Het parochiebestuur, de parochianen, de pastoor en de priesters ja, wie eigenlijk niet. Iedereen was in 1973 maar wat trots, toen de laatste timmerman, metselaar, leidekker, schilder, ramenzetter de kerkdeur achter zich had dichtgetrokken en de restauratie van de Simon en Judaskerk voltooid was. Natuurlijk gingen ook de parochianen vol verwachting naar hun nieuwe kerk. De reacties waren eensluidend: fantastisch.
Pastor Brummelaar, die het gehele restauratieproject had meegemaakt, was van mening dat eigenlijk nog meer mensen van dit restauratiewonder moesten kunnen genieten. Hij kwam op het idee om de kerk als een soort van museum open te stellen. Maar dan moest er wel iemand zijn, die uitleg kon geven en tevens toezicht zou kunnen houden. Iemand die kerkgids en kerkwacht tegelijk zou kunnen zijn.
De pastor kende eigenlijk maar één persoon die beide eigenschappen in zich verenigde: Bernard Kottink. En zoals gebruikelijk, als men Bernard Kottink iets vroeg: “O joa, dat wi\k wa.”
Daarmee had de Simon en Judaskerk de eerste kerkgids. Men vond kerkwacht iets te streng. Het werd een succes en al die jaren nam het aantal gidsen toe, maar ook het aantal belangstellenden: vorig jaar meer dan 30.000!!!
Enkele jaren geleden werd een foto gemaakt van het toenmalige gidsengilde.
Het gilde van nu telt intussen nog meer leden.
Tekst en foto’s Ben Morshuis Stichting
