Ook deze zomer houdt Annet Palthe voor deze site een blog bij en inmiddels zijn we al weer bij de vijfde editie terecht gekomen. Samen met Jan Willem en Bummel is ze in Canada en daar vinden de meest verrassende ontmoetingen plaats. In haar eigen schrijfstijl en gelardeerd met werkelijk prachtige foto’s houdt ze ons op de hoogte. Dit keer beschrijft ze een vakantietrip boordevol verrassingen.
BLOG 5 Oogstrelende trip in Canada-vakantie
Samen met de familie, (schoon)zus Yvonne en zwager Randy, maakten we een prachtige trip. Met dit 5e Blog neem ik jullie mee op deze schitterende 3-daagse rondreis over Vancouver Island. Daags voor vertrek gaan we ’s middags al naar Vancouver om met de familie samen te eten, daar te slapen om vroeg te kunnen vertrekken.
Terras bij Vancouver-Familie
De Ferry naar Nainamo – op Vancouver Island – vertrekt ’s morgens om 8 uur vanaf Horseshoe Bay – vlak buiten Vancouver – en is heel vaak al ver van te voren volgeboekt. Maar wij rijden er fris en fruitig ongehinderd op. Via de haven van Nainamo zijn we op weg naar Port Renfrew, gelegen aan de zuidwestelijke kustkant van Vancouver Island.
TomTom vertelt de route naar én op Vancouver Island
Canada heeft, net als Nederland, een heel stel eilanden. Ze zijn alleen vééééél groter dan bijvoorbeeld ons Texel in Nederland. Even wat vergelijkende informatie.
Canada heeft als land een oppervlakte van circa 10 miljoen km: dat is 241 x groter dan Nederland. Eén van de eilanden, Vancouver Island waar we nu heen gaan, is met 32.000 km2 oppervlakte iets kleiner dan heel Nederland! Maar met slechts 700.000 bewoners…
Als je bedenkt dat Nederland bijna17 miljoen inwoners telt en het immens grote Canada ‘slechts’ een kleine 35,5 miljoen inwoners herbergt.
Daarom is die alles overweldigende vrije ruimte voor nagenoeg alleen maar natuur hier zo super pm te beleven.
Zicht op Nainamo.
We rijden eerst een poos min of meer evenwijdig aan de kust met prachtige doorkijkjes. Onze eerste stop is in Duncan: even rondlopen, stadje en winkeltjes kijken én natuurlijk een lekkere koffie scoren. Bummel is ook blij dat ‘ie even de benen kan strekken. Het kleine parkje met zitje trekt hem zeer aan … met de vermeende verlokkelijke groene ruimte als muurschildering wordt hij danig op de verkeerde vier poten gezet!
Mooie Muurschildering door Aboriginals in Duncan
Daarna voert de sterk slingerende weg je door de voor Canada oh zo financieel belangrijke bomen cultuur: komt Booming Business soms dáár vandaan?!
Overal zie je leeg gekapte stroken land waar als kleine stipjes mannen en machines de natuur naar hun hand zetten. Er lijken nog slechts luciferhoutjes te liggen, maar de bomen zijn vele tientallen meters hoog alvorens ze ‘geoogst’ worden.
Gekapt perceel: de boomresten lijken lucifers
Dan rijden we het plaatsje Cowichan binnen aan het Lake Cowichan. Wij blijken ineens niet de enigen als we net een tafeltje krijgen toegewezen op het terras: het stroomt na ons helemaal vol.
Je mag hier in Canada nooit zelf op een tafeltje afstevenen/gaan zitten: je wordt er altijd heen gebracht. Maar niet voordat de wachtlijst is bekeken, je vertelt hebt of je gereserveerd hebt, of je alleen wilt drinken of komen eten, en met hoeveel personen je bent.
We zitten fijn op de 1e verdieping met meteen een mooi uitzicht op het meer, de sluizen, de dam én het waterplezier van de mensen.
Uitzicht op Lake Cowichan en de levendige parkeerplaats
Maar helaas, ook hier mag Bummel niet mee het terras op. Big Mister B blijft rustig onder aan de trap liggen en berust in de Canadese wet: ‘geen-honden-in-eetgelegenheden’.
BMB waakt onder aan de trap van het terras
Er komen net na ons een heel stel families/vrienden aan op de Parkeerplaats met hun opblaas spullen in allerlei vormen en maten. Iedereen gaat, mét alle eigen meegebrachte eet-en drinkwaar, het water op en in ….op eigen kracht!
Eco waterkracht opwekken als bijverdienste…?
Waterpret
Dan gaan we weer door, dwars over Vancouver Island, op weg naar de westkust.
Je ziet het pure Canadese landschap aan je voorbijtrekken. Met prachtige doorkijkjes, omdat er een bomenkap plaats vond, óf je bewondert de woudreuzen in hun majestueuze grootsheid óf de frisgroene kleuren van de nieuwe aanplant.
