Een smal weggetje was het. Een zandpad, dat na een flinke regenbui diepe sporen vertoonde. Deze werden wel eens aangeharkt door mensen uit de buurt, zodat er weer gemakkelijk over gelopen kon worden. Het pad werd niet zo heel veel gebruikt.
Mensen bijvoorbeeld, die in de Binnenes een stukje grond hadden liggen. Ook klanten van Bökkers Möl maakten er wel eens gebruik van
’s Avonds kwam men er liever niet. ‘Het spookt daar’ werd er gezegd en men maakte dat verhaal spannend met de geruchten die er over oud-bewoners of oud-eigenaars van de aangrenzende Engels’ Tuin rondgingen. Kortom, het Hazelrot stond toen niet zo erg goed bekend.
Dat is tegenwoordig wel anders, zoals de andere foto laat zien. Een straatje waaraan het goed wonen is en waar je gratis uitzicht hebt op een prachtig park: Engels’ Tuin.
Foto’s en tekst Ben Morshuis Stichting
