Annet Palthe is met haar levenspartner Jan Willem vertrokken voor een periode naar Canada. Ootmarsum moet deze levenslustige dame een aantal maanden missen, maar In en Om Ootmarsum houdt contact en dus wil Annet wekelijks haar belevenissen toevertrouwen aan deze site. Dat gebeurt door middel van foto’s en natuurlijk met verhalen door het oog van Annet. We denken dat ze in Canada ogen tekort komt. De reis naar Canada was een belevenis en hieronder het relaas over de luchtdoop van Annet en de hond little Mister B van hun eerste transatlantische vlucht.
deel 2: Mijn eerste Transatlantisch avontuur…
Vroeger wakker dan gepland, maar ja het is de REIS-dag van vertrek, dus voor little Mister B en mij DE doopdag voor onze eerste transatlantische vlucht… Alles liep op rolletjes, we waren zelfs voor op ons schema en zaten gewoon als altijd aan de ontbijttafel. Alleen de verse eieren moesten nog mee voor de vrienden, maar die stonden al klaar boven op de koffer voor de deur….en dát hadden we nou niet moeten doen. Ineens hoorden we Bummel verrukt snuffelen en snuiven. Jan Willem sprong op om te kijken wat little B. mogelijk uitspookte. Hij had dus, je raadt het al, een vers ei gekraakt en het struis droop uit zijn bekkie, uiteraard op het kleed… Nou ja, een knetterend foei galmde hem natuurlijk tegemoet, maar die gold evengoed onszelf, omdat wij dat doosje daar hadden neergezet…!
De autorit naar Schiphol verliep zonder problemen en Bummel liep er rond alsof ’ie ik weet niet hoe vaak al op Schiphol was geweest. Ontspannen kwispelend, zonder te trekken togen we naar de diverse balies: en overal stal Bummy de show en ging hij lief rustig aan m’n voeten liggen, totdat Jan Willem alle formaliteiten had afgehandeld. Maar toen kwam de balie van de waarheid en moesten we little Mister B. in de bench doen, afgeven en gewoon weglopen of we zo weer terug kwamen…
In één van deze karretjes zit onze hond…….
Het zouden 13 lange uren in de bench voor Bummel worden, terwijl wij ondertussen heerlijk boven de wolken verwend werden. Een hapje, eten, drankje of een tukje werden afgewisseld met veel oh’s en ah’s mijnerzijds, terwijl de prachtig eindeloze vergezichten, luchten en verschillende landsgrenzen onder ons voorbij gleden. Kortom, onze reisuren vlogen letterlijk voorbij en we verheugden ons vooral op het bevrijden van Bummel uit z’n bench en Jan Willems zus en zwager te begroeten, die ons in Vancouver zouden ophalen. Wij gingen probleemloos door beveiliging en douane en vonden elke minuut die ons scheidde van Bummel 10 x zo lang duren…dat arme hondenkind zat al zo lang in die kooi zonder eten, drinken, beweging en vooral zonder ons!
Gelukkig, de laatste papieren check en dan konden we ‘m afhalen aan de balie, vrij vertaald „Vreemde maten” … MIS!!! We hadden op de Canadese formulieren geen hond ingevuld om te importeren….dus moesten we het hele circus van papieren en balies opnieuw doorlopen, maar nu in Vancouver Airport. Men was erg vriendelijk, dat wel, maar de lange lange tijd en hun nauwkeurigheid, wat natuurlijk prima is om boeven te betrappen, maakten ons steeds ongeduriger. We zaten flink in de piepzak om little Mister B, die door onze onoplettendheid onnodig een uur langer in dat hok zat…
Enfin, eind goed al goed en Bummel werd heel rustig en vriendelijk, kallm rondkijkend in z’n bench liggend!, over de lopende band naar ons toegeschoven. En onder toeziend oog van vrijwel de hele KLM-crew en wat ambtenaren van Vancouver Airport mochten we Bummel voor deze ene keer er even uit halen om te knuffelen en wat te laten drinken, lief hè?! Er ontstond, zoals je je kunt voorstellen, een flinke spring-, jank- en knuffelpartij door iedereen vertederend gadegeslagen. Na enigszins te zijn uitgeknuffeld lieten we hem weer wat drinken…en slobbered hij een hele liter water in no time naar binnen. Ondertussen hield hij ons scherp in de gaten en kregen om beurten een uitbundige waterlik.
