We blijven op dezelfde heuvel, bijna op hetzelfde plekje. In elk geval; op dezelfde legplaats: de stenen bank van Willem Wilmink. Een ligbank, vanwaar je een blik wordt gegund op de naaste omgeving, maar ook op het kunstwerk van glas, waarin Wilmink een prachtig, erg gevoelig twee-regelig gedicht heeft geschreven.
Je kunt er in de zomerdag op gaan liggen. Maar ook in de winter biedt de steen een fraai aanzicht. Er ligt weliswaar een witte deken op, maar die nodigt dit keer niet uit om je er op neer te vleien.
Een Heukske dus waar ruim een half jaar tussen zit en dat toch een geheel ander aanzicht biedt.
En als u dit Heukske dan toch bezoekt: leest u dat gedichtje dan ook eens!!!!
