Het moet toch niet gekker worden. Je kunt de TV niet aanzetten of de krant of het tijdschrift opslaan of je loopt weer tegen een kookprogramma aan. Koken met sterren, Life en Cooking, Master Chef, Over de kook, Top Chef, Wining en Dining, Binnenste buiten, heel Holland Bakt : het houdt niet op. Wanneer je het tegenwoordig waagt gewoon een eenvoudig speklapje met gekookte aardappels op tafel te zetten dat word je verbannen naar de wereld van de barbaren en holbewoners. Nee, er moet een exclusieve groente bij van eigen bodem, het speklapje moet op een bedje van mint en de aardappel moet langzaam gegaard en gepoft zijn en gevuld met room en het geheel dient afgemaakt te worden met een pittige vinaigrette en kleine koekjes van Parmezaanse kaas. En dan niet zomaar op je bord kwakken : nee je maakt er een kunstzinnige compositie van en zorgt dat alles harmonieert.
Allerlei lifestyle programma’s worden in deze fatale slipstream meegetrokken: de cultuur van het wijn drinken, je huis inrichten zodat je in de juiste stemming komt, je kleding kiezen, zodat je er zo uit ziet dat eenieder kan zien wat je eet…. Etc. Het zal me niets verbazen dat er een gemeenschappelijk nationaal programma komt, waarmee we het eindresultaat kunnen vieren van al deze shit. Want wie blijft eten moet naast de obesitas ook laxeren.
Een programma met de titel ‘Heel Holland kakt’ ligt dan helemaal in de lijn. Gezellig met elkaar uitwisselen hoe vaak we naar de WC gaan, hoe lang we zitten, de Experience van de stoelgang, het achterom kijken, de grote opluchting en uitgebreide programma’s waar de kleurnuances van de fecaliën worden besproken en uitgewisseld. Waar gaat het naar toe….
Nu ben ik natuurlijk van een generatie, die het bij het opgroeien heeft moeten stellen met voedsel dat eenvoudig en beschikbaar was en waarbij termen van: “Dat lust ik niet”, aan tafel nooit mochten vallen.
Ik kijk toch met weemoed terug. Vergelijk het maar eens met de eetcultuur, die we nu voorbij zien komen, doordat we via de media de hele dag met eten worden geconfronteerd, rollen we als een ‘Dankjewel’ karren vol levensmiddelen de supermarkt uit en zien eetgenot als levensdoel.
Zou het niet tijd zijn voor een bezinning ? Hoe lang is het geleden dat je echt honger hebt gehad? Moet je niet wat beter naar je lichaam luisteren en niet naar de lustgevoelens in je hoofd? Iedereen moet dat voor zichzelf weten. Ik ga weer even achter de hardgebakken speklapjes met knasterbotjes en kruimelaardappels zitten. Met een schep zelfgemaakte appelmoes.
Column. Rob Meijer 2017
