De kracht van het gala van de Keistenen is dat het publiek nagenoeg van begin tot eind met volle teugen geniet van het programma. Regelmatig toveren de artiesten een lach op het gezicht van de mensen in de zaal. Daarnaast is veel herkenbaar, maar is er ook het gevoel dat er veel geoefend is om het op de juiste wijze te brengen. Het is de charme van het Agelose gala: van Magnifique naar WoW. Soms heel direct, maar altijd met een kwinkslag en dus humor wat het publiek echt aanspreekt. Het is echter ook genieten van de Keisteenzangeressen, de Keistenenbloazers, de playbackers en de dansmarietjes. Geen enkel onderdeel valt tegen en met ‘Theo pro deo’, zoals hij in Agelo wordt genoemd, heeft dit gala een rasartiest in huis. Dat is Theo Scholte Lubberink. De spreekstalmeester, die niet alleen alle ins en outs kent, maar ook heel goed weet in te spelen op wat er op de planken gebeurt. Het is trouwens niet allen genieten voor het publiek, de artiesten, maar ook zeker voor de galacommissie onder leiding van Erik Damink. Tijdens dit gala is duidelijk te zien dat met een intensieve begeleiding iedereen weer stappen heeft gemaakt. Dat is vooral te merken aan de tekstvastheid en de zelfverzekerdheid van de artiesten. “Het is prachtig werken met deze groep artiesten, maar zeker ook met de andere vrijwilligers, die in elk detail meedenken en meewerken. Dat zorgt er voor dat we dit gala hebben kunnen neerzetten,” laten de leden van de galacommissie weten. Deze ‘zaal’ van camping de Haer voelt knus. De ruimte is beperkt, maar ook dat heeft een bijzondere charme. Het podium is echt een onderdeel van het geheel en met Theo als de verbinder tussen artiest en publiek voelt het de hele avond door als een hechte twee-eenheid.
Van vorst naar hoogheid
Een twee-eenheid vormen ook Gijs Aarnink en Wessel Vrerink. Zij brengen een ode aan de ridder. Dit jaar dus Ridder Ruud Sanderink en zijn adjudant Thijs Lansink. Maître de la parole Theóo verwelkomde de gasten in het Frans, maar ging al snel over naar het bekende ‘Aogels’, want “het is te machtig voor Koen Damink om deze taal machtig te worden.” ‘Le ton est donné’ en dus bleef de Franse sfeer boven dit gala zweven. Dat was nog niet direct te merken in het optreden van Gijs en Wessel. Geen Sesam-, maar Sanderinkstraat en dus gaven zij een inkijkje hoe het A-merk van Aogel, de Sanderinks, de ‘macht’ grepen in Keistenenland. Ridder Ruud, in zijn ‘vroegere leven’ vorst van de raad van elf, gaf in het voortraject al aan dat de Keistenen een sterk en krachtig leider nodig hebben. Of dat geleid heeft tot de zwarte kostuumkeuze in meerdere geledingen is niet helemaal zeker. “Het lijkt wel een rouwstoet”, lieten Gijs en Wessel weten. Het was in ieder geval een prima begin van het gala.
Daarna was het de beurt aan de Keisteenzangeressen en dat heeft in de week voorafgaande aan de gala-avonden nog tot de nodige onzekerheid geleid. Driekwart van de zangeressen meldde zich ziek af en ook op het eerste gala moest Rolinda Pikkemaat nog verstek laten gaan. Annemarie Stevelink, Ellen Haarhuis en Carien Oude Lashof wisten dit gemis te compenseren en op de volgende twee gala-avonden waren de Keisteenzangeressen weer compleet. Dat hebben ze echt laten horen, want het zorgde voor een prachtige bijdrage met de nodige ‘vlinders’ en een Agelose tekst op het nummer ‘Brabant’ met als titel ‘Saai in ’n gat’. Niks saai, maar fraai.
Hijn en Boet Arens hezen zich in het vel van Twinfluencers. Zij leven om gevolgd te worden en volgen om te leven. Het kost hun veel energie en al die prikkels brengen te veel druk met zich mee. Dat weten ze op moderne wijze te brengen en ook dat zegt veel over het Agelose niveau. Hun fitness filmpje bij café Rouwers zorgde voor veel lachsalvo’s.
Daarna was het de beurt aan de jongste generatie van de Dansmarietjes. Met zijn zevenen brachten ze ‘Wild wild west’ en het podium was haast te klein om dit enthousiaste zevental met al hun energie een plek te geven. Vanaf september hebben deze jonge meiden twee keer per week geoefend en dat leverde een swingende bijdrage op.
Vader en zoon Jan en Tim Stevelink brachten het plaatselijke nieuws. Bijzondere gebeurtenissen passeerden de revue. Magda, de Maxima van café Max, spaarde bierdoppen voor een goed doel en had deze in een aantal plastic zakken in de garage gezet. Patrick zag de bierdoppen en dacht, hier kan ik geld mee verdienen en bracht ze dus naar de ijzerboer. Het leverde toch ruim 6 euro op. Magda bemerkte dat de doppen waren verdwenen en stuurde haar man terug naar de ijzerboer. Ook de katten bij café Max waren een herkenbaar item en dat zorgde voor een rouwkaartje, want één van de katten, de witte, werd omver gereden en overleefde het niet. Met oprechte deelneming…En zo waren er nog tal van voorbeelden, die voor het publiek heel herkenbaar waren. Ook Oatmössche kreeg er ‘van langs’ met het kantelen van de Paaswagen en de Almabtrieb waar de jongste Kuks van ’n steark’n werd afgegooid.
