De Siepelvogel is weer gevlogen…. Canada….door de ogen van Annet Palthe. De ‘oudste’ volgers van deze site kunnen zich deze rubriek ongetwijfeld herinneren. Vorig jaar in het voorjaar van 2014 vertrok Annet Palthe met haar partner en de hond Bummel naar Bowen Island in Canada. In het najaar bivakkeerden ze daar opnieuw en hun belevenissen, ervaringen en indrukken werden in een blog op deze site geplaatst en gelardeerd met prachtige foto’s. Inmiddels is Annet opnieuw afgereisd naar Canada en heeft de redactie van In en Om haar eerste bijdrage binnen gekregen. Daar waar in Nederland de lente nog niet tot volle wasdom is gekomen, lijkt het voorjaar in Canada wel losgebarsten. En dus komt ook het eerste blog van Annet in volle bloei tot ons. Haar bijdrage over de reis naar Canada en in haar verhaal ‘ruik’ je de lentegeur van een bijzondere plek waar zij de komende maanden verblijven. De Siepelvogel is weer neergestreken op de ‘Canadian Maple Leaf’.
Annet, Jan Willem en Bummel gaan op reis en nemen mee..
De derde trip naar het British Columbia van Canada, kortweg BC genoemd, is een feit. En, omdat je dit hier kunt lezen, zijn we dus opnieuw veilig geland op het heerlijke droom-eiland, Bowen Island. Koffers pakken met assistentie van Bummel, inmiddels een echte Big Mister B, ging dit keer reuze vlot ….. maar niet heus! Bummel vindt zichzelf met vijftien maanden al een echte vent en kwam dus zijn ongevraagde hulp aanbieden: hij sjouwde de klaargezette schoenen één voor één het huis op en neer, uitdagend snuivend of ik ze maar lekker wilde komen afpakken! Toch een slimme non-verbale manier om te zeggen dat hij wat aandacht wil c.q. absoluut mee wil naar waar-dan-ook. Enfin, toen de koffers ruim voor vertrek dicht klikten, werd het hondenkind rustiger en was er ook weer meer tijd en aandacht voor hem. Lekker de tuin voorjaarsklaar maken en extra wandelingen. Over tuin gesproken. Onderstaand voorjaarsplaatje uit eigen tuin wil ik jullie niet onthouden.
Het scheppingsverhaal, van de bloemetjes en de bijtjes, in één oogopslag…
Dit donzig wollige insect (is toch een bijtje??) zit helemaal onder het stuifmeel en heeft z’n achterpootlaarsjes helemaal gevuld met vers voorjaarslekkers. Z’n ogen zijn zo groot als schoteltjes en staan glazig van gulzigheid om zoveel mogelijk mee te nemen…Heerlijk dat je dit mooie natuurlijke scheppingsverhaal, van de bloemetjes en de bijtjes, mag en kan zien. Zoiets kleins is zo groots in haar eenvoud. Kan ik kippenvel van krijgen. Jullie weten wel wat ik bedoel….
Gezellig wat extra tijd met vrienden en familie doorbrengen staat altijd als no. 1 op de vertrekkalender. Mijn broer Bert vierde zijn 70-ste verjaardag de zaterdag voor vertrek en zo kon er uitgebreid afscheid van mijn hele familie genomen worden zonder dat we heel Nederland moesten doorkruisen.
Met mijn 4 broers en alle partners vastgelegd
Jan Willems enige zus…woont in Vancouver en die haalt ons altijd op van het vliegveld aldaar en dat is uiteraard een hele knuffelpartij omdat je elkaar lijfelijk lang niet hebt gezien. Skypen en mailen is voor verder weg wonende families een wonderschone uitkomst, maar natuurlijk ook voor dito vrienden.
