Het volgende gedicht van stadsdichter Henny Olde Meule is gebaseerd op het prachtige lied ‘Hier in Oatmössche geet de zun nooit oonder’. Een prachtig lied in de vorige eeuw geschreven door Chris Velthuis en gezongen door het Hofkoor op één van de Zittingsavonden van de Othmarridders in de beginjaren ’60. In die tijd vormden een aantal Siepels een schrijversgilde, die vele teksten hebben gemaakt voor de Zittingsavonden, maar ook liedjes hebben gecomponeerd en daarvoor de teksten hebben gemaakt. Onder meer Jan Essink, Jan Busscher, Fons van Koersveld, Chris Velthuis en Hans Jacobs hebben als schrijversgilde in die jaren veel voor Ootmarsum betekend.
Stadsdichter Henny Olde Meule heeft dus het lied ‘Hier in Oatmössche geet de zun nooit oonder’ als leidraad gebruikt. Hij laat weten dat de zon natuurlijk wel ondergaat, maar weet dat op poëtische wijze te brengen, die een prachtig beeld geven van de realiteit, die echter op een romantische wijze is verwerkt in het gedicht. Als in Ootmarsum de zon ondergaat, komt de gouden bol op een andere plek in de wereld boven de horizon en dat laat de stadsdichter zien in zijn eigen illustratie van de ondergaande zon op Bali.
kopfoto: BALI – Pura Ulun Danu Bratan (2025) Olieverf op linnen 50 x 60 cm – Henny Olde Meule
IN OATMÖSSCHE GEET DE ZUN NOOIT OONDER
Hier in Oatmössche doar geet de zun nooit oonder
Bie den Kuuperbarg, is Twente op zien best
In dit mooie laand, doar wilt wie altied ween
Doar is altied wear woar argens plezeer
Doar he’k mien hart verpaand
De titel suggereert dat de zon nooit onder gaat.
Het lied is gecomponeerd op deze rode draad.
Toch vouwt in ‘Oatmössche’ elke dag zich langzaam dicht.
En dooft de horizon geleidelijk aan haar licht.
Vanaf de ‘Kuuperbarg’ kun je dan stilte horen.
De zon strijkt daar over goud kleurend koren.
Traag zinkt ze weg met een stille groet.
De dag vervaagt in een gouden gloed.
Aan de schemering zijn we gewend.
Sterren komen aan het firmament.
De avond blijft in aardse stilte hangen.
De dag wordt in een herinnering gevangen.
Elders kust de zon langzaam de zee.
De laatste stralen gaan met haar mee.
Waar palmbomen zachtjes wiegen in de wind.
Daar kleurt de hemel naar een vurige oranjerode tint.
Het maakt niet uit waar je bent of waar je gaat.
Waar jouw huis, dorp of stad ook staat.
Waar liefde woont en vriendschap lacht.
Daar geniet je van de zon en haar levenskracht.
Henny Olde Meule – Stadsdichter Ootmarsum – maart 2025
