Gelukkig, we zijn weer terug in de tijd!
Dat wil zeggen, dat we de overgang naar de 9 uur voorwaarts in de Noord-Amerika-tijd, ook daadwerkelijk bíjgeslapen hebben. Pfff, wel wennen en werken om in het nieuwe bioritme te komen….….….Tegelijkertijd ben ik nog nooit ergens geweest waar zonsondergangen zo mooi wisselend meer dan de moeite waard zijn: Dat helpt prima om je dag-nachtritme realistisch om te zetten.
Altijd weer ”A beautiful Sunset @Sunset Road”
Waar je met dat tijdsverschil vooral tegenaan loopt is om bijvoorbeeld . iemand op tijd te feliciteren. Dat moet eigenlijk al als wij laat naar bed gaan, dan kun je het ‘Lang zal je leven” aan de jarige tijdens de tijd van het Nederlandse ontbijt toezingen, of meteen na ons ontbijt, uiterlijk rond lunchtijd, of pakweg 12.00 uur vanaf HIER in Canada, om nog net op de juiste dag, in Nederland is het dan 21.00 uur, te feliciteren. Kwestie van vooruit denken dus als je terug in de tijd leeft….!!!
Wat absoluut niet van alle dag bleek te zijn bij aankomst, waren allerlei brom-brom-boem-boem geluiden. Bij het eerste verkennende rondje bij aankomst, zagen we al wel een soort van tankwagen en hijskraan staan, en een flinke hoop opgeblazen rotsblokken. Dus belde Jan Willem daags erna met buurman-grondeigenaar. Ja, er moesten wel ”wat rotsblokjes uit de weg geruimd worden”…en dat hebben we geweten.
Rotsblok’jes’ opgeblazen… voor hier is dit een kleine klus
Wat bleek: In verband met mogelijk nieuwe bouwontwikkelingen aan de andere kant van de bergtop moet er natuurlijk elektriciteit en telefoon aangesloten worden. Aangezien de grond hier voornamelijk. uit grote rotsformaties bestaat, wordt de aanvoer van het landelijke netwerk via houten palen aangeleverd. Als je dat (als nieuwe eigenaar), uit esthetisch én praktisch oogpunt, ondergronds wilt hebben, moet er, zoals ook hier, een geul vrijgemaakt worden om die pijpen-met-bedradingen aan te leggen. Dat wil zeggen dat er elke paar meter een gat wordt geboord en daar gaat springstof in. Voordat die lading tot ontploffing gebracht mag worden, komt er een mega pakket oude autobanden op.
Autobanden aaneen geregen
Slim bedacht, want : dan is dat ’niet organische afval’ meteen tot nut…bij ons zie/zag je die autobanden op de oudere boerenerven liggen, om het plastic over het kuilvoer op z’n plaats te houden…
Ze rijgen er een soort van giga-kettingen van en die worden samengeperst als afdek-deken en over de op te blazen grond gelegd. Zo wordt dat door de ontploffing anders rondspringende steen & puin op hun plaats gehouden….dat werkt verbluffend goed.
”Autobanden-deken” als geluid-en puindemper voor springstof
Dat werkt zó goed zelfs dat ik een paar maal een filmpje moest opnemen om die banden überhaupt te zien ”opspringen”. Let maar op de onderste rij banden, daarop heb ik ingezoomd. Als de knal gaat, en ze dus moeten opspringen zie je in eerste instantie nog geen stof, dus dacht ik dat het mislukte….maar het stof blijkt pas enkele seconden later te volgen.
Opgesprongen banden, nog zónder stof, wél al de banden uitgerekt en de ondergrond ietsepietsie omhoog…naar beneden toe is de grond goed losgewoeld om gemakkelijk de ”pijpleidingen” aan te leggen
Moest meteen even vergelijkend terugdenken aan de nieuw aangelegde glasvezelkabels in Ootmarsum. Dat vonden wij toen al een hele toestand, maar dat is, bij dit moeizame gedoe, feitelijk gewoon maar een kleine geul aanleggen en klaar…de verbindingen bínnen laten werken was, in ieder geval bij mij, een héél ander moeizaam maandenlang verhaal!!!
Zo duidelijk aanwezig dat de werknemers met hun machines er eerst waren, zo onduidelijk waren ze ook weer ineens áfwezig. Alles staat er nog, het is nog niet klaar: ze komen zeker weer terug.
