Het jonge leven laat zich zien en horen. Tijd voor beschuit met muisjes. Robert Westerhof hoefde dit keer niet gewapend met een fototoestel ‘de wijde wereld in’, maar zag in de eigen tuin stap voor stap hoe het nieuwe leven zich een weg baande naar ‘de grote wereld.’ Een moedereend creëerde in de hof van de familie Westerhof een veilig onderkomen en vulde deze met eieren. De broedtijd, ‘de doorbraak’ van de kuikens en hun eerste stappen zijn weer prachtig in beeld gebracht door Robert Westerhof. Aan dit mooie verhaal van Robert zijn ook een aantal sprekende foto’s toegevoegd van Caspar Kouijzer, die in zijn tuin een tortelende moeder haar jong van eten voorzag. Hieronder het verhaal van het eenden sprookje van de familie Westerhof.
De kraamkamer van een wilde eend
Dit voorjaar kregen wij een bijzondere tuinvogelsoort op bezoek. Een eendenpaar had onze achtertuin uitverkoren om te nestelen. Op een ochtend ontdekte ik een wilde eend in onze lavendelbak. Enthousiast liet ik het aan onze dochters zien. Op dat moment gingen we er nog van uit dat het een eenmalig bezoek betrof. Maar na een paar dagen zat de eend weer in de lavendelbak. We zagen de eend een mooi kuiltje draaien. Daarna ging hij de ondergrond met kleine takjes en eigen uitgeplukte donsveren bedekken. Vanaf dat moment wijzigde ons ochtendritueel door eerst naar de eend te kijken en daarna te ontbijten.
De wilde eend legde elke dag een ei. Rond de klok van 5 uur verliet ze ongeveer een half uur het nest en vloog ze ergens naar toe om waarschijnlijk te eten. Elke keer, voordat ze het nest verliet, dekte ze het af met kleine takjes en donsveren.
In totaal heeft ze 13 eieren gelegd in 14 dagen tijd. Daarna kon het werkelijke broeden beginnen. De broedtijd van een wilde eend is ongeveer 28 dagen.
Op Bevrijdingsdag was het dan zo ver. Een paar eendenkoppies staken onder de borst van moeder uit.
Diezelfde dag nog liepen ze allemaal door de lavendelbak. In een klein bakje water, die we gedurende de broedperiode hadden neergezet, nam één van de jonge eendjes z’n eerste zwemles.
Vervolgens hebben we een grotere bak met water neergezet waar de jonge eendjes dankbaar gebruik van maakten. Een schitterend gezicht hoe hun instinct aangeeft om water op te zoeken om te willen zwemmen.
Een dag later verlieten de eendjes de lavendelbak en liepen ze in onze achtertuin. Nu konden we pas echt tellen met hoeveel ze waren. 12 kuikens werden geteld en we zagen nog 1 ei in het nest liggen. Deze is niet meer uitgekomen.
Het was een schitterend gezicht hoe de jonge eendjes de moeder eend volgden in onze tuin. Ook de zoektocht naar voedsel werd in werking gesteld. Hierbij hebben we ze uiteraard een handje geholpen door oud brood te geven.
Een aantal kennissen en vrienden waren op de hoogte van onze eendenkroost en kwamen zelfs op kraamvisite. Als kraamcadeau kregen we oud brood voor de eendjes. Je had ze niet blijer kunnen maken. We hadden roze en blauwe muisjes gehaald en iedereen kreeg natuurlijk beschuit met roze en blauwe muisjes.
Dit eendengezin had bij ons echter wel een probleem. Ze konden de achtertuin niet verlaten. De moedereend zat herhaaldelijk op onze schutting te roepen. Een paar kuikens deden nog een dappere poging om op de schutting te klimmen, maar helaas zonder resultaat. Onze kinderen waren wel blij met hun nieuwe huisdieren maar moedereend dacht hier duidelijk anders over.
Na drie dagen hebben we ook gezamelijk besloten een plan op te stellen om de eenden in de garage te lokken en ze via de voorkant de echte vrijheid te geven. Het lokken was niet echt een succes, maar het drijven wel. De kleintjes liepen door de garage, moeder eend vloog er over heen. De kuikens liepen richting het licht van de geopende voordeur en binnen een minuut zaten ze op de oprit aan de voorkant van het huis. Door het piepen van de kuikens was de moedereend weer snel ter plaatse. Om te voorkomen dat ze richting de gevaarlijke grote straat zouden lopen, hebben we ze een beetje begeleid.
Ons idee was om ze naar de wadi te leiden naast de speelgelegenheid op de Moerbekkenkamp.
Maar de moeder eend had toch duidelijk andere plannen. Ze stak opeens de straat over met haar kuikens om vervolgens de oprit op te lopen en daar uit het zicht te verdwijnen.
Via het voetpad aan de achterzijde van dat huis zagen we gelukkig waar ze gebleven waren. Ze zaten in een vijver van deze bewoners. De meneer des huizes kwam naar buiten en kon ons vertellen dat de moeder elke dag tegen 17.00 uur in de vijver kwam om te wassen en voedsel te zoeken. Hier was dan ook de mannetjes eend aanwezig. Het bleek dat dit eendenpaar al een paar jaar deze vijver bezocht om daar een bepaalde periode van het jaar te verblijven. Vorig jaar hadden ze in hun vijver ook de moedereend met jongen gezien. Ze verbleven hier toen 1 dag in de vijver om daarna te verdwijnen.
Toen wij ons verhaal over de eend vertelden, paste de puzzel helemaal in elkaar.
Voor ons was het een prachtige ervaring en belevenis! Mooi dat de moedereend (met een beetje hulp van ons) haar tijdelijke vijver toch aan haar kroost heeft kunnen laten zien.
En hierbij de tortelfoto’s
