Het zevende blog al weer van Annet Palthe. De tijd vliegt en zeker voor onze Siepelin in Canada, die met volle teugen geniet van dit immense land. Op bloemrijke wijze heeft Annet haar ervaringen beschreven in dit blog. Heel bijzonder was ook haar ontmoeting met ………een onderzeeër. Als eerste op de ferry zag zij deze submarine boven water verschijnen. Een primeur. Een leerzaam blog! Veel leesplezier!!!
Deel 7: Kijkje op Canada’s (schier)-eilanden en haar zout- en zoetwater gezichten.
Net als de Hollandse eilanden, met haar vele verschillende zoet- en zoutwater stromen, heeft British Columbia – Canada dat ook….maar dan over een véél groter oppervlak verspreid. Om een feiten-voorbeeld te geven: Britisch Columbia is maar liefst 945.000 km2 met slechts 4,3 miljoen inwoners, versus Nederland 41.526 km2 met 16.8 milj. inwoners…! Vancouver Island meet 480 X 100 km en heeft slechts 759.000 inwoners. Terschelling bijvoorbeeld meet 30 X 3,5 km. Dus, heel erg veel leger dan bij „ons” in Nederland. Hier in British Columbia kun je uren rijden zonder ook maar één dorpje tegen te komen, zelfs geen huizen of wat dan ook. Maar Nederland heeft van die heerlijk oude stadjes…zoals de Siepelstad…en die zie je hier helemaal niet, bestaan gewoon niet.
Om enkele verzoeken in te willigen, tot het zichtbaar maken van dit deel van Canada, nl. British Columbia, om de reisverslagen beter te kunnen begrijpen (voor wie hier ook nog nooit geweest was/is zoals ik), doe ik hier een foto-kaart bij, waarop we (Jan Willem dus!!!) de wegen hebben ingekleurd met rood potlood van deze trip, die we maakten naar en op Vancouver Island met natuurlijk ook het thuisfront Bowen-Island erop.
De 4 punaises wijzen respectievelijk vanaf rechtsboven de stad Vancouver & Bowen Island aan, dan Nanaïmo, Port Alberni en tot Tofino links onder. Je ziet hier duidelijker hoe veel zeearmen of baaien er zijn.Daarom ook zijn er zo ontzettend veel verdiensten: bruggen bouwen in deze woeste natuur is voor het geringe inwoneraantal gewoon niet te bekostigen; de belastingen zouden dan veel te hoog moeten worden. Het is eigenlijk gewoon een kaart voor mezelf hoor, maar wellicht vinden jullie het ook handig om zó even mee te kijken?! Internet geeft een en ander ook heel goed weer…
Deze 7e aflevering hoppen we weer met 2 verschillende ferry’s door de Straat of Georgia langs ontelbare be- maar vaker ònbewoonde eilanden. Als eerste voeren we maandag, zoals gebruikelijk van Bowen Island komend, naar Vancouver om van daaruit een heerlijk lange ferrytocht voorgeschoteld te krijgen naar Nanaimo. Deze plaats ligt op Vancouver Island.
Vanaf het grote bovendek ligt een wereld van golven, boten, stranden, rotsen en eilanden in alle mogelijk denkbare maten aan je voeten. Je kunt de diversiteit van de wereldbol op dit werelddeel bijna niet bevatten en komt ogen, oren en bevattingsvermogen te kort. Vaak vergeet ik zelfs de camera te laten meegenieten….maar dan klopt mijn Siepelhart weer even en hup….dan klik ik weer kwistig rond: de teller van alleen mijn camerachip stond toen, pas!, op bijna 3900.