Vertrek, vlucht en veilige landing
Dochter Fleur en kleindochter Sarah brengen ons opnieuw naar Schiphol. Heerlijk dat Fleur dat wil en kan doen. We hoeven niet na te denken over het parkeren/stallen van de auto voor al die tijd. Of erger nog, dat je in een taxi of busje daarheen gereden moet worden en er geen familie staat om je gezellig uit te zwaaien! Dus nog eens extra: bedankt lieve Fleur & Sarah!!! Bummel vond het ook heel fijn dat Fleur & Sarah bij hem bleven, terwijl wij naar de incheckbalie gingen om de koffers af te geven.
Bummel blijft redelijk rustig met Fleur en Sarah aan zijn zijde
Als alle bagage en papieren goed zijn bevonden en op de koffers op de lopende band verdwijnen, gaan we onafwendbaar richting “Afwijkende Maten Bagage” om Bummel in zijn Bench te stoppen of het de gewoonste zaak van de wereld is en dan liefst ook nog snel met droge ogen weg te lopen….Bummel stapt doodgemoedereerd en kalm in de Bench, likt alvast maar eens aan z’n bevroren waterbakje en kijkt ons lief aan alsof hij ons geruststelt…wat hij hiermee ook doet trouwens. Met een enigszins onvast “tot straks Bummel” draaien we ons gevieren om en wandelen stoer bij hem vandaan. Na zo’n tien meter halen we wat bibberig diep adem en moeten dan ook van Fleur & Sarah afscheid nemen. We staan allemaal met glanzend glazige ogen van “je goedhouden” en geven elkaar de laatste lijfelijke knuffel. Verder contact gaat de komende 2 maanden via telefoon en internet, waarvan Skypen favoriet is omdat je dan ook elkaar ziet én direct van alles kan laten zien…Verder lezen families, vrienden én jullie allemaal uiteraard deze blogs!!!! Na veel nazwaaien en kushanden moeten we de hoek om en in de rij voor de paspoort controle: gelukkig, de Goorse- en Siepelvogels mogen mee… Als we na een opbeurende cappuccino bij de gate komen, lopen we een onverwachtse overvolle ruimte binnen, met prachtig kleurrijke geklede families: waarschijnlijk Indiërs en/of Pakistanen? Heel wat mannen nog met de traditionele tulbanden maar ook schitterende gewaden waren er te zien, voor hem én haar; hun kids zeer verrassend modern “westers” gekleed. We zien sowieso veel kinderen.
World, here I come
We realiseren ons nu pas dat die drukte wellicht aan de komende Paasdagen en/of Paasvakantie zou kunnen liggen? We vertrekken iets later dan gepland, maar dat geeft op de afstand van ruim 7700 km. in een kleine 9 uren vliegen niets: even beetje schakelen en gassen en zo wat extra op de staart trappen….o nee zeg! Niet op de staart trappen, daar is Bummel veilig in z’n Bench gestationeerd. Gezien het vreselijke vliegtuigongeluk in Frankrijk komt de Captain himself langs om te horen of er mensen bij zijn die ‘m extra knijpen of we wel “gewoon” veilig vliegen met 3 piloten en of we wel “gewoon” veilig zullen landen. Er blijkt rondom ons heen niets van extra angsten of wat dan ook. Wij hebben het er samen wel eventjes over gehad, maar vinden dat we de KLM gewoon kunnen vertrouwen als altijd en daarover hebben we geen enkele twijfel naar aanleiding van die verschrikkelijke crash.
We worden boven de wolken in de watten gelegd
Dus genieten we, gewapend met elkaar én de Telegraaf, van de warme ontvangst mét, schieten in no time door het regenende wolkendek omhoog, het zeer felle zonlicht tegemoet. Het blijkt dat we noordelijk vliegen, over Noord-Holland en langs Texel scheren en die koers tot halverwege het Noorse Stavanger-Bergen aanhouden. Dan pas buigen we naar links af om Engeland op behoorlijke afstand links te laten liggen… Ik zit rechts aan het raam, dus zie helemaal niets van Engeland. Om je zoveel mogelijk alvast naar de nieuwe tijd in te leven, is er een ‘versneld’ dag/nachtprogramma van eten en slapen. Want zoals jullie inmiddels wellicht al eens hebben gelezen//weten vertrekken we hier zondagmiddag rond 13.00 uur, dan vliegen we de hele heenrit in de zon en komen na circa 9 uren vliegen in het Vancouver van Canada BC om 14.00 uur aan….en moeten dan dus nog een middag en avond de ogen zien open te houden. Met een altijd-wel-wat-te-zien instelling hoef je je natuurlijk sowieso nooit te vervelen…!
