Vers van de pers is hier de volgende bijdrage van Annet Palthe uit Canada. Een blog dat steeds meer bekeken wordt op deze site en dat heeft natuurlijk alles te maken met de mooie verhalen en teksten en zeker de fraaie foto’s, die Annet ons vanuit Canada naar Nederland stuurt. Het is voor hen daar pure ontsdpanning en dat is ongetwijfeld de reden dat Annet haar tweede blog in deze zomerserie Vrij en Blij bij de Nieuwe Tijd noemt.
Vrij en blij bij de Nieuwe Tijd
De onrustige hazenslaapjes van de eerste nachten hebben we inmiddels achter ons gelaten. Het mooiste van dat omgooien van je waak- en slaapritme is wel om de prachtige volle maancyclus te kunnen volgen die we bij aankomst letterlijk als toetje kregen voorgeschoteld. Onderstaande volle maan leek je zo, als een rijpe appel, van de takken te kunnen plukken: zo dichtbij leek deze mooi ronde, met de camera maximum ingezoomde maan. Met een beetje fantasie is het net of de wereldbol er op getekend staat: fascineert me altijd weer.
Volle Maan
Met een hete kop Tisane-thee, die een behaaglijk loom makende rust geeft, liep er dan net met veel geluk ook nog een hertenfamilie langs…zodat we ons konden vergapen… en daarna toch tevreden weer slapen.
Onderstaande foto is alleen Papa: in zwart-wit zodat je z’n gewei (jullie hopelijk hier op de site ook) kunt zien. Ma Hinde en kind Bambi waren er ook bij en liepen druk te foerageren, maar ik kreeg hen slechts als schimmen in beeld. Door het flitsen liepen ze ineens snel door. Hoop ze natuurlijk ook eens overdag te spotten, maar met Bummel rondlopend???
Hert als nachtelijk bezoeker
Hoogstwaarschijnlijk zien we daarom tot nu toe weinig herten overdag: ze verschuilen zich, zeker wat dieper in de onbebouwde terreinen om de overlevingskansen van hun kroost te vergroten.’s Nachts trekken ze, op zoek naar lekkere mals groene hapjes, gewoon je erf over: de nieuwe hangplanten zijn nu nog ongedeerd, maar daar zijn ze ook reuze gek op. Gekocht bij het enige en Hollandse Tuincentrum van Bowen Island!
Eén van de hangmanden
O ja, over groen gesproken. De mega takkenstapel van de gevelde boom was na één dag en nacht helemaal kaal gegeten. Nadat we tegen de schemering thuis kwamen, stonden ze op hun gemak te smullen met z’n 3-en, als een borrel-knabbel. Waarschijnlijk. dezelfde familie die we de vorige avond voor het slapen gaan ‘betrapten’.
Bebladerde takken van de net gevelde boom
Dezelfde dag al bijna kaal na “Herten-borrel-knabbel”
Alleen deze specht kijkt wat verloren om naar ‘zijn’ verdwenen boomstam: hij kon er zo lekker in hakken en vooral in het gebladerte verstoppen en toch ons bespieden. Nu is hij/zij een andere lekkere stam aan ’t uitproberen, lijkt het wel: zit steeds in verschillende bomen een beetje naar ons te gluren, terwijl we vaak de korte klopsessies voorgeschoteld krijgen. Ik denk, nee ik hóóp het, dat dit de specht is die een stel jongen heeft, want we horen ook heel ligt korte klopgeluiden. Kunnen dat de jongen zijn?? Wie van de vogelvrienden leert/vertelt me dat! Als ik beide Engelstalige boekjes er naast leg moet het vrouwe “Williamson’s Sapsucker” zijn…Wie het echt weet, én de Nederlandse naam dan ook nog: zeg het me alsjeblieft!
Specht: waarschijnlijk vrouwtje “Williamson’s Sapsucker”
Wie ik ook niet bij naam en geslacht weet zijn vissen. De vissen bij de beneden vijver laten zich na een tweede broodmaaltijd toch mooier portretteren. We zijn niet weer met de schepzeef in de weer geweest. We gunnen ze hun vissenvrijheid. Dat wil zeggen relatief leven in vrijheid: zo lang de hengelende reigers niet met hun gulzig lange snavels zijn geweest.