Kleuren van fris- tot, donkergroen, struiken en open stroken
Je passeert ook talloze waterstromen of stroompjes die het land letterlijk leven geven. Als we onderweg een bord zien dat je naar een reservaat met echte woudreuzen verwijst kunnen we lekker alle vijf even de benen strekken.
Jan Willem & Annet bij de vriendelijke woudreus
Bummel mag eigenlijk niet los rondlopen, maar als we zien dat er niemand anders meer rondloopt…is ‘ie zomaar ineens los! Bummel loopt rechtstreeks de beek in, drinkt en spettert dat het een lieve lust is. De bedding waaiert zich heel breed uit en is slechts enkel-diep. Dit is met recht een fluisterende kabbelende beekbedding. Hij is alleen heel breed, wordt door niets of niemand geremd: slecht door om gesleurde boomstammen- en -wortels waar omheen dan weer aarden walletjes zich tot spannend mysterieuze eilandjes vormen: het water vindt altijd weer een nieuwe waterweg.
Water zoekt altijd weer haar eigen mysterieuze waterweg
Dan tuffen we in één streep door naar het vakantiehuis in Port Renfrew, waar ons een fantastische plek met dito uitzicht wacht. Het ruime huis is in 2 verdiepingen gebouwd: beneden slapen en de verdieping boven is verdeeld in een ruime keuken met dito zit- en eetkamerdeel. Overal vandaan kijk je naar buiten. Het royale terras-met-BBQ over de hele voorkant kijkt fantastisch uit over het water, de overkant, de vissers- en plezierbootjes die een mini vlootshow lijken te houden in langs komen tuffen.
Uitzicht op water en beneden terras met vuurplaats.
Aan de overkant van deze zeearm kun je wild kamperen aan het strand met een tentje, terwijl de meeuwen krijsend over je heen scheren op zoek naar en/of bedelen om een snelle hap. De altijd en overal aanwezige aangespoelde boomresten maken de stranden tot een mega groot decor, waartussen mens en dier mógen rondlopen en/of vliegen.
Wild strand met tentjes, hout, mens en dier
Als wij gaan borrelen-met-hapjes komt er nog iemand die dat goeie voorbeeld graag volgt.
Op onze buitenbalustrade krijgen we een schouwspel te zien van een specht, die zich alle houten delen van het buitenterras heeft eigen gemaakt. Het is vermoedelijk de Hairy Woodpecker.
Hij komt “borrelen” op de enige echte spechten-manier: hout hameren, hamertje tik spelen en met houtsplinters borrelen! Te gek en m’n camera maar klikken.
Showende Specht op de buitenbalustrade
27 minuten lang hebt ik ‘m gefotografeerd: op de balustrade en later op de boom recht voor het terras. Het leek wel of ik steeds dichterbij mocht komen, hij keek me steeds tussendoor aan, ging zelfs uitgebreid z’n verenkleed oppoetsen…voor de opnames natuurlijk…..maar daarna ben ik toch maar naar m’n eigen familie én dito lekkerder ‘borrelhapje’ gegaan.
Specht op z’n kop hangend hamerend of het niks is
Op het water zagen we een heel verschil in de vissende boten. Eén is gewoon werken om je dagelijkse brood te verdienen, de ander dobbert of toert rond als luxe tijdverdrijf en vangt verse vis voor de lekkere luxe trek. Samen levert dat een afwisselend, spannend schouwspel op.
JA! Wij willen wel graag verse vis eten vanavond
De volgende dag bekijken we de kaarten om lekker wat te gaan rondtoeren. Vooral van strand en zeezichten genieten. Met tussendoor natuurlijk een leuke, liefst aparte stop zoeken voor koffie, wat drinken en/of eten. De dag begint veelbelovend met een mysterieus ogende zeedamp, die het strand aan de overkant laat verdwijnen. Zee, zonlicht en damp dansen met de schijnbaar losgeslagen boomstamloze bomen. Ze wiegen het sierlijk schimmige silhouet van een zeilboot.
Zeilboot danst tussen zee en boomtoppen
Eerst een stukje rijden naar het Botanical Loop Trail waar eeuwen oude boomresten en nog levende prachtexemplaren rechtovereind staan. Of hun prachtige stamdelen, die allerlei wonderlijke vormen kunnen aannemen. Onderstaande doet me zeer aan de witte wieven denken, maar ja, dat kan hier natuurlijk niet zo heten, toch?! Dus doop ik haar tot een Dansende Bruine Bruid.
