Tijdens de zomer worden we weer overspoeld met het ‘advies’ om vooral chemicaliën op ons grootste orgaan, de huid, te smeren met zonnebrandolie om in, automatische, het verlengde daarvan huidkanker te vermijden. Want huidkanker, en vele andere vormen van kanker, neemt epidemische vormen aan. De meeste mensen realiseren zich niet dat de aanbevolen zonnebrandcrèmes relatief nieuw zijn.
Vóór de tweede wereldoorlog bestonden er geen zonnebrandcrèmes: er bestond alleen natuurlijke bescherming tegen de zon zoals kokosolie, shea butter en andere natuurlijke oliën waarmee mensen zich beschermden als ze lang in de zon moesten verblijven. Begin 1900 ontdekt de Duitse arts/onderzoeker dr. Otto Warburg in zijn laboratorium hoe de toen nieuwe ziekte kanker zich ontwikkelt en wat je ertegen kunt doen. Beter nog; hoe je het kunt vermijden. Warburg constateert dat nog geen 1% van de bevolking rond 1900 kanker heeft. In die tijd zijn er vele vreselijke andere ziekten die voornamelijk te maken hebben met het ontbreken van hygiëne.
Een eeuw geleden hadden we toch ook zon! Al duizenden jaren is er zon; al miljoenen jaren zelfs! Destijds kregen mensen toch ook geen huidkanker? Worden we dan nu ziek van de zon? De zon die de bron is van al het leven op aarde? Zonder zon is er geen leven, in duisternis groeit er niet zo veel. Waarom worden we door de zeer intelligente mensen en instanties gewaarschuwd voor de ‘gevaren’ van de zon? Vermoedelijk is dit het antwoord:
In 1938 is er een Oostenrijkse chemicus, Franz Greiter, die tijdens een bergbeklimming van de Piz Buin, een hoge berg in Oostenrijk, zich ernstig verbrandt. Dit inspireert hem tot het ontwikkelen van een product tegen zonnebrand. In de jaren ’60 ontwikkelt Greiter ook de zogenaamde Sun Protection Factor (SPF), een inmiddels wereldwijde standaard om de effectiviteit van zonnebrandcrèmes aan te geven. De volgende chemicaliën smeer je op de huid: oxybenzone, octinoxate, homosalate, benzophenone-2, parabenen en meer onuitspreekbare chemische stoffen.
Zou dat de trigger kunnen zijn om (huid)kanker te ontwikkelen? Hier is veel onderzoek naar gedaan (zie PubMed, internet, lees de boeken van dr. Bruce Fife, etc.) Dr. Fife schrijft in het boek; ‘Kokosnoot geneest’ dat al duizenden jaren op plantages, waar vrouwen, vaak met kinderen op hun rug, dagelijks urenlang in de zon werken, zich insmeren met kokosolie. Er was geen een enkel geval van huidkanker.
Een bericht van CBS is er een om over na te denken: ‘De sterfte door melanoom is in Zuid-Europa opvallend laag en in de meeste noordelijke landen (Zweden, Estland en Denemarken) juist hoger. Noorwegen heeft het hoogste sterftecijfer in Europa.’ In Zuid-Europa is er toch veel meer zon (en veel sterker) dan in Noord-Europa?
In de beginjaren van de zonnebrandcrèmes was kokosolie het belangrijkste ingrediënt? Totdat de industrie ‘dollars’ zag en ontdekte dat goedkopere chemicaliën, vaak op aardolie gebaseerd, winstgevender waren. (om maar geen andere reden te geven!) Onze huid kan niet tegen al die chemicaliëntroep en de stoffen die de aanmaak van de zo nodige vitamine D tegenhouden.
Gebruik kokosolie als je langer in de zon wilt blijven of gebruik een goede olijfolie om de huid te beschermen. Bedenk dat beide producten geen wondermiddel zijn tegen te lang in de zon vertoeven! Kokosolie verzacht ook de gevoeligheid mocht je toch te lang in de zon gelegen hebben en de huid rood is. Om deze af te koelen is kun je er eerst (biologische) appelazijn op sproeien en vervolgens behandelen met kokos. Bij ernstiger verbranden, tweede graad, is het raadzaam om eerst colloïdaal zilver op de gekwetste plekken te sproeien.
Geniet van de leven gevende zonnestralen en de aanmaak van de essentiële vitamine D. De zon is prachtig; geniet met mate en blijf nadenken en vooral zelf onderzoek doen! Zongebruinde mensen zien er vaak lekker gezond uit en dat komt omdat de zon … Leven geeft!
Frederick