Dit soort verrassende doorkijkjes blijven me altijd fascineren en vervelen nooit
Na een heerlijk 4 gangen diner, in fijn kleine porties, kun je gemakkelijk een paar uurtjes wegslapen: een uitgebreide middagdut doen dus. Het is dan ook nog ruim 6 uren vliegen. Ik kijk toch veelal liever naar buiten. Natuurlijk alleen als er zicht is en dat was pas weer behoorlijk boven Groenland en Canada. Te weten dat je op ruim 10 of 11,5Km. over zulke mega grote onbewoonde en onbewoonbare koude landen en landstreken voortraast in een tempo van ruim tussen de 850-950Km per uur met een temperatuurtje, buiten hoor!!!, van rond de min 50°C maakt me razend nieuwsgierig.
Hmmm….heerlijke hapjes van superverwenners de “De Boertjes”!
Als ik dan, véééél later na een doezeltrip, hoog boven het grote Groenland en Canada lekker naar beneden zit te zoeken naar zaken//bijzonderheden die mij als gewoon mensenkind herkenbaar voorkomen, ben ik steeds weer verrukt en moet m’n trouwe extra oog het vastleggen.
Wit oplichtende kanjers van Krakelingen: mega slingerende rivierkronkels….?
En als je daar al goed op loert, zitten daar ook liniaal rechte lijnen op. Wat zien we dan? Zijn het wegen en spoorlijnen? Of wellicht pijplijnen of elektra voorzieningen? Wie het echt weet mag het zeggen. Maar dat onzekere, zelfs mysterieuze van wat je dan opeens ziet vanaf zo’n hoogte vind ik steeds nog opwindend. En zeker camerawerk…! Zijn het de wegen van een grote stad???
Wolken en waterkronkels(?) en recht lijnenspel maken dit een spannend kunstzinnig geheel
Dan weer prachtige wit bepoederde bergtoppen. Daar tussendoor mogen wij mensen leven op deze bijzondere aarde.
Hoge sneeuwtoppen
En dan is het ineens al weer zo ver en moeten de seatbells om. Ook hier in Vancouver regent het, net zoals bij ons vertrek vanuit Nederland. Onze koffers duren wat langer dan anders, wat geen wonder is met zo’n volle vlucht. Helaas volgt een eindeloze wachttijd voordat we Bummel uit zijn Bench kunnen verlossen, maar vooral geruststellend kunnen knuffelen én water geven. Er blijkt een schier eindeloze rij van golf- en ski uitrustingen in dit vliegtuig te zijn meegekomen en dat krijgt voorrang. We hebben 2 halve liters water mee uit het vliegtuig genomen en een bakje bij ons waar Bummel werkelijk op aanvalt…Hij heeft ruim 14 uur niets gedronken. Toch moet hij weer even in de Bench, wat de schat ook nog gewoon doet! Zo’n vertrouwen heeft ‘ie in ons. Vervolgens volgt de nog steeds wisselende inklaringsprocedure van Bummel. Na een uitvoerige bestudering van z’n paspoort en aan de kassa te hebben betaald mag hij officieel Canada betreden. HOERA… Dan missen we bijna Yvon & Randy, ons comité van ontvangst. Het duurde zo lang dat ze wat achteraan kwamen te zitten. En ja, als je dan je mobieltje in de auto in Nederland aan de oplader laat liggen schiet het niet erg op als je oproepen niet gehoord worden…! Maar alles komt goed via mijn toestel en we sluiten elkaar veilig, opgelucht en blij in de armen. Bummel rent naar de bekende uitlaatplek om eindelijk weer eens pootje te kunnen lichten….Pfffff. Ja hoor, alles past precies in de auto. Bummel kruipt zó achter in de auto dat ie tussen ons damesvoeten ligt én dat ‘ie Jan Willem kan zien én aanraken. Het is dan 13 uren geleden dat we incheckten, voor ons 1uur ’s nachts, maar hier is het 3 uur ’s middags….