Enfin, tijd voor onszelf om lekker naar de kapper te gaan. De kapster is een absoluut schatje, zeker boven de 65 en letterlijk een echt kleine vrouw. Ze heeft er zo veel gevoel voor, en plezier in, om je haar goed in model te knippen dat je haar volledig vertrouwt. Ik zat 5 kwartier in haar statig, ietwat versleten kappersstoel voor slechts $30,00 en al die tijd is ze bezig krul voor krul de boel op orde te brengen. Vrijwel zonder te praten werkt ze door…ik heb gelukkig nog steeds een hele bos krullen, dus kon heerlijk relaxen en genieten van haar geduldig getut!!!
Netjes gekapt samen hapje doen
Aldus gefatsoeneerd en uitgerust van de vlucht en het tijdsverschil, is het ook weer tijd voor een dagje Vancouver. Deze gecamoufleerde gipsfabriek op Granville Island kun je niet over het hoofd zien, maar zo maak je lelijk toch leuk…iedereen maakt hier foto’s!!!
De mega grote silo’s van de gipsfabriek zijn kunstzinnig opgeleukt
En natuurlijk gaan we weer de familie in Vancouver bezoeken. Samen de grote stad in om wat te shoppen, maar vooral om gezellig de dag samen door te brengen met ergens een hapje, bijkletsen, weer wat winkelen enz enz.
Lunch aan haventje in één van Vancouvers buitenwijken
Terwijl wij fijn verwend worden en lekker onder de parasol van het heerlijke weer en de visspecialiteiten genieten mag Bummel beneden ons, buiten het eigenlijke terras, aangelijnd op z’n eigen dekentje liggen.
Bummel op zijn buitenterras…
Met een bak eigen lunchbrokjes én uiteraard z’n waterbak neemt Bummel het sportief op…hij weet inmiddels al niet beter en gaat gewoon lief onder ons liggen. Eind van de dag belanden we op het zonneterras van zus Yvonne & zwager Randy, met royaal uitzicht op de vele langs varende bootjes & schepen én Bowen Island. Thuiskomend laat deze reiger, the heron, zich betrappen de visstand in de oprit-vijver verder te verminderen… we zagen er (vorige week nog wel tenminste!!!) zelfs grote goudvissen zwemmen!
Vissende reiger
Deze libel ontsnapte aan de altijd hongerige reiger en showt haar fonkelend blauwe vleugels die goed afsteken tegen het fris groene blad en de roomwitte bloemenpracht van de waterlelie.
Libel & waterlelie
Door het aanhoudend warme weer gaan we bijna dagelijks even zwemmen: tegen het einde van de dag lekker afkoelen in één van de vrije zeebaaien. Voor Bummel extra spannend omdat hij daar vaak hondenvriendjes treft om heerlijk samen over het strandje en door het water te kunnen racen.
Jan Willem & Bummel
Ondertussen moet er naast ontspannend genieten ook hard gewerkt worden: Ik verwijder eindeloze hoeveelheden zaailingen van de vele verschillende soorten dennen en Jan Willem legt de, te veel, toch ontsproten bomen om en zaagt de eerder dit jaar omgelegde stammen om tot houtblokken voor de open haard.