Goud- en bruine visjes in beneden vijver
Over boven en beneden gesproken. Ineens vliegt er enkele malen een helikopter achter onze boomgrens, tot waar wij kijken, heen en weer. Zowel met ontbijten buiten, als met de koffie. Als we eens wat nauwkeuriger kijken, met de ingezoomde camera in mijn geval, waarom de heli zo langzaam omhoog achter de bomen zakt én later omhoog komt…..blijkt er aan een lange kabel een net met ‘spullen’ te hangen. Dan begrijpen we het. Want, als je hier een huis laat (ver)bouwen dat mooi wat hoger op de helling en buitenaf ligt, dan moet je toch al je materialen ter plaatse zien te krijgen. Daar weet een helikopter wel raad mee. En dus wiekt deze reuze libel een paar maal heen en weer, om wat te brengen en weer mee af te voeren, zo te zien.
Helikopter heen en weer
Wie ook zo gemakkelijk als een helikopter omhoog, omlaag en zijwaarts zwenkt is de libelle. Deze kleur, of eigenlijk non-kleur moet ik zeggen, viel haast niet op tegen de achtergrond van de gelijk kleurige grijzige kiezels op de oprijlaan. De doorzichtige vleugels hebben een mooie bruinige vlek, die lijkt op haar lijf én de tak waarop ze zit: slimme camouflage.
Libelle
Wat en wie ook steeds heen en weer gaat is natuurlijk de Ferry, de hartslag van het eiland wel genoemd. Want waar je ook heen gaat/ wilt, je moet eerst met de ferry naar het vaste land, Horshoe Bay geheten en vandaar rijden wij dan door naar bijvoorbeeld Vancouver. Maar ook zijn daar diverse Ferry-aansluitingen naar onder meer Vancouver Island, dat wij vanaf ons terras zien liggen. Maar ook naar de kustplaats, Gibson’s, dat je over land niet kunt bereiken. Dit alles tegen het prachtige decor van de eindeloze sunset-shots (klinkt toch lekkerder dan de zonsondergang kiekjes), die ik gewoon moét maken.
Onze opgepimpte ferry: The Queen of Capilano
Je ziet gewoon aan de watersporters dat ze hier allemaal die Ferry’s gewend zijn. Ze vertrekken even zo vrolijk vlak voordat deze aankomt met de kano’s. Ook de surfers peddelen gewoon door, gaan alleen een beetje opzij, da’s alles. Denkelijk kennen ze de waterstromen én de giga golfslag, die de ferry’s veroorzaken op hun duimpje en gaan een beetje naar links of rechts al naar gelang de ferry’s aankomen of vertrekken. De ferry’s op hun beurt melden luid toeterend dat ze er aan komen ….als je dat nog niet zag! En met de megafoon roepen ze zoiets als “scheer je weg”.
Surfers steken snel voor de ferry over
Slechts 3 minuten voordat de Ferry aanlegt vertrekt nog eventjes een kano-klas: hun opgewonden gilletjes zijn duidelijk te horen als ze de golfslag de baas moeten worden. Met uiterste inspanning en uitstekende aanwijzingen blijven ze, voor het oog van alle kijkers op de pier, allemaal keurig droog. Wat sommige mensen laat verzuchten dat ze een “leuk maar veilig waterballet ook aardig zouden vinden om live voorgeschoteld te krijgen!”
Kano’s vertrekken 3 minuten voor ferry aanlegt
Als een stelletje zeil- en motorboten respectievelijk vertrekken en aankomen is dat ook een leuk gezicht. Maar of dat voor deze surfer zelf ook geldt?
