Op deze plaats en onder dit kopje bent u gewend, althans dat hopen we dan maar, een verslag aan te treffen van de laatst gehouden wedvlucht. We volstaan deze keer met alleen de mededeling dat Bert Damhuis zijn voortreffelijke prestaties van de afgelopen weken wist voort te zetten en de comb. Meijers, zij het met een miniem verschil wist te kloppen. De volledige uitslag zal volgende week gepubliceerd worden. Reden daarvoor is dat als gevolg van een noodlottig ongeval onverwacht is overleden ons zeer gewaardeerde lid Gait Velers. 
In Memoriam
Een terugblik op zijn actieve duivenmelkersloopbaan is op zijn plaats. We putten daarvoor o.a. uit het jubileumboekje zoals dat afgelopen winter verscheen ter gelegenheid van het 40 jarig bestaan van de vereniging.
Rool’s Gait, zoals zijn Twentse bijnaam luidde, was al vanaf 1976 lid van de vereniging. Speelde hij in het begin nog alleen, nadien vormde hij meerdere jaren met zoon Erik de gekende combinatie G. Velers en Zn. en dat met de nodige successen. Een generaal kampioenschap was de ultieme bekroning van hun samenwerking. Op een gegeven moment trof Erik zijn eigen ‘duivin’ en was het met de combinatie gedaan. Wat wel bleef was een zolderhok, een hok waar menig liefhebber jaloers op was: hoog, droog en warm. Ideaal om duiven op te houden. Berucht was echter het trapje waarmee je naar boven moest: smalle ijzeren stangen en nauwelijks ruimte om te keren. Telkens weer kon je je verbazen als je er aan dacht dat Gait dit meerdere keren per dag deed en vaak ook nog met een mand vol duiven. Een superhok, met als gevolg dat de duiven van Gait vaak al vroeg in het voorjaar een geweldige vorm te pakken hadden. Hij kon dan nauwelijks wachten tot de vluchten begonnen. Op de vitessevluchten was hij altijd een serieuze concurrent tot het moment dat zijn weduwnaars, omdat ze eigenlijk al te vroeg in forme waren, hun kruit verschoten hadden, vaak zo rond half/eind mei. Het stond in het jubileumboekje al beschreven: daar lag voor Gait een verbeterpunt, maar hij was meer dan tevreden met het spel dat en de prijzen die hij speelde. Dat verdiende respect. De vereniging heeft een aantal sponsoren, één van die sponsoren was Gait. Steevast ieder jaar, wanneer precies was onbekend, maar het kwam op zeker, schonk hij een extra attractieprijs. Gelet op zijn arbeidsverleden bij de grootste bierbrouwer in Oost Nederland mag duidelijk zijn wat die prijs inhield. Het schenken van die prijs deed hem veel plezier en dat is misschien nog wel belangrijker dan het winnen ervan. Vorig jaar liep het allemaal niet zo als het zou moeten bij Gait, hij kwakkelde met zijn gezondheid en de dagelijkse klimpartij om de duiven te verzorgen viel hem zwaar, zo zwaar dat hij er serieus over dacht om met de duiven te stoppen en zijn aandacht te verplaatsen naar zijn kanaries, een andere hobby van hem. De vereniging had daar wel begrip, maar nog meer moeite mee. Gelukkig kwam hij op de beslissing om zich volledig te richten op kanaries terug onder het mom “dat een kanarie zelfs bij een lossing van 10 meter van het hok, de weg nog niet terug weet te vinden”. Een typische Gait Velers opmerking: op zijn tijd een geweldige kwinkslag, al hoorde hij de reacties nadien niet altijd even goed. Gait was geen man die alleen de duiven inkorfde en het verder wel goed vond. Hij maakte jarenlang wekelijks trouw de manden klaar, zodat er direct kon worden begonnen met het inkorven. De Othmarvliegers hebben plotsklaps en tegen wil en dank een vacature. Wij verliezen in Gait Velers niet alleen een duivenmelker pur-sang maar bovenal een trouw lid van de vereniging. Hij zal gemist worden.