Maar evengoed heeft Jan Willem tijd voor zijn grote hobby: Bronssculpturen maken. Ik kan gelukkig meehelpen omdat zijn toegepaste vorm, de ”verloren was methode” een zeer arbeidsintensief proces is om de wasvorm tot een bronzen beeld om te ‚toveren’…
Vuurton + bakstenen worden roodgloeiend heet, tot wel 1200℃
Hier in dit deel van Canada is ook een bijzondere verhitte strijd aan de gang tussen de onderwijzers/leraren en de overheid…. De leraren staken al sinds het voorjaar om een betere positie en randvoorwaarden te verwerven voor met name het, net als bij ons, speciale onderwijs dat meer en meer geïntegreerd wordt in het normale basisonderwijs. De overheid betaalt ze gewoon niets meer uit, en men kent hier niet een bondskas, die wat uit kan betalen. Dus er is echt helemaal géén inkomen voor een groot aantal huishoudens waar beide partners in deelbanen in het onderwijs werken (wat hier vrij veel voorkomt)….terwijl bijvoorbeeld je hypotheek, maar sowieso je dagelijkse huishoudelijke uitgaven, gewoon doorgaan. De kids krijgen dus al die tijd géén onderwijs, wat natuurlijk ongehoord is. Vlak voor de vakantie was het nog ”wel leuk om zo’n verlengde zomervakantie te hebben”, maar die lol is er nu echt wel af. Kinderopvang wordt nu veelal door de ouders onderling en/of de grootouders geregeld, zodat diegene, die wel ander werk hebben in ieder geval kunnen gaan werken. Alle stakers, en dat zijn álle overheidsleerkrachten in heel BC (=British Columbia) is de toegang tot de scholen en zelfs de schoolpleinen en dergelijke ontzegd op straffe van ‚wederrechtelijk betreden’. Privé onderwijs is ‚in’ als nooit tevoren: dat gaat gewoon door. Elke dag lopen stakende leraren hier op Bowen Island om beurten langs de hoofdweg en bij de schooltoegang op en neer om zo aandacht en support te krijgen van wie er maar voorbij komt en het maar horen/weten wil.
Het is een trieste aanblik: het stille schoolplein, de verloren ogende speelplaats, de lege ramen zonder vrolijk wuivende kindersmoeltjes van de nu al maanden geparkeerd staande schoolbussen en ook de nu vaak stille sportvelden. Regelmatig zien we de herten heerlijk ontspannen in groepjes die lege groene sportvelden korthouden….
Het haalt elke dag wel een nieuwsitem; iedereen wenst beide partijen wijsheid, dat wel!
”Fair deal for teachers & better support for kids” is de strike-slogan
Om de treurnis van bovenstaande ‘mooi’ te onderstrepen heb ik deze dennentranen eens goed bekeken. Ik dacht eerlijk gezegd dat het dauwdruppels waren, die een beetje lang bleven hangen. Maar nee hoor, het zijn prachtig, echte dikke diamanterig flonkerende droppels van uitgetreden hars. Elk moment van de dag lijken ze groter, kleiner, dikker of dunner…soms breken of waaien die pegels eraf.
Dikke harstranen druppen gestaag de herfst- en kersttijd tegemoet
Een heel ander beeld van de manier van leven-en-laten-leven hier @ Bowen Island tonen onderstaande plaatjes. Je mag hier namelijk straffeloos van alles „‚over de klif” gooien, als het maar geen gevaar voor anderen oplevert. Zoals dit kleine houten bootje.
Dit bootje ligt hier al jaren langs de kant van de weg, ja zeg, verzonken in het groen…
Maar ook een heus zeiljacht, dat hier, vlak naast de kleine, al ligt vanaf dat Jan Willem hier @ Bowen Island kwam in 2004. Compleet met alle tuigage (én inboedel naar verluid…), de trailer waarvan de houten planken bijna uitdagend als een plankier er bij lijken te liggen en zelfs nog een restje van wat waarschijnlijk de in verre staat van vergane glorie lijkende vlag is. Maar deze boot is verworden tot een stille manier van steeds wisselende borden met protestteksten. Variërend (vrij vertaald dan hè, naar onze gezegdes)van: ‚goede vaart’, ‚behouden thuiskomst’, ‚schipper houdt je roer recht’ en ‚ ruim je rommel op’…
Nu staat er weer in vlammend rood: Free Speech. Onduidelijk is of het nog altijd de strijdende partijen, van bijvoorbeeld de boot-eigenaren onderling zijn, of dat het op alles kan slaan wat er in de wereld omgaat. Als buitenstaander hoor je dat niet zomaar, en vraag je daar ook eigenlijk niet naar…hoewel ik er wel nieuwsgierig naar wordt.
Eens een leuk zeiljacht…nu op jacht naar publiciteit ”Free Speech”
En dan nog even deze als uitsmijter: wij stofzuigen en dweilen om beurten, en Bummel?? Die kiest heel strategisch waar en met wie ‚ie het lekkerste kan ronddollen: met de stofzuigslang dus, want die ligt altijd héél uitdagend over de grond te kronkelen…!!!
Bummel in stofzuigslang-omarming
Volgende Blog komt (grotendeels) vanaf onze a.s. trip naar Saltspring Island.
Hartelijke BLOG-groetjes van het Bowen-Trio
Annet Palthe✈️
