Voor Ben Sanders is ‘het doek’ gevallen. Hij stopt als toneelspeler bij de toneelvereniging Ootmarsum en doet dat na 43 jaar op de planken te hebben gestaan. Sanders heeft zelf de keuze gemaakt om de gordijnen van het toneel dicht te trekken en sluit daarmee een fantastische periode af. In Ootmarsum is Ben Sanders wereldberoemd. Ook mensen, die hij zelf niet kent, spreken hem aan met: “Jij bent de man van het toneel.”
De eerste voetstappen op het podium zette Sanders in 1969 bij het NKV in café De Rozenstruik. “Ik ben gevraagd door Nico Rolink om mee te doen en heb eigenlijk direct ja gezegd. Het toneelstuk heette ‘De verkochte bruid’ en ik speelde daarin een rol, waarin ik op Hoog Hollandse, geaffecteerde toon een persoon neer moest zetten,” vertelt Ben Sanders om er direct de eerste regel van zijn tekst van destijds aan toe te voegen. “Plankenkoorts kende ik eigenlijk niet. We traden zes keer op en toneel was nog een echte uitgaansavond, dus zat het bij de Rozenstruik ook echt zes avonden vol. Het was een prachtige tijd en je maakte van alles mee. De grimeur werd met de auto opgehaald uit Oldenzaal. Anna van de pastoor viel letterlijk in slaap op het podium en ik hoor Dinie Buyvoets nog zeggen ‘Ik weet het niet meer, ik weet het echt niet meer’. Alleen daardoor al lag de hele zaal plat, “ geniet Ben Sanders nog na van die tijd in de Rozenstruik. Na het verdwijnen van dit etablissement vond de toneelgroep in de Blokhut een nieuw onderkomen om te repeteren. Ook op deze locatie kijkt Sanders met veel plezier terug. “Boven in de Blokhut repeteerden we altijd. Na afloop aan de bar werd er vervolgens geïmproviseerd en ontstonden er de leukste toneelstukjes,” blikt Sanders terug. De toneeluitvoeringen vonden plaats in Ons Gebouw. Daar heeft de 61-jarige Ben Sanders niet alleen vaak de mooiste rollen ingevuld, maar zorgde hij samen met anderen voor het decor. Meters behang en liters verf zijn er in al die jaren door heen gegaan. “In Ons Gebouw liggen eveneens prachtige herinneringen, want samen met de beheerders vormden we een hechte groep, waarmee we lief en leed hebben meegemaakt. Met name het overlijden van ons toneellid Johan Borggreve zorgde voor diepe littekens, maar je merkt dan wel hoe belangrijk het is om dit samen met de anderen te kunnen verwerken. En aan Johan hebben we prachtige herinneringen. We traden jaarlijks op voor de zusters in Bussum. Johan speelde in één van de toneelstukken een sjeik. Tijdens een tussenstop bij een wegrestaurant liep hij tot hilariteit van iedereen als een oliesjeik langs de autobaan en dat leverde vele toeterende auto’s en verbaasde blikken op.”
Sanders neemt na al die jaren met pijn in het hart afscheid van ‘zijn’ toneel. “Ik heb echt een grandioze tijd gekend bij het toneel en daarvoor wil ik niet alleen mijn medespelers bedanken, maar ook het publiek dat jaarlijks de moeite nam om naar de uitvoeringen te komen. De reden om te stoppen heeft niets te maken dat de koek bij mij op is, maar deze is verplaatst. Ik wil niet meer de verplichting om jaarlijks vele maanden aan het toneel te besteden. Het vergt veel meer dan het publiek vaak weet,” vertelt Sanders met een serieuze ondertoon. “Men verwacht het misschien niet van mij, maar voor iedere repetitie trok ik mezelf zeker een half uur terug op een rustige plek en tijdens het spelen ben ik zo geconcentreerd dat ik geen publiek zie. Verder moeten de mensen niet vergeten dat je ongeveer 8 maanden bezig bent met het nieuwe toneelstuk. Dat betekende voor mij dat ik het toneelboekje overal mee naar toe nam. Op vakantie, naar mijn werk en zelfs op de wc. Toneel was echt sport voor mij. Je moet presteren, en niet alleen voor jezelf, maar voor je collega spelers en voor het publiek en daar wil ik nu afstand van nemen om te kunnen genieten van andere dingen. Volgend jaar zit ik tussen het publiek en dan zal het ongetwijfeld kriebelen en denk ik terug aan een grandioze tijd binnen de toneelvereniging Ootmarsum. Ik heb het altijd met heel veel plezier gedaan, maar het is nu goed geweest. Dit jaar stop ik met mijn werk bij de zusters in Amersfoort en Bussum en dan hoop ik met volle teugen te kunnen genieten van mijn familie en andere zaken, die op mijn pad komen,” besluit Ben Sanders.
