Canada….door de ogen van Annet Palthe
Annet Palthe is met haar partner Jan-Willem en natuurlijk de hond Bummel voor een paarmanden in Canada. Een land dat we door haar nu beter leren kennen aan de hand van haar interessante verhalen en de fraaie foto’s. Dit keer met fraaie vergezichten, maar ook met alledaagse dingen als een auto, die van de weg via een berghelling naar beneden is gerold. In de auto lag een lege eierdoos en dat kan zo maar aanleiding zijn tot het schrijven van een mooi verhaal.
Opnieuw Okanagan, met het ‚Franse’ warme wijngevoel
JUIST JA, opnieuw verhalen en vooral plaatjes van de Okanagan-trip. Er was zoveel moois en bijzonders te zien dat ik in blog5 niet kon beslissen wat er wel en wat er niet in moest komen…dus daarom dit deel 2.
Waar wij logeerden, in het hooggelegen B&B Alpenview (hier bedoelt als Bergzicht) net buiten Naramata, liggen de wijngaarden onder en rondom je, dus voornamelijk aan deze zuidzijde van het Okanagan Lake. Logisch, want hieróp schijnend gaat de zon onder, dus is er het meeste en langste zonlicht, zodat de vele duizenden druifjes het lekker lang warm hebben én vooral zeer productief zullen zijn.
Uitzicht vanaf B&B op wijngaarden en de andere veel kalere noordzijde van Okanagan Lake
Onderweg, van de ene naar de andere plaats rijdend, zijn er hele stukken zonder ook maar enige bebouwing. Daarom is er dan wel ineens een (meestal) grote parkeerplaats met uitspanning waar je kunt aanleggen voor een kleine of grote stop. Je kiest gewoon wat bij jou en je portemonnee past. Naast een restaurant en shop zijn er ook openbare wandel- rust- en slaapplaatsen. Tijdens een hapje keken we onze ogen uit, omdat er steeds meer mensen binnendruppelden, die prachtig gekleed waren (normaal ziet men er hier meer stoer gekleed uit!!) en er werd een buffet en een eetzaal ingericht.
En ja hoor, daar kwamen, onmiskenbaar, de ouders van een trouwlustig stel aan. Hier werd dus een trouwfeest gegeven: de gasten konden vanuit alle kanten via de snelweg óf op en neer rijden óf in één van de vele huurhuisjes overnachtten en zo toch van elkaar, het feest, eten én drinken genieten. Maar eerst werd er bij elkaar aangeschoven om tijdens een late lunch een gezellige goede bodem te leggen voor het feest begon….…
Bummel legt liever aan voor een „vers tapje” geserveerd door de baas en rijdt zo veilig verder…
Uit de Art-stop in het gehucht Hadley wil ik jullie nog een blik gunnen: deze maal een foto met het licht aan, dus zonder fluoriserend effect, zoals je in het vorige blog5 kon bewonderen. Die kunstenaar maakt namelijk van allerlei metalen afval, zoals bijvoorbeeld tandraderen en assen, een soort mini Eifeltorens. Kogellagers verft ’ie en zo lijken ze op knikkers en grote glanzend gekleurde parels. Als je niet veel geld hebt, maar wel graag creatief bezig bent, gebruik je toch gewoon gratis of goedkope sloopspullen om kunstig mee te knutselen….
.„Eifeltorens” door kunstig geknutsel met onder andere tandraderen, assen en kogellagers
Helaas ontsieren ook hier, net als in Nederland, witte balen, met hooi neem ik aan…In het vlakke vruchtbare stroomgebied van de rivieren liggen aardig wat boerderijen met melkkoeien en die hebben nou eenmaal voer nodig. En wij willen melk en vlees…dus moeten we niet zeuren, toch? Gelukkig zie je meer en meer in Nederland het beter in de omgeving passende (licht) groene plastic!
Boerderijen met melkkoeien liggen op de vruchtbare gronden, hier in het stroomgebied van de rivier de Fraser, de Fraser Valley
Maar ook zie je tijdens je fotostop vanaf een steile helling naast het mooie uitzicht ineens iets wat je niet verwacht en zéker zelf niet wilt meemaken: een auto die van de weg is afgeraakt en over de kop is geslagen. Na onze oh’s en ah’s keken we eens goed …….
