Canada…..door de ogen van Annet Palthe
Voor de tweede keer dit jaar is Annet Palthe voor langere tijd uit Ootmarsum vertrokken en neergestreken in Canada. Op Bowen Island om precies te zijn. Van haar belevenissen maakt ze regelmatig een blog en dat is op deze website terug te vinden. Uiteraard aangevuld met passende foto’s. In haar eerste periode in Canada bivakkeerde ze in het voorjaar op Bowen Island met die kenmerkende eigenschappen, die passen bij de lente. Nu duiken ze daar via de herfst de winter in en ook dat zal bijzondere verhalen en foto’s tot gevolg hebben. In het eerste blog gaat het over de negen uur durende reis naar het land van de Meaple Leaf. Voor Jan Willem en Annet is er in het vliegtuig voldoende te beleven, hun hond Bummel moet 12 uur verblijven in een bench ‘ergens’, vermoedelijk niet meer kwispelend met zijn staart in de staart van het vliegtuig.
Wachten op instappen @ Schiphol
JAAAA!!!! Deze Siepelvogel is weer gevlogen en inmiddels veilig geland op Canadese bodem.
Nadat het voorbereidende koffer-inpak-avontuur eindelijk lukte mét Little-Big Mister B, die er steeds bovenop én middenin ging liggen, haalde ik opgelucht adem. Aandoenlijk was het, die inmiddels grote baby-lobbes die zeker wat meekrijgt als wij de inpak-kriebels krijgen. En dan treft dat arme hondenkind ook nog een vrouwtje dat iets heeft met kleren & kleuren, want er moeten van alle kleuren uiteraard wél setjes te maken zijn….tot op het allerlaatst wissel & controleer ik die kleurenstapeltjes, of ik niets vergeten ben. En natuurlijk ziet (bijna) niemand anders dan ikzelf dat dan! De dag voor vertrek klikt de koffer onverbiddelijk dicht en dan kunnen we alle drie weer rustiger ademhalen.
Bummel „helpt” koffers inpakken
Bummel, die nu feitelijk geen puppy of Little Mister B. meer te noemen is, is inmiddels een flink uit de kluiten gewassen slungelige PUBER zoals je hier ziet. Sommigen van jullie hebben hem van de zomer wel af en toe gezien in Ootmarsum of Goor. Hij is nog steeds een ongelooflijk lieve baby-boef, en heeft tegelijkertijd dat slim-berekenende, waarvan je gewoon heerlijk kunt genieten en soms boos wordt. Want er moet intussen natuurlijk wel een net opgevoede hond van gemaakt worden. Dat lukt wisselend, maar „hier”, „wacht”, „zit” en „los” zijn toch al wel goed te noemen.
Terug naar het vertrek en de vlucht
Douane-papieren Canada invullen: mét ijsje „Frozen Love” lukt dat prima
We hadden een klein halfuurtje vertraging, maar dat halen de piloten gewoon in. Dat kan ook gemakkelijk als je op het info-schermpje voor je ziet dat we met een gemiddelde kruissnelheid van maar liefst 850km p/uur een totale afstand van 7715 km moeten afleggen…..dat geeft ruimte zo blijkt, want we landen 9 uur later precies op de geplande aankomsttijd. Wel zo prettig voor wie je komen ophalen. Maar bovenal blijft het een merkwaardig fenomeen dat je, zoals vorige week zondag, om normaal 13.05 uur (mét vertragingstijd werd het 13.30uur) Nederlandse tijd vertrekt, negen uren vliegt en dan toch al zondagmiddag om 14.00 uur Canadese tijd aan komt.
