Indrukwekkend verhaal over Tante Roosje

Ruim twee uur duurde de lezing die Paul Glaser hield over de belevenissen, of liever gezegd over het leven van zijn tante Roosje, een zus van zijn vader. Maar geen aanwezige die liet merken dat het hem of haar te lang duurde. Niet alleen het levensverhaal boeide, maar ook de wijze waarop Glaser het vertelde. Gewoon, alsof hij bij je thuis zat, zonder overdreven beschrijvingen, maar wel duidelijk. De aanwezigen, tussen de 40 en 50 vrienden van de BMS en ook andere belangstellenden leefden mee met het joodse meisje Roosje Glaser, dat na een gelukkige jeugd een man leerde kennen, die haar uiteindelijk zou verraden.
Een ijzersterk karakter, een optimistische kijk op het leven en een geweldig doorzettingsvermogen zorgden ervoor dat ze telkens de draad weer wist op te pakken. Dat ze door het verraad van haar ex-man in meerdere concentratiekampen belandde, zoals Vught, Westerbork. Neuenhamme, Mauthausen en Auschwitz, maakte haar kijk op de medemens er vaak niet beter op. Maar haar vindingrijkheid en het gemak waarmee ze mensen voor zich wist in te palmen, zelfs de strengst kampoversten, zorgden ervoor dat ze de ergste ontberingen wist te overwinnen.
“Het is niet mijn bedoeling om het vreselijke kampleven met martelingen, hongersnood, onderlinge jaloezie en medische experimenten te beschrijven, maar het karakter van mijn tante naar voren te laten komen,” vertelde Paul Glaser. “Het gaat mij erom te laten zien, wat een sterk karakter zoal vermag, ook onder de moeilijkste omstandigheden.”
Glaser slaagde daarin volkomen. Heel sterk was ook de ondersteuning met behulp van talloze foto’s en zelfs korte filmpjes die van Roosje Glaser waren gemaakt. “Zij was zelf een enthousiaste fotografe, maar wist ook andere over te halen afbeeldingen van haar en haar activiteiten, van onder andere danslerares te maken.”
Voor de Ben Morshuis Stichting was dit het vierde achtereenvolgende jaar, dat een lezing met het thema ‘oorlog’ werd gehouden. Na Thea Rijsewijk met de monoloog Het bittere Kruid, P. Alders over de Emslandkampen, Marijke van Dongen over het Jappenkamp, was deze  lezing  zeker een topper.
“Het gaat mij er met mijn lezing en het gelijknamige boek om, de mensen te laten zien, dat de houding tegenover de joden, ook na de oorlog niet zo erg positief was. En ook hoe men zich met een sterk karakter tegen die houding kan wapenen,”  besloot Paul Glaser.