British Columbia is net als Nederland, een wonderschoon Waterland!
Vanuit thuishaven Bowen Island zijn we gedrieën afgelopen maandag met de ferry op pad gegaan om de eilanden en kusten te bekijken die je vanuit Bowen meest mysterieus en vaak vaag ziet liggen. Het is elke dag wel weer een verrassing hoe die kustlijn daar ver weg, of van dat eiland daarnaast er vandaag uit ziet. Zeker in het begin zag ik wolken aan voor eilanden óf juist andersom. Dus in het echt iets zien, of hoe je het vanaf een verre afstand ziet liggen, kan totaal anders uitpakken…. En dat merk ik duidelijk met deze watertrip. Eerst maar weer met onze eigen Ferry vanaf Bowen naar Vancouver/Horshoe Bay en daar draaien we in een flinke lus om in de volgende ferry via de zeearm- de Howe Sound- het verdere vasteland te gaan verkennen. Dus weer langs de bekende Ferry-betaalhokjes, maar nu met bestemming Langdale om vanaf daar circa 85 km in de auto tot Pender Harbour te rijden.
De ferrytocht over de How Sound is meteen een prachtige kijktour en die rustige sfeer voel je meteen ook aan boord bij alle passagiers: òf je doet een tukkie in je auto, leest je boek, werkt je werkstuk bij, sms’t of gebruikt anderszins je oh zo handige handy, nuttigt boven in het restaurant je eerste ochtendkoffie of hangt lekker over de reling en kijkt ter inspiratie in het eindeloze groengrijze water om al deze nieuwe avonturen op te kunnen tekenen!
We varen in een grote lus vanaf Vancouver zo dat we Bowen Island links laten liggen…. en zien nu van dichtbij hoe de verhoudingen en ligging van de andere eilanden ten opzichte van het vasteland in werkelijkheid zijn. Stel je voor: je stapt van de ferry in Langdale en er is slechts één hoofdweg, die alleen naar links gaat, westwaarts, om na 180km in Lund te eindigen. Wij rijden richting dat eindpunt, maar na circa 85km gaan we 2 dagen rondkijken in Pender Harbour.
Eerst nog lunchen onderweg in Gibsons met een prachtig uitzicht op de haven voor we in Pender Harbour aankomen.
Hier krijgt little Mister B zijn kano doop! Ondergetekende had daar in haar jeugd met 2 fervente roeiers als broers wel wat ervaring mee, maar de laatste keer was zeker 40 jaar terug! Maar…. we sloegen niet om, ik kreeg zelfs de complimenten van JW en we waren apetrots op Bummel.
Na aanvankelijk te willen blijven staan en (zout!!!) water proberen te happen werd Mister B.toch rustiger, gelukkig! Want ik zat voorin, dus het ergste voor mij was dat ik niets kon zien wat er achter me gebeurde!!!! Met elke wiebelbeweging, die Bummel maakte, moest ik blind vertrouwen op mijn instinct om absoluut niet te willen omslaan…maar alles ging prima en na 2 baaien langs te zijn gepeddeld, de vele bootjes en boten te hebben bewonderd, was ik toch wel blij én vooral trots dat we droog na 5 kwartier de steiger opklommen. Zelfs geen spierpijn, hoewel het toch echt peddelen was: om beurten links en rechts.
Je begrijpt dat het diner, hoewel we als enige in het getipte golbaan-restaurant zaten, daarna prima smaakte en we vroeg gapend een gezonde nachtrust genoten. Oh ja! vergeet ik bijna: het toetjes verhaal, dat moet je ff horen!!!
Jan Willem is, met niet alleen liefde voor lekker eten, ook zelf een uitstekende kok. Toen ze vroegen wat voor dessert we wilden, vroeg hij naar Sabayon-met-ijs, een heerlijk toetje waar we allebei verzot op zijn én JW thuis, soms, heerlijk zelf maakt.
