. Carine kon hier lekker genieten van de door Brahim bestelde Flac Murry. We hebben hier afscheid genomen van Wieke en Marell die morgen (vrijdag) al naar huis vliegen, omdat ze beide zondag alweer vertrekken naar hun volgende vakantieadres. Ze zijn samen met Saïd afgezet bij de trein, maar of ze die konden nemen bleef voor ons de vraag aangezien Saïd al zijn spullen, inclusief portemonnee, was vergeten in de bus. Dit is uiteindelijk toch opgelost, dus zij verbleven in Fes terwijl wij onze reis doorzetten naar El Jadida. Hier werd een nieuwe kamerindeling gemaakt en genoten we van de rest van de avond.
We gaan nu richting het einde van de week, maar daarvoor staan nog wel 3 hopelijk fantastische dagen op het programma. Deze zult u lezen in het volgende en laatste deel van ons dagboek!
Groetjes Ilse Kamphuis
