Annet Palthe is Back in Town. Samen met haar partner Jan Willem en hun hond Bummel zijn ze vanuit Canada veilig geland op Schiphol om vervolgens via Goor, de woonplaats van Jan Willem, in Ootmarsum neer te strijken. Een betere plek voor Annet, Jan Willem en Bummel dan de Kuiperberg is er niet. Dit fraaie decor, inmiddels mooi opgeknapt, voelt als echt thuiskomen en dan geniet je niet alleen van Canada, maar ook van Ootmarsum. Hieronder het ‘laatste’ blog van Annet Palthe over haar verblijf in Canada. Voorlopig dus terug in Ootmarsum en ook vanuit ons stadje kunnen we vast weer bijdrages van haar verwachten.
Terug op vaderlandse bodem
JA! We zijn zondag weer veilig, per KLM via een kleine Goorse tussenstop op de heerlijkheid Kuiperberg geland. Natuurlijk zitten daar een aantal stappen meer tussen: Zaterdag onze laatste schitterende dag op Bowen Island, zondag de fijne vlucht en met maandag al meteen een wandeling vol bewondering over de steeds mooier opgeknapte Kuiperberg-flanken. Dit fraaie decor is zeer gelijkwaardig, qua genieten van natuurbeleving en uitzicht, als de boeiende omgeving van Canada en Bowen Island. Beiden zijn inmiddels een thuis…ook voor Jan Willem ja!!!
De bekende, herkennende gezichten en gesprekjes in en om Ootmarsum maken het thuiskom-gevoel nog sterker. Dat geldt zelfs al voor Jan Willem en Bummel; hoewel onze hond het niet in woorden meldde, maar heerlijk snuffelend en genietend om ons heen rende. Hij sloot zelfs vriendschap met zwart-witte wieven… Ja heus!!!
De kalveren of vaarsen of pinken – dat weet ik als stadse dan weer niet zo precies – waren zeer geïnteresseerd in hem en Bummel ook in hen. Maar – verstandig en gentlemanlike – liet hij de dames het naderen en wel-of-niet snuffelen zelf bepalen, ondertussen trillend van de spanning of zij óók wel wilden komen snuffelen…en misschien wel lekker hollen door de wei??
Bummel wacht als gentleman of de dames komen
Hij zat eerst achter het prikkeldraad op het pad, dat moet hij van ons. De dames naderden eerst in een lange sliert en waaierden toen wat (slim!) breder uit, tot ze een bijna halve boog hadden gevormd. Allemaal, kalveren en hond, waren bloedje nieuwsgierig naar elkaar. Toen de meest stoere ‚meiden’ ons waren genaderd ging Bummel, toch wel geïntimideerd, denken we, heel voorzichtig net onder het draad door liggen afwachten of ze nog een stapje verder wilden gaan….en dat wilden ze, uiteindelijk allemaal wel. Toen we zagen dat Bummel zich zo netjes afwachtend gedroeg, kreeg hij het zo gewenste JA te horen en ging hij voorzichtig onderdanig kwispelend een paar stappen verder naar ze toe.
Bummels voorzichtige kennismaking met de zwart-witte-wieven in de wei
De dapperste zwart-witte-wieven deden dat ook, langzaamaan de kring wat dichter maken. Totdat het snuiven aan beide zijden blijkbaar voldeed en de dapperste dame haar neus en zelfs haar tong uitstak naar Bummel…
Met één lik weet het koeiendametje wat voor hondenvlees ze in de Kuip(erberg)…. heeft.