Dat stond niet op de kaart maar hij wilde het wel helpen klaarmaken en dat was prima. Dus hij de keuken in en met de aanwezige leerling-kok (de kok was na ons diner al naar huis gegaan!), eieren scheiden, dooiers mengen met suiker, wijn, likeur en dat alles lichtjes op open vuur opkloppen. Dus…met z’n allen, inclusief bediening, eigenaar en afwasgirl, dat geproefd en wij heerlijk aan tafel dat, samen met ijs, opgepeuzeld. Jammie-jammie, moet je ook eens proberen…!!!
Woensdag vertrokken we met eindbestemming Lund, met weer een adembenemende lange-ferry-tocht en een mooie autorit naar Lund en dat is meteen mijlpaal 0 van de Highway 101.
Direct bij aankomst de suite met uitzicht-over-de-haven bewonderd en gevraagd naar de mogelijkheden een rondvaart-toer te maken. Morgen zou het slechter weer worden – we hebben, nu ik dit schrijf, vandaag Hemelvaart-donderdag dus, inderdaad een vrijwel geheel bewolkte, toch gelukkig droge lucht boven ons, en zijn dus blij dat meneer-rondvaart zich meldt en ons aanbiedt om ons met een half uurtje te komen ophalen nu het nog mooi weer is! Dus snel windjack aan, verrekijker en camera’s mee en instappen, op weg naar Desolation Sound Marine Provincial Park.
Little Mister B. vindt het motoren geronk maar niets en als wij op het bovenste uitkijkdak gaan zitten waar we hem niet mee naar toe sjouwen, dat vindt hij absoluut niet leuk….maar hij schikt zich, zoals een slimme hond betaamt en dus gaat de hond uiteindelijk toch weer netjes, alhoewel bibberend, liggen wachten tot wij weer naar beneden komen. Dat doen we afwisselend toch maar om het hondenkind te troosten en vooral bemoedigen uiteraard. Het is een bijzondere schitterende tocht! Vooral omdat we de hier geboren booteigenaar voor ons alleen hebben, zodat we naast zijn verhaal alles kunnen vragen wat we maar willen.
Hij belooft ons in het begin meteen al dat hij hoogstwaarschijnlijk wel de zeearenden te voorschijn kan ‚toveren’…. Is dat een inlandse story of zo?? Nee, hij fluit en dan komen ze en krijgen zij als beloning een bevroren kuiken, elk slechts ééntje om het spannend en aantrekkelijk te houden voor hen! Ja ja, doet me sterk aan een vorig verhaal denken, de story van Jan Willem’s „Bear here!” Maaaarrrrr, als we aankomen in de verst mogelijke baai, althans gezien de tijd die we hebben van heen en weer varen, gaan we in de stationaire stand en ik zie niks! Zeg ik gekscherend: „ Now you have to whistle, you proMIST us!!” Nou ja, het kwam er op neer dat ze meestal wel kwamen, maar dat het nooit zeker was of ‚zijn’ eagle-pare in de buurt was of niet. Wij gedrieën gezellig fluiten, gewoon voor de lol, omdat we het eigenlijk niet durfden te geloven. Toch, ineens duiken ze recht boven ons, als uit het niets op! „Ready met de camera? Dan ga ik de kuikens gooien als de boot echt stil ligt, want ze duiken er als een raket op af en happen er elk ééntje uit het water: ze missen er nooit één!!!” zegt onze gids. Maar zo snel als ze het luchtruim doorkruisen en vooral duiken, zo snel zijn wij vooral niet echt. Jan Willem’s kuiken-vangst foto’s én het opvliegen van hun zitplek vóór het kuikens-gooien begint, blijken gelukkig toch héél prima en die van mij zijn wel oké, waar ze boven ons vliegen.
Er is toch een verschil in het type camera…….
Direct aansluitend zijn we net nog op tijd om in het hotel te eten, Bummel en onszelf de laatste ronde te geven om vervolgens uitgevloerd naar boven te gaan.
Nu dus, bij ons is het Hemelvaartsochtend en bij jullie is die dag dan al bijna om Op dit tijdstip schrijf ik jullie dit deel van het eilanduitje en wens jullie allemaal een fijn en vooral gezellig mooi-weer-weekend….en hopelijk tot schrijfsels en lezens allemaal!
Een lekker harige lik en poot van Little Mister B en lieve groeten van Jan Willem & Annet
