Winkelstraten met steeds meer leegstand en in onze straat elk half uur een bestelbusje dat pakketjes rondbrengt : dat is onze nieuwe wereld geworden. Internet is het midden- en kleinbedrijf aan het vernielen. Een verarming. Niet meer naar de winkel om te snuffelen, spullen in het echt te zien en aan te pakken en aan te passen, spullen waarover je aan echte mensen vragen kon stellen, spullen aanschaffen waar je over nadacht.
In de huidige tijd overkomt ons een lawine aan spullen, die we allemaal denken nodig te hebben en tegen steeds lagere prijzen worden aangeboden. We kunnen de verleiding niet weerstaan. Miljarden omzetten, miljoenen containers vol met meuk, verspreiden zich over de wereld.
We moeten alles hebben, we gooien veel eerder spullen weg, want het kost vaak geen drol. In de hal heb ik een spreuk hangen waar ik elke dag aan voorbij moet : “WAT IS KOOPKRACHT ? Dat is de moed iets niet te kopen wat je niet nodig hebt”. Het is al heel normaal dat via internet bij het kleren kopen drie of meer maten van hetzelfde worden besteld, thuis wordt gepast en de niet passende stukken terug worden gestuurd. Retourzendingen komen niet meer in de verkoop en landen of in de derde wereld of in de afvalstroom. Zalando krijgt maar liefst de helft van alle bestellingen retour. Vroeger gingen we één keer per jaar naar bijvoorbeeld Koopman in Tilligte om kleren te kopen en werd er meer op kwaliteit gelet dan of het mooi was. Nu klik je even op éé n of andere site een bestelling aan van een trui of een broek, tegen prijzen waarvoor je tegenwoordig niet eens meer naar Tilligte kunt rijden.
Producten uit China, derde wereld landen, via verzendhuizen in heel Europa zo maar thuis via de muis. Een paar euro voor een spijkerbroek, een habbekrats voor een trui : voor zes tientjes heb je een hele nieuwe gaderobe, die binnen twee dagen thuis bezorgd wordt.
We hadden vroeger zelf een winkel en dan kwamen er vertegenwoordigers van de groothandel met hun collectie voorbij waar je een keuze uit kon maken. Die groothandel verzorgde de inkoop bij fabrieken in de buurt, die mensen in de omgeving een baantje bezorgden, en zo ontstond er een kringloop waar iedereen in de regio baat bij had. Die kring wordt nu doorbroken. We kijken alleen maar naar de prijs, onze fabrieken gaan dicht, onze groothandels verdwijnen, onze winkels gaan sluiten en de lachende derde is het machtige China dat niet alleen maar goedkoop wil produceren maar het machtige keizerrijk van vroeger over de hele wereld wil laten heersen. De documentaire van Zembla over de levering van medicijnen, die deze week op TV was, moet toch iedereen angstig maken. China heeft bijna alle leveranciers van de essentiële grondstoffen voor medicijnen in de wereld weggeconcurreerd met de lage prijzen. Kwaliteitscontrole is er niet voor deze export. Wel op de medicijnen, die voor China zelf bestemd zijn. Voor de twee belangrijkste grondstoffen voor Paracetamol bijvoorbeeld, zijn er nog maar slechts twee fabrieken voor de hele wereld en die staan in……… China.
De middenstand kende in mijn tijd een slogan : “Koopt elders niet, wat uw eigen stad u biedt”. Dat idee krijgt gelukkig meer vorm onder andere in de vermarkting van de Twentse regionale producten, omdat onze eigen gezondheid in het spel is. Het wereldbeeld van China is dat wanneer we op de Denekamperstraat 55 KM rijden in plaats van 50 KM, we geen loonsverhoging meer krijgen en wanneer we een snoeppapiertje op het Kerkplein achterlaten, de kinderen een maand niet naar school mogen. We worden dan robots van Xi LingPing. Nu zijn we robots van onze eigen PingPing.
Onze toekomst hebben we zelf in de hand. Laten we er verstandig mee omgaan…..
Rob Meijer, februari 2019
