Ingrid van Delft is bijna een jaar actief als vrijwilliger in Zuid Soedan. Ze is momenteel met haar laatste werken bezig en die geven hoop voor de toekomst. Dat bewees een zogeheten ‘Meisjesdag’, want juist op deze bijzondere dag liet de bevolking en met name de meisjes zien dat ze bereid zijn om te knokken voor hun status. Momenteel zijn ze nog steeds vaak slachtoffer van allerlei praktijken. Mishandeling en seksueel misbruik zijn helaas nog schering en inslag. Dus worden veel meisjes al op jonge leeftijd zwanger of besmet met het HIV virus.
Tijdens de meisjesdag zag de Ootmarsumse Ingrid van Delft een soort verzet en vastberadenheid bij de jonge meiden. “Eerst lopen alle aanwezige kinderen al zingend een rondje over het feestterrein en presenteren alle groepen zich op een rij voor de gasten. Dan volgt de opening met het volkslied. Uit volle borst en met de hand op hun hart wordt dat gezongen. Een programma als dit is niet zonder de nodige toespraken. En ook al zijn we laat gestart en zegt bijna iedereen dat hij of zij het niet te lang gaat maken, niemand levert ook maar een minuut van zijn tijd in. Even leek het erop dat om deze reden bijdrages van de kinderen zouden worden geschrapt, maar daar steken Margaret en andere gasten een stokje voor.
“Het is de dag voor de meisjes en die moeten alle kans krijgen te laten horen wat ze te vertellen hebben. En dat doen ze met verve. Vele groepjes kinderen komen voorbij al zingend en dansend en laten zich niet wegzetten als de programmaleider zegt dat het nu wel genoeg is. Gedichten worden voorgelezen waarin meisjes zeer krachtige boodschappen geven aan hun ouders, de leraren en de overheid. Ze willen niet worden uitgehuwelijkt, ze willen niet moeten werken, ze willen naar school om dokter te worden, leraar of misschien wel president! Sommigen vragen om een kans, anderen zetten het steviger weg: “het is ons recht!” Ik herinner me een stuk tekst in een van de liedjes: “mijn toekomst is in mijn handen, het is als met een ei, als ik er niet goed voor zorg zal het breken”. Een mooie manier om de kwetsbaarheid van het onderwerp te verwoorden. In een traditionele dans werd de verleidelijkheid van de vrouwen getoond tegenover het jaaggedrag van de mannen. Er waren ook veel toneelstukken en om eentje heb ik me ondanks de serieusheid van het onderwerp werkelijk tranen gelachen, omdat het zo ongelooflijk raak getypeerd was en geweldig gespeeld. De gezinssituatie werd in beeld gebracht waar meisjes al vroeg moeten werken, met zware last op hun hoofd moeten lopen en een jonger zusje of broertje op hun rug en aan hun hand. De praktijk op school, kinderen die geslagen werden. En ook invloedrijke personen kwamen voorbij als de governor (met buik) en zijn vrouw, beiden volgens de laatste mode gekleed, glanzende bril, al zwaaiend en niets ziend van de misstanden. Eentje typeerde de guard van de minister met AK47 (van hout) en knalroze zonnebril op. En een ander kind zat op zij en verhaalde alles in gebaren. Dat had ik hier nog nooit gezien. Het was werkelijk ontroerend.
De dag werd afgesloten met fondswerving. Eén van de gasten nam het voortouw en vroeg aan alle aanwezige gasten welke bijdrage zij bereid waren te geven om ervoor te zorgen dat gedurende het jaar activiteiten plaats kunnen hebben om aan dit onderwerp aandacht te schenken. Dat mocht in geld, maar ook in het geven van tijd, of het onder de aandacht brengen van dit onderwerp in de eigen organisatie etcetera. Niemand kwam er onderuit en ook ik heb mijn bijdrage geleverd, in geld, want met zo’n vier weken verruil ik dit land weer voor Nederland.
Deze dag had helemaal niets met mijn werk hier te maken. Maar het was een dag waarop ik weer veel van de cultuur van Zuid Soedan en over de positie van meisjes in dit land heb geleerd. En zoals de meisjes/kinderen zich vandaag hebben laten horen geeft het me hoop voor de toekomst!” Op haar blog te bereiken via http://ingridinsouthsudan.wordpress.com/ is alles te lezen over haar laatste ervaringen in dit bijzondere land in het werelddeel Afrika. Op 14 november arriveert ze in Nederland en dan zit haar vrijwillige periode in Zuid Soedan er op. Het was een bijzondere ervaring om dit te beleven en mee te maken. “Dergelijke landen hebben nog een lange weg te gaan, maar toch zijn er tekenen van hoop en die moeten we koesteren. De bevolking en dat hebben we gezien met de Meisjesdag, is bereid om de juiste weg in te slaan. Een moeilijk proces, maar niet onmogelijk, “laat een optimistische Ingrid van Delft weten.