Zeiljacht met benauwde surfer
Onder de motorboten zit ook de Watertaxi, waarmee je op bestelling buiten de Ferry-uren van en naar het eiland c.q. het vaste land kunt. Dat gebeurd vaak als je laat uit eten, de film of bijvoorbeeld het theater of een (verjaars-)feest bent geweest. Volgens mij moet je dan niet te veel gedronken hebben…..klok-klok-klok
Motorboten en watertaxi scheuren lekker rond
Zaterdagochtend belooft een hete dag te worden dus gaan we vroeg een fikse wandeling maken. Ditmaal naar de locatie waar Jan Willem in eerste instantie wilde bouwen. Het blijkt hemelsbreed niet zo ver te zijn, eigenlijk aan de overkant van de weg. Hemelsbreed zeg maar 500m. Maar de wandeling is andere koek, zeker voor ons Ganzengezin!!!!
Vlak na onze oprit en bijna voor ons uit lopen ze ineens met z’n allen ….te waggelen op de openbare weg. Ze zijn vast en zeker via onze beneden vijver en oprit de weg opgelopen.
Gakkend in Ganzenpas op de autoweg
En ja hoor, natuurlijk komt er dan toch een auto aan. Ik ga als een gek staan zwaaien en afrem-gebaren maken, ondertussen op de ganzen wijzend en vlieggebaren makend. De vrouw mindert gelukkig vaart en laat ze passeren.
Ze lopen helaas niet terug naar hun veilige vijver
Het gevaarlijke schuilt ‘m hierin dat de jongen nog steeds niet kunnen vliegen. Nog maar net bekomen van de schrik en hen proberen te laten omdraaien komt er een auto met veel meer dan de toegestane 40km snelheid aan racen. Ik spring weer op de weg en begin mijn pantomime van voren af aan. Maar deze maal moet ik zelf ook haastig wegspringen voor de idioot, die gewoon keihard voorbij raast. Pa gans weet niets anders te verzinnen dan zelf op te vliegen en luid te gakken: heel slim, want nu zag de chauffeur waar het om ging en minderde toch nog ietsje vaart. Maar ik wist ineens heel wat on-damesachtige namen voor de chauffeur en wat kneep ik ‘m voor ons ganzengezin.
Deze chauffeur speelt coureur
Ondanks de schrik vervolgen we toch ons doel: de andere kant van de weg steil omhoog naar het uitkijkpunt van “onze” overburen. De weg is geasfalteerd maar zelfs de planten weten hiermee wel raad. Ze duwen het asfalt omhoog en de distel groeit er gewoon doorheen.
Distel groeit door asfalt heen
We treffen er een leeg plot aan waar alleen een hele serie Boeddhistische? teksten her en der aan vlaggetjes wapperen in de wind. Wat ze zeggen? Geen idee. Maar mooi, heel mooi en sereen is het daar ontegenzeggelijk.
Boeddhistische tekstvlaggen wapperen in de wind
De kadaver-resten van een onfortuinlijk hert wijzen erop dat dit een geliefde vrijplaats is voor de gieren e.a. grote roofvogels: ze hebben hier het rijk alleen. Ik zal jullie de foto’s besparen, maar ja die maakte ik inderdaad toch wel..hahaha!
Maar dit hoger gelegen uitzicht….is absoluut nog veel mooier én vrijer dan heel veel andere locaties die we kennen.
Bowen Home op circa 500m afstand hemelsbreed
En als het er niet te veel ineens worden is hierbij de uitzicht-foto die Jan Willem nam vanaf die locatie ook nog maakte.
Uitzicht vanaf gieren-vrijplaats
Zeker gezien onze nog lege ochtendmaag gaan we blijmoedig huiswaarts. We gaan ’s morgens vroeg graag flink wandelen, omdat Bummel absoluut niet vlak na het eten mag rennen. Vandaar onze ochtendsessies buiten: dat ontbijt smaakt dan ook heerlijk, voor ons alle drie. Komende week staat in het teken van Kunst in Vancouver; kan ik mooi vergelijken met het KunstWeekend in Ootmarsum.
Voor jullie allemaal een fijne tijd gewenst en hopelijk tot volgende week!
Tot Blogse Annet Palthe
