Het was echt een uitdaging voor de jubilerende harmonie Caecilia om samen met de zeer bekende kinderboekenschrijver Jacques Vriens een familieconcert te houden. Het zorgde voor veel motivatie bij de orkestleden, maar ook zeker bij Jacques Vriens. In een zeer goed gevulde kerk ontspon zich een prachtig samenspel waar de harmonie, de schrijver en zeker ook de (jonge) toeschouwers van genoten. Het verhaal over de ‘Kindertemmer’ werd op deze wijze beeldend gebracht met Jacques Vriens als meesterverteller en harmonie Caecilia als het muzikale cement om er een fundamenteel succes van te maken.
Voorzitter Hans Jurgen Oortmann van de harmonie verwelkomde de toeschouwers en zeker de jonge kinderen, maar natuurlijk ook Jacques Vriens. “Je bent al een paar dagen in Ootmarsum en hebt het stadje en de omgeving verkend en daar heb je echt van genoten. Tijdens dit familieconcert gaan we genieten van jouw boek ‘De Kindertemmer’ en dat is echt, samen met de muziek, een spannende belevenis.”
Veel interactie
Het verhaal van ‘De Kindertemmer’ begint nog heel romantisch als Jannie en Kees hun relatie steeds meer diepgang gaven met als gevolg een tweeling, die ze Quinten en Annabel noemden. Twee namen, die als muziek klonken, en de ouders droomden van een prachtige toekomst. Het pakte heel anders uit, want de beide kinderen werden enorm verwend en dan kan het echt verkeerd lopen. Ze kregen alles wat hun hartje begeerde, want hun ouders waren zo blij met ze, dat ze hun kinderen de hele dag verwenden met de lekkerste hapjes: frites, frikadellen, lolly’s, ijsjes, marsen, bounty’s, cola, chips, popcorn, te veel om op te noemen. Kees vroeg af en toe wel aan Jannie: ‘Worden onze kinderen niet een klein beetje te dik?’ Maar dan antwoordde Jannie: ‘Nee hoor, ze zien er juist lekker gezond uit met hun bolle wangetjes en mollige armpjes.’ Toen ze wat groter werden, kregen Quinten en Annabel alle twee een hemelbed, een breedbeeldtelevisie en een spelcomputer op hun kamer. En iedere dag zorgde moeder Jannie dat ’s morgens hun papje klaar stond – niet te koud en niet te warm- en dat hun boterhammetjes gesmeerd waren – met hagelslag en roze muisjes- en vader Kees legde hun kleren klaar en pompte de banden van hun fietsen op en deed hun tassen achterop. En als ze geen zin hadden om te fietsen, bracht hij ze natuurlijk met de auto naar school. Ja, moeder Jannie en vader Kees deden echt alles voor hun kinderen. Het énige wat Quinten en Annabel zelf moesten doen, was hun eigen billen afvegen. En natuurlijk namen Jannie en Kees hun kinderen overal mee naartoe. Naar Plopsaland, Ponypark Slagharen, Duinrell, De Efteling, Toverland, , Walibi, Bobbejaanland. Het ontbrak de kinderen aan niets. Dat leidde echter tot hele vervelende situaties thuis, want de beide kinderen eisten meer en meer en noemden hun ouders zelfs Dinges 1 en Dinges 2.
Het liep helemaal uit de hand en de ouders waren met meer ‘de baas’, maar de kinderen. In het verhaal liepen zelfs orkestleden van de harmonie weg, die hier niet meer aan mee wilden doen. “Het zal me toch niet in Ootmarsum gebeuren dat de orkestleden staken,” zuchtte Jacques Vriens. “Er zijn nog lichtpuntjes, dus blijf alsjeblieft.” Dus kwamen de orkestleden terug en kon het concert en vooral het spannende verhaal een vervolg krijgen.
Vader Kees en moeder Jannie waren ten einde raad. Na een woede-uitbarsting van papa Kees lachten de kinderen alleen maar en dus werd het Bureau van Ontzettend Lastige Kinderen ingeschakeld. Sergeant majoor van Rompelen kwam en met een stok onder zijn arm liet hij de beide kids, met een stevige klap op de billen, rondjes om de kerk lopen. Van Rompelen legde echter na een paar uur het loodje, terwijl Quinten en Annabel schaterlachend over de majoor stapten. Er bleef niets anders over dan de Kindertemmer te bellen. Deze vertelde zijn plan en de volgende dag waren ‘Dinges 1 en 2’ van de aardbodem verdwenen. Annabel en Quinten stonden er ineens alleen voor en kregen zelfs ruzie met elkaar.
Niet veel later stond er een postbode op de stoep en hij bracht een envelop. Daarin stond te lezen dat hun vader en moeder waren ontvoerd. En als de kinderen ze nog levend terug wilden zien, dan moesten ze die avond naar het Wilde Woud komen. “Daar zijn we mooi vanaf,” was de reactie van Annabel. ‘Opgeruimd staat netjes, weg met de Dingessen’, liet Quinten weten. Maar dat viel tegen, want de rest van de dag kregen ze nog meer ruzie omdat Quinten niet wist waar de schone onderbroeken lagen; en Annabel honger kreeg, maar niet wist hoe je een boterham moest smeren; en Quinten dorst had, maar hij geen idee had hoe je een grote colafles open kon krijgen. Ze kwamen er trouwens achter dat de ijskast bijna leeg was, maar ze wisten niet hoe je die weer vol kunt krijgen. En toen het begon te schemeren, keken de kinderen elkaar en zeiden: ‘We moeten de dingessen gaan zoeken, want anders hebben we niks te eten.’ Voor het eerst in hun leven misten ze hun ouders…. nou ja een beetje…Samen gingen ze op weg naar het Wilde Woud. Toen werd het echt spannend en zeker voor de kinderen, die voor het eerst om hun ouders riepen.
Een prachtige apotheose volgde en hoe mooi is het dan om al die reacties in de kerk te zien en te horen. Echt meeleven met dit verhaal dat toch een goede afloop kreeg met die prachtige interactie tussen Jacques Vriens, dirigente Nikki Kleijsen, de orkestleden en natuurlijk het publiek. Het liep goed af en er was geen sprake meer van Dinges 1 en 2. Met een staande ovatie werd dit familieconcert door het publiek beloond.
Naderhand maakte Rob Baars de winnaars bekend van de kleurplaatwedstrijd. Elle Passet en Teun Oude Wesselink wonnen deze wedstrijd.
Daarna was het nog even gezellig napraten met de leden van het orkest en natuurlijk Jacques Vriens, die erg gecharmeerd was van de prachtige interactie tussen hem en het orkest. Deze uitdaging is door de harmonie opnieuw tot een goed einde gebracht.
Op zaterdag 14 oktober is er een mega slagwerkavond in het Damast en op 16 december wordt het jubileumjaar van de 150-jarige harmonie afgesloten met een Queen Pop- en Rockconcert in sporthal de Schalm. Kaarten zijn inmiddels via de site van Harmonie Caecilia te koop.
Foto’s: Hanneke Spermon