Maar…., hij moest toch weer die bench in om uit te checken en eindelijk konden we naar de inmiddels lang wachtende familie doorlopen.
Direct voor, buiten het luchthaven-gebouw, zo had men ons heel attent gewezen, was een parkje met daarin een hondenuitlaatplek en daar konden wij en hij eindelijk weer lekker de buitenlucht opsnuiven en het Canadese gras …. uh….’inzegenen’! Na veel gesnuffel en zorgvuldig dé plek te hebben gevonden, konden we instappen in de auto….en moest Bummel weer zijn bench in, hetgeen ditmaal ‚gewoon’ voor hem is: meegaan met de baas in de auto betekent in de bench. Bench en alle bagage pasten op de centimeter nauwkeurig in de Bowen-car, zoals `ie hier heet.
Veel Indiaanse Inuit symbolen bij airport Vancouver
En wat was Bummel blij met wat eten en opnieuw heerlijk water slobberen toen we in Vancouver-city bij Jan Willems zus een tussenstop inlasten. We konden heerlijk op het buitenterras zitten…voor hen de eerste keer dit jaar, dus we brachten mooi weer mee. Nadat we lekker hadden bijgepraat, geproost op de veilige aankomst-met-invoer-verhalen en Bummel gevoerd hadden gingen bij Jan Willem en mij de uren tellen. Je vliegt namelijk van Europa-Nederland naar Canada-Vancouver terug in de tijd…
We vertrokken in Nederland met de vlucht van 13.10 uur en kwamen in Canada-Vancouver om (Europatijd 22.30 uur) 14.30 lokale tijd aan…Bovendien moesten we nog met de ferry over naar Bowen Island, wat eerste boodschappen halen en dan eindelijk Jan Willems huis „De drie Ganzen” met eigen ogen zien. Al gauw snapte ik waarom iedereen hier met een 4-wheel drive rijdt: een horizontale weg heb ik hier nog niet gezien of bereden…
Bowen-Island is één groot avontuur van schitterende doorkijkjes met zee inhammen, eilanden en eilandjes dichtbij en ver weg en boten en bootjes. Maar vooral de stilte van de eeuwenoude, veelal ongerepte natuur, slechts doorbroken door het gefluit en getjilp van de kleineren vogels en het geroep, getrompetter en geschreeuw van grote vogels als ganzen en arenden maken dat ik meteen ook dit droomeiland in mijn hart heb gesloten…!!!
Betreft de fotoserie van de reis tot dusver:
De foto’s vertellen meer dan woorden hoe ver Nederland (Amsterdam) – Canada (Bowen-Island) van elkaar af liggen en over welke landen deze reis je voert. Dat Canada boven tegen Noord-Amerika aan ligt en in het zuiden aan de Verenigde Staten grenst, daar sta je eigenlijk niet zo bij stil, ik tenminste niet.
Het is bijvoorbeeld indrukwekkend te zien dat je respectievelijk net boven Engeland langs en over de Faroeneilanden, IJsland en Groenland heen vliegt.
Ook heel duidelijk zichtbaar vlieg je pal over de besneeuwde Rocky Mountains, terwijl het info-paneel dan toch maar liefst 12.192m hoogte aangeeft, kun je je vergapen aan de letterlijk schitterende, besneeuwde bergruggen, de dito eindeloos aanééngeschakelde bergtoppen, maar ook de ijzingwekkende grootsheid van bevroren gletsjerrivieren. Zo is Twente met zijn vele smeltwatersystemen dus ontstaan……………. Meest vlieg je met een kruissnelheid van rond de 900 km. per uur op 11.000m hoogte; je merkt er niets van dat je als in een tijdmachine voortraast in het luchtruim. Elf duizend meter is maar liefst elf km: dat wil zeggen ruim de afstand van Ootmarsum naar Oldenzaal mét al de slingers in de weg meegerekend….
Volgende week laat ik jullie wat kennismaken met de schitterende natuur hier en onze wetenswaardigheden, althans mijn kennismakingen daarmee.
Tot lezens! Groetjes Annet Palthe