Over-de-kop geslagen glimmend schone auto
…..en moesten toen toch oneerbiedig voorzichtig giechelen. Door het openstaande dak zag je alleen nog een lege eierdoos. RaRaRa! Men kon er dus blijkbaar goed uit komen/kruipen, want de rest van de auto was geheel in takt (gelukkig!) en schoon-glimmend. Ik zou willen weten hoe dat nou kan! En fantaseer zoiets mals als: „Schat geef jij me de eieren ff aan en kruip jij daarna uit de auto voor ‚ie ontploft.” Dat kan toch niet waar zijn?!
Afijn, wij hebben bijna altijd wel het dakraam open, toch handig…………..
Door het open dak zie je een lege schone eierdoos….RaRaRa, wat gebeurde daar?
Tussen de prachtige vergezichten door zie je ook, vaak kilometers lange, omheinde stukken grond met meren en veel gras tussen flink uitgedunde lagere bospercelen: vleeskoeien en paarden betekent dat. Als je beter leert kijken zie je ook de corals waar ze ingedreven kunnen worden voor waarschijnlijk vaccinaties, brandmerken of op transport naar…onze braadpan???
Uitzichten vanaf de hoge pas naar de volgende valleien en bergen, en weer steil dus rustig naar beneden suizen
We bezochten ook de Lloyd Gallery te Penticton, een aanrader. De van oorsprong Dutch owners heten Witteveen en gastvrouw-dochter sprak nog bijna accentloos haar moeders taal met ons. Ze hadden net een zéér spraakmakende opening gehad met een levend paard dat binnen stond! Niet in de gang dus…maar echt helemaal midden in de zaak! De kunstenares, Shannon Ford, is namelijk gefascineerd door paarden en ze schildert ze graag én veel. We moesten meteen aan „onze” kunstenares Erna Visser denken, die zulke prachtige paarden in brons maakt. Dus Erna, de volgende keer zet je gewoon een levend paard(je) voor de deur of zo…..en je zult vast véél meer aanloop krijgen!
Juffrouw Witteveen van de Lloyd Gallery te Penticton leidt ons, deels Nederlands sprekend, rond. Zie www.lloydgallerypenticton.com
En dan ineens rijd je een prachtige openheid binnen, waar wouden wijken voor een groots glinsterend meer dat tussen de bergwanden ingeklemd ligt als een fonkelend stralende smaragd, hangend om de hals van een van geluk stralende vrouw…
Meer ingeklemd tussen bergen, wouden en weg
En als je de moeite neemt een op het eerste oog ontzettend óninteressante buitenwijk van Naramata tot het einde toe door te rijden, vind je ineens een mega grote ’moderne’ muurschildering, uit 1983, die zoiets verbeeldt als onze Boomplantdag en Oogstdag samen. Met een verwijzing naar de naastgelegen Methodist Church. Mannen planten wijnstokken en fruitbomen, vrouwen pakken fruit en druiven in en de kids voeren een soort rijdans uit als alles gedaan is en er geoogst is….Over het groot zijn van kleine maar oh zo creatief en betrokken scholengemeenschappen. NB: goed dat ik op deze site lees dat er versterking komt voor het „SBKS”, om de kleine scholen te helpen voortbestaan, applaus!
Muurschildering in Naramata van een soort Boomplant- en Oogstdag samen, uit 1983
Trouwens, over scholen gesproken: de dag dat Blog…uitkwam in Nederland, en de schoolkreet vanuit Bowen Island memoreerde, kregen alle scholen, LANDELIJK, toch eindelijk voor een heel groot deel waar men om vroeg en zijn ze dinsdags daarop meteen weer begonnen. Er werd zelfs een grap gemaakt, hoe belangrijk een buitenlands-blog kan zijn..hahahaha!
Deze „kids” leren samen met mamma-hert grazen, vlak naast de school
(schoolkinderen mogen niet gefotografeerd worden!!!)