Je zou kunnen denken dat je er blasé van wordt, maar de grootsheid en schoonheid ervan blijf je toch steeds weer indrinken. Gelukkig!!!
sneeuwtoppen
De ferry komt dan aan in Nanaïmo, op Vancouver Island, één van de vele eilandschimmen, die we vanuit Bowen Island zien liggen. Ook hier vanaf Nanaïmo is er, net als de trip van vorige week naar Lund, feitelijk maar één hoofdroute die je volgt naar Tofino aan de Pacific Ocean…Je rijdt weer dwars door die prachtige, woeste schoonheid, met heel veel S-bochten, bruggen over de ontelbare rivieren met het smeltwater van de vele ook nu nog besneeuwde bergtoppen, schitterende grote en kleine meren diep verscholen waar al dat zoetwater samenkomt. Daar is dan vaak ook wel wat bewoning, maar verder feitelijk nooit ook maar één toeristische uitspanning te bekennen, om even lekker neer te strijken voor een drankje of hapje.
Kennedy Lake
Vaak weet ik niet eens meer zeker of we nu op een eiland rijden, of dat het een schiereiland is óf het vaste land. En weet je, dat kan me eigenlijk ook weer niet zo veel schelen op zo’n moment, want de woeste- én tegelijkertijd lieflijke schoonheid blijft je hier altijd weer boeien. Zeker als er ineens letterlijk …beren op je pad komen. Moeder en berenjong van een jaartje oud schatten we, die lekker lopen te fourageren. Gewoon langs de kant van de weg, enkele 10-tallen meters van waar we net een benen-strek-stop hadden, en waar Jan Willem Bummel uit voorzorg toch maar naast zich liet lopen….
Maar nu ik de beschutte baai-stranden van einddoel Tofino heb betreden, ook zelf weer een schiereiland aan de echte Pacific Coast, weet ik meteen dat dát de echte kust van de Stille Oceaan is. Stranden, die vanuit het bos direct daaraan liggen, kennen wij niet of nauwelijks. Maar hier groeien de bomen meestal direct tot aan de zeebaaien, of vice versa – is maar hoe je het bekijkt vanuit de evolutie!- en vaak is er ineens een plukje bos met altijd die divers gekleurde steenkolossen die door het opkomende tij er ineens weer een eiland van maken… er staan zelfs, niet zelden, prachtige huizen op.
En ook liggen hier dan weer aan de andere kant van het schiereiland haventjes aan de binnenzee, waar de oorspronkelijke bewoners, First Nations genoemd, hun eigen dorp aan de overkant hebben van waaraf wij nieuwe mensen wonen, waar de zon altijd prachtig ondergaat en de baai als van vloeibaar bronzig-goud laat lijken. ‘s Ochtends liepen we hier nog op de zeebodem van het gegolfde eb-zand en scharrelden we tussen de ontelbare zeeschatten als mosselen, oesters en krabben rond, met een uitbundig genietende Bummel, die gek blijft op zeewieren, in welke vorm of maat dan ook. Wij mensen denken dan meteen aan küroorden, maar Bummel wentelt zich er gewoon in en gooit ze zwierig de lucht in om ze dan weer gelukzalig springend en dansend op te vangen én ze ons vervolgens komt laten zien….nee geven doet ie ze nou ook weer niet. Liefst heeft hij dat we hollend achter hem aan rennen en net doen of we ze willen afpakken!
zonsondergang
Net zoals wij eb en vloed kennen, zie je dat hier ook, uiteraard, en dat maakt een kust en strand tot die altijd weer veranderende wild woeste of lieflijke, maar vooral onvoorspelbare zeebeleving.
strandbaai+Annet
Het zilte vocht dat je lippen beroert en een gratis zeebalsem geeft, je huid met een minuscuul zandstraalkanon bewerkt, van je haren één grote onontwarbare knot krullen maakt en vooral verrukkelijke vrijheid door je heen blaast!!! We aten, zaten en wandelden vaak op plekjes waar vandaan we een super schouwspel kregen voorgeschoteld van de vele surfers, die de golven de hele dag door probeerden te berijden.
surfers
Maar de meeste tijd lagen ze op hun buik op de planken, lachend en pratend met elkaar te wachten op de juiste waves….Ohhh heerlijke jeugdtijden om zorgeloos het leven te kunnen genieten! Maar, wij oudere jeugdigen hebben ook gelukkig niet verleerd om het leven te genieten, wanneer het zich aandient.