Wij zitten tussen de M en de ‚slurf’ & Bummel in de staart
Tijdens de vlucht houdt de KLM prettig rekening met dat tijdsverschil door je als eerste champagne en verder vrij vaak een drankje aan te bieden, dan ga je vroeg aan je aperitief en diner om zodoende een vrij lange nachtrust-tijd en ‚ontbijt’ te laten genieten/beleven. En dat werkt prima; vooral omdat vrijwel iedereen de raampjes verduisterd…. er bleef er ditmaal ééntje stug met zijn schermpje open, en zijn ogen stevig dicht slapen: dat was de man waar Jan Willem eerst naast zat!!! Buiten, boven het wolkendek, op vrijwel constante hoogte van rond de 11km, is het heel helder verblindend licht. Met het boeken konden we geen stoelen naast elkaar krijgen, alleen nog met een gangpad ertussen; omdat er veel families met kids waren zo bleek.
Zo zag ik Jan Willem eerst op afstand ‘wel’ zitten…
Maar nadat de stewardess even links en rechts had gevraagd stonden 2 zonen van verschillende echtparen hun plaats aan ons af en zo zaten we gelukkig toch gezellig echt naast elkaar. Lief van die ouders & jongens. Naast ons kwamen de 3 piloten afwisselend even rusten, en dat verbaast niemand.
Het gordijn waarachter de piloten ontspannen
Want als je het vergelijkt met autorijden en strak op de „weg” moet turen word je ook al vermoeid door het zonlicht, laat staan dat je zo’n tonnen wegend vliegtuig vol mensen, goederen én soms dieren moet sturen…en dat boven het wolkendek waar het licht zeer scherp aan je ogen is. Dat zal ongelooflijk vermoeiend werken zijn voor ogen én geest.
Je vliegt in no time boven de wolken en dat voel je aan je ogen
Je voelt dat natuurlijk wel, dat zgn. terug in de tijd vliegen, maar door de opwinding van het uitstappen op je vakantiebestemming en de vragen die door je hoofd gaan als: of de douane je gewoon rustig door laat, of je koffers heel en op tijd over de bagageband aan komen rollen, of je de familie al ziet maar, voor ons, bovenal of Big Mister B al is geparkeerd bij „Odd-size Baggage”; en ja een hond in een kooi is natuurlijk geen golftas om maar eens iets te noemen wat je regelmatig wel ziet staan.
Platte industriële buitenwijken rondom Vancouver Airport
JA hoor, z’n bench staat er dit keer al en Bummel staat snuffelend en snuivend rechtop of ‚ie ons al ziet. Je moet je gewoon beheersen om niet iedereen voor je in één run te willen passeren….hoewel we wel erg snel daar aankwamen hoor. Wie er nou blijer is, is niet te meten, maar aan ons „Bummel-geroep” en gefluit heeft het zeker ook gelegen dat hij jankend-antwoordend ons heel goed herkende. We mochten hem er gelukkig weer even uithalen, althans dat deden we nu gewoon, om te knuffelen en te laten drinken. Je begrijpt dat dat eigenlijk wel een filmpje waard zou zijn, want laat een dolblij kwispelende en rondjesrennende puberhond nou maar eens rustig water drinken: het water vloog werkelijk alle kanten op en ik was drijfnat van top tot teen, inclusief een nat belikte wang, maar dat maakte me niets uit. Alles wat telde was dat Big Mister B levend en zo op het eerste oog gezond uit z’n bench stapte.
Bummel wijkt ook in de auto niet van de baas; hij legt z’n kop op de handrem naast Jan Willem
Jan Willem had intussen de bench op de kar geladen en Bummel hield niet op tussen ons 2-en in heen en weer te lopen om zijn vreugde kenbaar te maken én zich te kunnen bewegen….tot groot vermaak van alle omstanders! Hij had al-met-al zo’n 12 uren lang in die ‚kooi’ opgesloten gezeten, niets anders kunnen drinken en eten dan wat ijsklontjes én ons niet gezien. Wij denken natuurlijk in menselijke maatstaven en ons lijkt dát dan het allerergste. Enfin, hij moet er weer even in… om hem te laten inchecken, gezond te laten verklaren, (flink!!!) betalen voor het mogen meenemen van de hond, om dan uiteindelijk echt door de laatste douane controle te gaan, je geduldig wachtende familie te omarmen én je vrij naar buiten te kunnen begeven….Heerlijk! Frisse lucht! En nog belangrijker: snel naar het plas-plantsoentje voor Bummel. Daar begon zijn liefkozende begroetingsritueel nog eens: nu was Jan Willems zus Yvonne aan de beurt en daarna van pure opluchting wij ook maar weer eens opnieuw.
