“Dat wil ik ook wel leren. Ik neem een paar lessen en dan blaas ik mijn partijtje gewoon even mee? Toch? De midwinterhoorn van de leraar is lekker licht. Als je hem in het midden vastpakt, kun je hem met één hand dragen. Maar dan zegt de leraar, dat je de hoorn heel anders moet vastpakken. Dichtbij de plaats waar je moet blazen. Wat heet blazen?
Je moet je lippen op elkaar zetten en dan door die opeengeperste lippen een luchtstroom in het mondstuk persen. Er klinkt vervolgens een gezucht, een gespetter, een geschuif, maar het lijkt van geen kant op die prachtige tonen die de leraar en zijn assistenten uit de midwinterhoorn laten komen.
Na één les heb je pijnlijke armen van het tillen, pijnlijke handen van het vasthouden, pijnlijke lippen van het luchtpersen, maar …. Je hebt je voorgenomen om de volgende keer opnieuw les te nemen.
En dat zijn de goede midwinterhoornblazers van de toekomst. Doorbijters zijn het. Nou ja: doorblazers.
De jeugd van nu kijkt met bewondering naar één van de oudere blazers, die de midwinterhoorn vasthoudt alsof het een ……. blokfluit is. “Dat wil ik later ook kunnen,” zie je ze denken.
Tekst Ben Morshuis stichting en foto’s BMS en de Midwinterhoornblazers Ootmarsum