Aogel Rebellion was de volgende act met Kees Schutte en Sietze Arens en ondersteund door de zang van Ellen Haarhuis. De fanatieke actievoerders laten zich met echte lijm vastbinden op de A12, maar vertalen dit maatschappelijke probleem naar de actuele situatie in hun geboortestreek. Het vlees van Aogeler Rund werd ook gekeurd. “Om de prijs hoef je het niet te laten, want je koopt gewoon minder,” laat het duo weten. Mooi is de bijdrage van zangeres Ellen Haarhuis, die in haar lied zocht naar een ‘hero’. Kees en Sietze bleven actueel met ‘piekbelasters’ en droegen allerlei oplossingen aan. De conclusie van hen is echter dat het ook afhankelijk is van de mentaliteit van de mensen, want sommige kun je niet veranderen: “”Eens een kraai altijd een kraai”.
Tijd voor de pauze? Mooi niet, want het vermaken van de mensen gaat gewoon door. De afvaardiging van de gemeente wordt uitgenodigd om op het podium te komen. Wethouder Brand met zijn partner werden al snel teruggestuurd en een ‘onbekende ambtenaar’ mocht blijven staan. Het bleek Jan Busscher te zijn, die al sinds 1991 werkt hij bij de gemeente en is hij de ‘Buurtman’ voor onder meer Agelo. Hij kreeg een mooi bord om zijn nek om deze Jan Busscher nooit meer te vergeten.
De Keistenenbloazers bliezen als nooit tevoren en met hun jonge drummer, drie saxofoons en nog meer blaasinstrumenten zorgden ze voor een muzikale sfeer, die nog lang bleef nadreunen.
De Playbackboys zijn niet meer weg te denken op het Agelose podium. Ook hier voel je als publiek dat ze tot elk detail nagedacht hebben, samen met de mensen die ze begeleiden, om het tot in de puntjes te kunnen uitvoeren. Er zat schwung en humor in met de juiste mimiek op het juiste moment.
Sophie Stevelink en de return of Hanneke Velthuis-Haarhuis vormden een bijzonder duo, waarover echt nagedacht is. Sophie met haar Amsterdams accent en Hanneke als nuchtere contra met haar bijdrage in het mooie Twents. Een heerlijk onderdeel met een quote, die niet meer vergeten wordt. Hanneke volgde ook een vega dieet met allerlei pillen en recepten en dat leidde tot haargroei op niet verwachte plekken. “Toen wist ik echt dat ik een nazaat van ’n Baord was”. De dochter dus van Jan Haarhuis. Ook Sophie deed een duit in het zakje met deze bijdrage ‘Kearls’ door een hint te geven aan Buurtman Jan Busscher met zijn ‘ambtelijk apparaat’ en een directe naar wethouder Benno, want je had me in ‘Brand’ kunnen zetten.
Het publiek genoot vervolgens klappend en swingend van de bijdrage van de ‘oudste’ generatie dansmarietjes, die met hun thema ‘Jungle’ veel indruk maakten.
Een absoluut hoogtepunt was de act met Erik Wiegink, Erik en Koen Damink en hun zwager Teun Huirne. Wat zorgde deze bijdrage voor veel lachsalvo’s. Camping de Haer wil graag uitbreiden met de nodige chalets en hoe valt dat bij de noabers. Twee Fransozen namen het heft in handen. Het Frans voerde de boventoon en dus werd Tom Oude Lashof buurman Tom du Lashof. Louis Broekhuis werd Louis de Pantalon Maison. De locatie van de familie Bruns werd een Camp du Charmee met een klimbos, een prachtig zwembad met dito glijbanen en natuurlijk een groot restaurant met een grote zaal voor de Keistenen waar het gala de plek krijgt, die het verdient. Wat zetten deze Agelose personen een prachtige rol neer met veelal een Frans accent.
Een mooi vervolg gaven de Keisteenzangeressen met hun Chansons. Ook hier voelde je de Franse passie, maar ook het vele oefenen om de tekst, de mimiek, de toon en de bewegingen goed onder de knie te krijgen. Deze zangeressen zijn voorlopig niet meer weg te denken. Dat geldt ook zeker voor Rob en Bert Damink. Zij brengen op een hele natuurlijke wijze hun nieuwe fase in hun leven. Veertig jaar of bijna veertig en dan putten ze uit eigen ervaring. Hoe moeilijk is het om op te voeden en hun relatie in stand te houden. Dat vergelijken ze met een stel, die geen kinderen heeft. Het is zo herkenbaar en zo heerlijk nuchter gebracht dat het zorgde voor een act vol humor. De laatste jaren zijn zij de uitsmijter van het Keistenengala en dat is volkomen terecht. Het blijft boeien, zoals zij hun ervaringen naar voren brengen. Het leven begint bij 40…maar hun le vie is het Twentse leav’n. Heel herkenbaar als jonge leu op oale groond. Het opvoeden en de daarbij horende problematiek wisten ze op beeldende wijze tot uitdrukking te brengen.
De finale leverde alleen maar veel applaus op, want alle artiesten en ook de hele crew er om heen, leverden een echte topprestatie in het kleine, maar o zo gemoedelijke Agelo. Het Aogel als slotlied werd dan ook massaal meegezongen en dat was tot in Ootmarsum en Rossum te horen. Vanaf dit jaar is het niet meer als God in Frankrijk, maar als God in Aogel. Van Magnifique tot WOW.
D
Foto’s: Marco Meijerink