Dansende Bruine Bruid
Dan verder dat bomen-woud afdalen over een eng glibberig stenen pad, naar het zeer stenige strand, met een prachtig groots en weids zeezicht….ware het niet dat ook daar zeedamp hangt. Daardoor is het weidse beeld wat minder, maar de mist geeft er een ander mysterieuze wending aan. Da’s nog eens wat anders dan thuis in Nederland ‘met je blote voeten door het warme zandstrand’ banjeren. Hier is het stevige wandelschoenen aan en liefst met een prikstok als wandelmaatje veilig beneden / boven zien te komen! Maar het uitzicht is meer dan de moeite waard in het Juan De Fuca Provincial Park, zie hier onder.
Zeezicht met mist: dat oranje stipje ben ik…
Na de pittige klim naar beneden én weer terug steil naar boven is het tijd voor een koffie-terras. Het duurde een hele poos en die arme Bummel moest in de auto, terwijl wij zomaar ineens in een beetje Engels aandoende Theetuin kwamen te zitten: de serveerster maakte heel lief een foto van ons 4-en.
Theetuin
Door naar een volgende baai, nu eigendom van de Native People. Die mogen met de grond doen wat ze willen. Zij houden van simpel, wonen ook meest nog simpel. Meestal schuwen ze bebouwing, zeker geen hoogbouw. Hier verhuren ze enkele plekken op en achter het strand om te kamperen en spelevaren met je bootje.
Maar er is ook een soort primitieve mini-ferry die jou en/of je spullen kan overzetten een eind verder op aan de overkant van de baai. Het woei heel behoorlijk en ook daar waren er mistflarden: waar het koude oceaanwater het baai-water ontmoet botsen die 2 verschillende luchttemperaturen met elkaar en kan er mist ontstaan.
Pure baai op Native grond met familie en Ferry
Dan gaan we weer richting logeeradres, met een tussenstop voor een vers lunchhapje in de vissershaven van Port Renfrew.
Vissershaven Port Renfrew
Daar kwamen de vers gevangen vissen zo van boord, werden ter plekke uitgesneden en verkocht!
Ze zijn werkelijk zo groot als een onderbeen of hele arm van de vissers. Ze snijden ze in vieren en glijden zo een grote sterke plastic zak in met de nieuwe eigenaar mee; meestal voor restaurants denken we. Het water loopt ons allen in de mond: vanavond willen we zulke verse vis eten!
Verser kan vis niet uitgesneden worden
Dan maakt een Bald Eagle of Zeearend me helemaal gelukkig door op mijn lokkende geroep af te komen en zelfs vlak voor ons terras in een boom naar ons gaat zitten gluren. Ze komt overduidelijk af op wat lekkers: mensen voeren nou eenmaal graag hun ‘huisdieren’… Dit exemplaar, hoogstwaarschijnlijk een dame, heeft maar liefst een spanwijdte van ruim 200cm= dus 2 meter!!!
Op zulke grote vleugels kun je lekker zweven zou ik zo denken.
Die overweldigende grootsheid van zo’n prachtige vrije vogel; die dan bij jou, nietig mens, komt zitten “buurten”, zich nieuwsgierig laat fotograferen tot mijn batterij zowat roodgloeiend ziet, warm wordt en bijna leeg is…Maar ik heb haar prachtige gezicht, met die licht geel-groenige ogen en indrukwekkend dodelijke snavel kunnen fotograferen…na een half uur geduldig lokroepen en met haar ‘praten’.
Bald Eagle of Zeearend komt gluren bij de buren
Dan heeft ze er ineens genoeg van. Ze duikt nog eventjes vlak over het water voor ons langs als om te kijken of we wellicht toch iets naar haar gading gegooid hebben, of toch om te groeten?! En scheert dan vlak boven onze hoofden haar eindeloze vrijheid te gemoed. Vaarwel mooie meid!!!
’s Avonds eten we in het enige havenrestaurant vlak naast ons huis. Vanaf de steiger daar, ziet ons gastenhuis waar we zitten, door de mist heen er zo uit.
Logeerhuis in Port Renfrew
Als afscheid van de tocht worden we verrast door 2 schattige zeeleeuwen, waarschijnlijk een paartje, zo zeiden de zeelui, die net van hun boot kwamen. Zij attendeerden mij op de zeeleeuwen.
Dat is meteen het afscheid van deze tocht anders kom ik nooit door het foto-zoeken heen!
Zeeleeuwen paartje zwaait dit 5e Blog uit!
Er liggen ondertussen al weer een heleboel verhaaltjes en vooral foto’s op jullie te wachten. Benieuwd naar Blog 6? Dan kijk je volgende week gewoon weer op deze super site toch?!
Tot blogse
Annet Palthe
=TERUGWEG* Passerende bootjes worden door de Ferry-Captain weggetoeterd…
Een flinke herrie maakt zo’n ferry toeter, dus alle koppies die lekker relaxed van het uitzicht genoten, zoeken prompt naar de kleinere bootjes, die zich – stoer sturend – ook echt veel te dicht bij de ferry (dreigen) wagen.
- 4039= Raceboten pret varen vlak bij en “dreigend” naast Ferry
