Twee medewerkers van het Openluchtmuseum keken hun ogen uit toen ze op de Smithuisstraat een ree zagen lopen. Het was echt even knipperen. Ze waren echter met hun tweeën en zagen beiden hetzelfde. Een ree liep wat hulpeloos over en langs deze toch wel druk bereden straat.
Ze besloten om deze verrassende bezoeker naar een veilige plek te leiden. In eerste instantie was dat bij de overburen, maar later ‘dreven’ ze de ree met zachte hand richting het terrein van het Openluchtmuseum. Daar was het in ieder geval veilig voor het verkeer, maar het zorgde wel voor een heel bijzonder en uniek beeld. Het ranke beestje deed zich tegoed aan het aanwezige struikgewas en leek zich niet veel aan te trekken van de medewerkers van het openluchtmuseum en de bezoekers.
Uiteindelijk liep de ree naar de Weemhof en daar werd het hek opengezet, zodat deze verrassende bezoeker via de vijvers mocht proberen om de voor hem of haar vertrouwde natuur op te zoeken. Nog één keer keek het beestje met de reebruine ogen om. Vervolgens sprong het op vertrouwde wijze tussen de vijvers door. Op weg naar de echte vrijheid en die vindt de ree in weilanden en houtwallen of in de bossen.