In Vancouver is de lente al 2 weken geleden duidelijk losgebarsten
Het is heerlijk om bij Yvon en Randy thuis de benen te strekken en vooral gezellig te kunnen bijpraten én bijkomen met een hapje en drankje. We kijken vanaf hun huis zo op Bowen Island en ook Bummel is daar helemaal thuis.
Bummel knuffelt ook graag met zus Yvonne
Dan is er na 2 uurtjes geen houwen meer aan….We moeten nog boodschappen inslaan en op tijd de ferry hebben om zeker bij daglicht thuis te komen in “De drie ganzen”. Daar, in de heerlijke stilte, met alleen de geluiden, geuren en het ervaren van de natuur, dompel je onder in een oer-helende ontstress sessie….. Bowen Home is echt thuiskomen. Koffers uitpakken, wat drinken en eten, en lekker vroeg naar bed om zo spoedig mogelijk in het nieuwe dag-nachtritme te komen. Maandag 30 maart is de 1e dag, een dag van op- en inruimen, genieten, omschakelen en vooral bijkomen van het tijdsverschil. Genieten van het uitzicht en de tuin is opnieuw feest.
Genieten van uitzicht, geuren en kleuren
Vogelvoer strooien en ze roepen zodat ze weten dat er hier weer wat te halen valt. Het verse suikerwater in beide drinkhangers voor de kolibries werd al na enkele uren bezocht.
Kolibries of Hummingbirds zoals men hier zegt komen af en aan ‘tanken’: 1-tje achter
Na een flinke ruzie, want ze kunnen geweldig lelijk tegen elkaar uitvallen, zit er ook eentje vóór in de late schemering
1-tje vóór, ook de volgende ochtend in de volle zon…of is het toch dezelfde??
Dinsdagochtend vroeg wakker. Voor achten lopen we aan de dichtstbijzijnde baai lekker te struinen; hij wordt ‘streng bewaakt’ door een echtpaar snaterende Canadese ganzen.
Echtpaar Canadese ganzen als baai-bewakers
Het is de public Beach waar je later lekker kunt zwemmen, bbq-en én waarvandaan vooral ’s zomers de boten te water gaan of liggen. Erachter ligt zelfs een heus zwembad.
Open baai waarin een altijd stromende zoetwaterbeek uitmondt
Het wordt omgeven door steile rotswanden die zelfs voor de rondlopende herten een té hachelijke onderneming blijken te kunnen zijn.
De glibberige steile rotswanden werden dit hert fataal
Maar ook zitten hier de Common Meerganzers; ze buitelen en sjansen het voorjaar in dat het een lieve lust is. Leve het Leven!!!!
het mannetje Common Meerganzer en
zijn vrouwtje lijkt vandaag haar punkkapsel op te hebben!!!!
Wij gaan hier in Bowen natuurlijk heel anders de Paascyclus beleven als in Ootmarsum met haar indrukwekkende Paasgebruiken. Wat een prachtig groot artikel in de Telegraaf: we werden speciaal door vrienden getipt voor we aan boord gingen om ‘m vooral aan boord mee te nemen…dus dat deden we. Ik zal proberen hiervandaan ook wat speciale gebruiken te weten te komen en laten zien…dat voor volgende week. Wij wensen iedereen mooie Paasdagen en natuurlijk krijgen jullie ook een poot van Bummel erbij….oh….en een likje achter je oor vertelt hij me zojuist. Jankend staat hij bij me, want hij vindt dat ik nu genoeg achter de pc heb gezeten en gaat zich vervelen. Ik laat me graag naar buiten meelokken!!!
Tot Blogse, Annet Palthe