Ook gingen we naar de bovengelegen oude spoorlijn én Chute Lake Lodge – dat aan de spoorlijn ligt- voor een onvergetelijke koffie met eigen gemaakte Appeltaart aldus ons B&B-echtpaar. Onderstaande overzichtsfoto maakte ik van een vergrootte foto
Overzichtsfoto
Overzichtsfoto van de oude Trein- en Chute Lake tocht. De 3 dikke rode merktekens zijn: Links boven= Chute Lake Lodge + Rechts midden= 1e Adra tunnel + Rechts onder= ’laatste halte’ voor auto’s. Helemaal onder is het blauw van Lake Okanagan met daaraan het lieflijk gelegen Naramata tussen de vele wijngaarden ingebed.
De eigenaresse van Chute Lake Lodge is een schat van een dametje en schonk zo vaak koffie/thee bij als je maar wilde. In haar nostalgisch verouderde grote zaak ligt, hangt en staat het vol met de meest curieuze verzamelingen. Maar ze moet, wegens haar leeftijd, helaas alles verkopen en de zaak omvat een hotel, pension, restaurant, bar, camping, aanlegplaatsen met enkele huurboten en rondom verspreide huisjes op een werkelijk sublieme locatie in mooi glooiende bergen aan het meer.
Chute Lake Resort ligt aan dit droom-meer
Wel voor een stel dat de handen én portemonnee uit de mouwen wil steken en echt alles opnieuw wil opzetten. Maar met veel mogelijkheden in een zeer vrij ondernemers klimaat…zie chute lake resort. En de baas had, zoals zo vaak hier, een mega-schuur vol spullen uit de oude wereld. Pure nostalgie: werkelijk ALLES tussen kopjes via veel reclame borden, maar vooral- dé droom voor techneuten- gereedschappen tot aan een compleet spoorwagentje (denk ik).
Eindeloze hoeveelheden nostalgie: je ziet de mechanische ontwikkeling zo heel goed
Maar ook zijn er veel verschillende originele blikken reclame borden, die zijn ook hier hot: we moesten meteen aan verzamelaars van landbouw gerelateerde liefhebbers en het Los Hoes denken, die komen hier helemaal niet meer weg!
Ook blikken reclameborden tonen een mechanische ontwikkeling…
Vervolgens gaan we over de inmiddels opgeheven oude spoorlijn-track toeren: Kettle Valley Railway. Het spoor is verwijderd en je kunt er nu toeristisch toeren met auto, maar ook de fiets en quads zijn hier heel handig.
Quads worden hier veel gebruikt, voor elk leeftijd wat wils! Voor de fun te huur of je neemt ’m mee op je aanhanger als je de bergen in gaat
Goed dat Jan Willem van te voren een beetje vaag bleef, want het werd een tenenkrommend „diepte-interview” met een zeer steil parcours waar je, eenmaal aan begonnen, niet kon keren, pffffff. Ik krijg nog een weeïg gevoel in m’n maag als ik er nu, veilig met 2 benen stevig op Bowen zittend, aan terug denk. Maar het was alle prachtige uit-, diepte- en vergezichten dubbel en dwars waard. Kijk maar even mee.
De afgrond lag meestal zo’n tenenkrommende 20m. diep pal naast je, links en rechts vaak tegelijk
maar dan had je ook wel een uitzicht…vooral als bijrijder kan je daar dan toch wel van genieten
Subliem uitzichtpunt…waar je elkaar ook kon passeren
Deze doorkijkjes, die er gelukkig veelvuldig waren, maakten alles dubbel en dwars waard
Maar ik durfde er toch even uit te stappen, omdat ik wilde bewijzen dat best te durven én om Jan Willem als zeer geconcentreerde chauffeur even adem te laten halen. En ik werd direct beloond met een piep klein plantje wat pal naast het ballast bed een fijne plek vond, weet geen naam, maar mooi is ‘t…
Piepklein oranjerood kleinnood..
Als afscheid, want wie het kleine niet eert….en dat doen we zeer zeker wel!!! Hopelijk genieten jullie lekker mee van dit 2e deel van de Okanagan-trip en hier zijn weer grappige, leuke en kleine grote voorvallen te melden…voor de volgende aflevering. Tot graag en gauw blogse, met de hartelijk groeten vanuit een nog altijd lekker Bowen Island van Jan Willem, een woef-waf van Bummel en bloggroetjes van Annet Palthe