Dwars door Vancouver city centrum
Zp spoedig mogelijk de auto inpakken om dan lekker heerlijk ontspannen met een drankje neer te strijken op het zonneterras van Yvonne met zicht op …. Bowen Island. We kijken weliswaar op de andere kant als waar JW’s huis staat, maar de opwinding is er niet minder om. Deze keer blijven we minder lang hangen, gaan de eerste boodschappen doen, nemen de ferry en rijden dan voor je het weet omhoog de oprit op. Het is pas mijn 2e keer maar toch is het gevoel van thuiskomen zeker al aanwezig…om over de dolblij rondrennende Bummel maar niet te spreken.
We lopen, om de benen te strekken, lekker even terug naar de vijver bij de oprit (1618)
Even een weetje tussendoor.
Als we foto’s maken met de ‚kleinere’ camera van Jan Willem is dat vooral voor mij reuze handig om later de exacte locaties en namen nog te weten: als je de foto’s op je PC/laptop importeert staat je fotolocatie erop inclusief het gebied er om heen. Dus dat kaartje heb ik nu eens gefotografeerd om jullie wat beter te kunnen laten zien hoe de ligging van Bowen Island en Jan Willems huis(=de speld) bv ten opzichte van Vancouver ligt. Rechts op het kaartje, ergens boven het woordje West van West Vancouver woont JW’s familie.
Vancouver en Bowen Island op de kaart gezet (2683)
De foto no. 2683 die ik dan zojuist maakte van foto 1618 laat dan weer de detail-locatie zien vanaf het huis…enz enz
Detail van detail toont dat de huislocatie pal naast het BI-Ecological Reserve ligt
De eerste dagen staan vooral in het teken van acclimatiseren en dan vooral om het tijdsverschil te boven zien te komen. Dat doe je door gewoon relaxt te zijn en steeds meer je te richten naar het slaap-waakritme van deze nieuwe tijd. Eerst wil je steeds wel ‚eventjes zitten hoor’ , vaak flink gapen, of zelfs een tukkie doen en vaak al vroeg naar bed. Maar dan sta je zeker voor dag en dauw al naast je bed, dus we kijken heel bewust op de klok‚ of het al tijd’ is om dit of dat te doen.
Eerste zonsondergang als altijd anders maar óók weer prachtig………
Natuurlijk moeten kledingkasten ingeruimd, voorraadkast nagelopen, boodschappen gedaan worden, links en rechts vrienden bellen dat je er weer bent, skypen met de (klein)kids & vrienden en vooral in de krantjes en op sites kijken wat er zoal te doen is de komende tijd.
Ook hebben we weer suikerwater in de voeder-hanger voor de kolibries gedaan: na 3 daagjes aan ons wennen, weten ze ons gelukkig weer te vinden. Gister zag ik, gelukkig, een waarschijnlijk door Bummel naar binnen vluchtende hagedis rennen: die hebben we tijdig en heelhuids naar buiten kunnen brengen, hij was de voorraad kast al ingevlucht en z’n staart en pootjes zaten helemaal onder de hondenharen. En wat denk je wat? Vanavond kwam `ie ineens weer naar binnen gespurt, en weer is hij ‚op straat gezet’…
De hagedis is gered en veilig buiten gezet, tot 2x toe zo ver…
Ennnnnn, er is ondertussen dat ik dit 1e blog heb geschreven verdeeld over 3 dagen (het 1e raakte ik gewoon kwijt op de digitale snelwegen, héééél irritant zul je begrijpen), weer genoeg gedaan // te doen waarover we jullie volgende keer kunnen laten meegenieten.
Hartelijke blog-groetjes van het Bowen-Trio,
Annet Palthe✈️