Als ik donderdagavond de 5e op de terugweg naar huis van voren af het blog wil gaan schrijven, zie ik weer iets zeer bijzonders ….
We zijn zojuist de ferry van Nanaïmo naar Vancouver opgereden en dus op weg naar huis en zie weer heel veel fraais aan me voorbijtrekken, zoals de vuurtoren op een eiland nog ver voor Nanaïmo
vuurtoren
Ik zit vooraan met deze laatste grote terugtocht van Nanaïmo naar Vancouver, in de grote passagierszaal braaf met mijn laptop op schoot. Het is rond 17. 00 uur dat we vertrekken dus iets killer buiten en ja, alles al op de heenreis gezien hebbende kan ik nu binnen toch alles wel zien , maar ook alvast aan blog 7 werken. Zitten zelfs allebei tussendoor op de zachte schommeling van het schip te doezelen, tevreden moe van alle natuurindrukken en de strandwandelingen. Toch kan ik het niet laten om een kiekje te maken als er schijnbaar een soort dubbele steigerpaal met een vlag midden op zee staat; zo lijkt het door de verrekijker rond speurend. Jan Willem zegt desgevraagd dat hij zo’n soort steigerachtig bootje ook niet kent, dus ik naar dek om tóch maar een foto te nemen en het blog-werk, nauwelijks gestart!, ff te onderbreken. Ik lekker ontspannen wat inzoomen en kiekjes maken, niet begrijpend wat ik zie: want ja, een onderzeeër, waar het voorwerp het meest op lijkt, dát kan natuurlijk niet zomaar hier…. !!!!
Net als ik de camera dichtklap en naar beneden wil gaan om Jan Willen de foto’s te tonen en te vragen wat hij er van vindt, is er ineens grote opwinding om me heen en iedereen met verrekijker, camera en filmapparaat vliegt me voorbij naar de reling waar ik zojuist in m’n uppie stond. De luidspreker braakt met een licht ingehouden opgewonden stem iets van een submarine…dus tóch! Had ik er dus lekker al van super dichtbij opstaan!!! Ik, trots hoor, met mijn fototrofee naar beneden en binnen naar Jan Willem met de foto’s en het verhaal van de captain and the submarine…. Voelde heerlijk, moet ik bekennen, die trotsheid van het éérste zien van iets heel bijzonders…Het land heeft slechts een paar van die onderzeeërs, waarvan slechts 2 in de vaart, en die spot ik nu net!
De onderzeeër
Oké ja, terug naar de reis naar de kust van Vancouver Island, wat ik kort weergeef in teksten, omdat plaatjes veel meer zeggen… Langs de diverse stranden van de vele verschillende kleine, maar ook grotere baaien, speuren we naar mooie bijzondere stenen, schelpen en fraai gevormde houtstukken. Dit krabbenschild heeft een vossenkopje als tekening….
krabben schild
Little mister B, inmiddels al met zijn bijna 8 maanden al een hele Big Mister B aan het worden, geniet ook met volle teugen. Alhoewel hij feitelijk nergens mag loslopen, ontsnapt hij zomaar ineens soms van de lijn…gek hè…wij weten ook niet hoe dát nou zit met de riem! Hij holt dan heerlijk met alles wapperend in de wind op de vloedlijn af, of ziet een kraai, meeuw of andere hond en dan is er geen houwen meer aan. Als hij een ‚JA’ van Jan Willem krijgt mag hij namelijk wel naar een andere hond toe, want dat vraag je wel eerst netjes aan de andere baas of je knikt elkaar positief toe, de honden inschattend of het oké is. Kortom, het was opnieuw een super beleving om nog een ander deeltje van dit grote en grootse land een beetje te mogen leren kennen. En, deze knappert wil ik jullie tot slot ook niet onthouden…..!