Het later, wat meer schoorvoetend aankomende groepje kalveren, maakten een omtrekkende beweging (uit angst?) en vormden aan de rechter zijde ook een bijna halve cirkel. Bummel bleef heel rustig ook voor hen staan en liet zijn lucht en lijf besnuffelen. Maar de dapperste en ‚kussende’ little lady had toch ook zijn voorkeur en ze gingen weer vlak voor elkaar staan en snuffelden uitgebreid. Toen kwam er toch, in opperste verrukking, de puber Bummel naar boven en maakte hij uitdagende bewegingen om haar en de hele bende tot een lekkere renpartij uit te nodigen. Toen vonden wij het genoeg, want een hele kudde kalveren betekent ook een heleboel hoeven én uitdagende staarten voor Bummel. Om verkeerde ideeën niet op te wekken riepen we Bummel bij ons en dat deed hij…. niet met overtuiging, maar hij luisterde goed en zo vervolgden we onze weg naar boven.
De stoere stapstenen op het wandelpad maakten er meteen een spannend avontuur van: Die stapstenen kunnen we jullie van harte aanbevelen om te gaan doen! Het geeft je een Kuiperberg- en natuurbeleving van de bovenste plank!!! Ik zeg: DOEN dit weekend, zeker met de (klein)kids.
Spannende stapstenen van het nieuwe wandelpad voeren je midden over de Kuiperbergflank
Ik neem jullie nog even mee terug naar de laatste uitzichten en momenten van Bowen Island plus de terugvlucht naar het anno-NU van Ootmarsum. Vooral met plaatjes en wat minder met praatjes…
Als we op Bowen, net voor vertrek, met Bummel bij de Vet/Dierenarts binnen gaan voor een gezondheidsverklaring voor de terugvlucht, ligt daar een echte „Dogs” van Rien Poortvliet.
Op de boekenstapel bij de Dierenarts van Bowen ligt een echte Rien Poortvliet
Vrijdag, op de dag van vertrek, waren er prachtige wolkenluchten, die de regen fijn bij ons vandaan hielden. Ze gunden ons nog lekker een, zij het wat waterig, zonnetje. Die wattig natte wolken leken wel krijgertje met elkaar te spelen, zo snel vlogen ze over het water, lieten als bij toverslag de eilanden verdwijnen en verduisterden zelfs onze overkant.
Wolken drijven af en aan en dwalen heen en weer tussen zee en eilanden
Tegen het eind van de middag krijgen we dan nog een romantisch roze-rood gekleurde avondhemel te zien. We vergeten door de inpak drukte en het genieten dat er op het eiland het Halloween evenement wordt gehouden. Eerst voor de kids en -als we voor ons laatste hapje-uit-eten, beneden uit de auto stappen, worden we door fraaie vuurwerkpijlen verwelkomd!
Zonsondergang-afscheid op Bowen kleurt rozig-rood
En dan is het zover: de dag van vertrek breekt onafwendbaar aan, de laatste opruim- en inpakhandelingen worden afgestreept. We nemen de ferry naar Vancouver en zien Bowen vanaf het bovenste dek met weemoed kleiner worden. De vlaggen en grote ferry naar verdere bestemmingen vat ik als afscheidsplaatje samen. De grote ferry meert uiteindelijk zelfs nog vóór ons aan, aan de overkant.
Wolkenflarden en zelfs al sneeuw zijn rondom en op de hoge toppen in de stralend blauwe verte te zien. Een mooi afscheid dat zich grift in je ziel.
Vanaf de Ferry Bowen-Vancouver zie je rechtsonder de grote ferry (vanaf Langdale-Gibsons) die ons 10 minuten later voorbij stoomt….
Dan gaan we naar de familie en lunchen we daar samen. Yvonne & Randy brengen ons 3-en naar het vliegveld en nemen onze auto veilig mee terug. Na een laatste dikke knuffel bij de incheckbalie gaan zij naar huis. Wij wachten op het afgeven van Bummel, wat heel erg naar lang gaat duren dus lopen we alsmaar binnen en buiten rondjes en checken, op het allerlaatste nippertje, na heel veel telefoontjes, uiteindelijk ook zelf in. Elke keer weer vervelend om Bummel in de bench te moeten stoppen voor minimaal zo’n 10 uur….…
Het nare lange wachten om Bummel in de bench te moeten stoppen geeft extra spanning voor ons alle drie
Het vertrek gaat prima en we vliegen met prachtig zicht en extra ruime bochten boven de ook voor mij inmiddels beter herkenbare beelden van Vancouver; zelfs Bowen Island is goed zichtbaar. Hieronder wat plaatjes in volgorde van tijd. Want ja de tijd….we vertrekken zaterdag om 17.10uur lokale tijd (dan heb je de hele zaterdag er al opzitten!), vliegen circa 9 uren en komen op Schiphol aan op zondagochtend rond 9.45 uur…en dan moet je de hele zondag ook nog wakker zien te blijven!!!
Vluchtfoto’s:
Take off voor de 7715km lange vlucht
Avondrood over de Houtvlotten, een landtong voor de Universiteit van Vancouver
De rede voor Vancouver: beide zijden op de achtergrond
Gouden gloed ondergaande zon op de Rocky Mountain’s, 16.40 uur
Laatste rood verdwijnt achter de kim, 16.50 uur: we vliegen met 900 km p/uur de nacht in
Om 17.00 uur is het volledig donker
Na een drankje & hapje proberen we te slapen
Kleine 6 uren later gloort het rode licht van de ochtendzon aan de horizon…
Met 900 km p/u razen we op Ierland af: op 12.500m hoogte, buiten min. 51℃, nog slechts 1100 km te gaan…
We razen voort op Great Britain af
Gelukkig komen dochter Fleur en kleindochter Sarah ons gezellig samen ophalen. Ze staan met heerlijk verse koffie & muffins in de aankomsthal ons al op te wachten. Het duurt langer dan anders: door de interne verbouwing op Schiphol loopt alle speciale vervoer (= Bummel) via andere routes en schijven. Dus én Bummel én wij én de wachtende Fleur & Sarah worden allemaal danig op de proef gesteld. Maar als je elkaar dan lekker geknuffeld hebt, Bummel al zijn 4 poten weer op aardse bodem kan zetten en vooral strekken én een waar waterballet maakt van het eindelijk sinds zaterdagochtend weer kunnen drinken… komt alles weer goed. De hele hal vol met wachtende mensen hadden meteen een leuke afleiding en genoten met Bummels afwisselend gretige gelebber, gemors en het geknuffel met ons.
Dan zo spoedig mogelijk naar buiten, waar Bummel ongeveer elke boom, plant en struik ….uhh…besproeide.
Fijn dat we Fleur als „chauffeur” hadden, de TomTom zijn werk deed en dat we nog heerlijk ’s middags bij Fleur in de tuin konden zitten. Maar uiteindelijk is het het allerlekkerste als je je koffers én jezelf thuis kunt neerzetten. Toch vinden we nog de kracht om wat eerste boodschappen te halen, tijdig wat te eten en vooral vroeg allemaal ons eigen „mandje” op te zoeken.
Dan gaat de telefoon: Yvonne vanuit Vancouver aan de lijn om te vragen of de vlucht goed is verlopen, met een beetje een vreemde stem. Nee, ze is niet verkouden geworden, maar: DE BEREN waren er weer!!!! Nu een ander stel, want er was een andere moeder met slechts 1 jong en ze stuurde de foto al op. Dus die echte, eigen gemaakte foto, van zwarte beren op hun terras, wil ik ook jullie niet onthouden.
De Beren gaan los…moeder & kind, op het terras van Yvonne & Randy in Vancouver, Canada B.C.
Tot slot: We wensen jullie allemaal een veilige en fijne kermis. We hopen jullie allemaal, ná de kermis denk ik zo, weer regelmatig te zien en te spreken. Met veel dank aan de redactie van www.inenomootmarsum.nl én natuurlijk jullie als TROUWE BLOG-VOLGERS. Zullen we maar zeggen: wie weet tot een volgend avontuur?!
Poot van Bummel, alias Big Mister B., partner Jan Willem en hartelijke Blog-groetjes van de vliegende Hollandse Siepel…Annet Palthe ✈️ en
