Onder het mom van ‘dames’ gaan voor kreeg Ine Burink-Eppink bij haar geboorte keurig voorrang van tweelingbroer Jos. 65 jaar later is het andersom. “Jos is net een paar weken eerder gestopt met werken, dus wat dat betreft heb ik hem dit keer voor laten gaan,” lacht Ine. Feit is dat de tweeling na 47 jaar stopt met werken en ook nog eens bij dezelfde baas, namelijk Noaberkracht.
Ine Burink werd in Agelo geboren en komt uit een gezin met 9 kinderen. Drie zusters en zes broers groeiden op aan het kanaal Almelo-Nordhorn. Ze verhuisden in 1964, nadat hun vader plotseling kwam te overlijden, naar de Anne Frankstraat in Ootmarsum. “Daar wonen mijn broer Jos en zijn vrouw José nog altijd en voor ons voelt het als ons oudershuis. We hebben daar een mooie tijd gehad met ons gezin en ik weet nog goed dat we met zijn allen rondom de kachel zaten. We hebben het nooit breed gehad, maar er viel altijd wel wat te lachen en het was gewoon gezellig met elkaar,” weet Ine zich nog te herinneren.
Van Dekkers Wald naar de Kibboets
Na de Agelose lagere school fietste Ine dagelijks naar de Mulo in Oldenzaal. Die rondde ze af en was naderhand nog te jong om aan het werk te gaan en dus pakte ze nog een jaartje Huishoudschool mee. “Het was wel een bijzonder jaar, want ik mocht stage lopen bij Dekkers Wald in Nijmegen. Ik was piepjong en had niet veel meer gezien dan Agelo, Ootmarsum en Oldenzaal. Onze noaber Ria Kamphuis, van ’t Smidke achter ’t kanaal, ging met me mee. Ria had al een rijbewijs en in hun auto reden we naar Nijmegen en daar zette ze me bij de deur af. In dit sanatorium werden tbc patiënten behandeld en één van hen was destijds Jan Kottink…….uit Ootmarsum,” vertelt Ine Eppink.
Iets ondernemen zat in haar bloed en dus trok ze samen met Ria Steggink naar Israël om een Kibboets te bezoeken en daar te werken. “Voor het eerst in mijn leven kwam ik op Schiphol om daar met een DC 10 naar Israël te vliegen. In het begin had ik verschrikkelijk heimwee, maar ik heb het volgehouden. In één klap ben je van dat jonge meisje ineens een jongvolwassene, omdat je op eigen benen stond en je eigen beslissingen moest nemen,” blikt Ine terug op die leerzame periode.
Haar eerste baan
Ze staat bekend als ‘badjuf Ine’ en dat heeft alles te maken met haar werkzaamheden bij verschillende zwembaden. Ine Eppink begon deze ‘badjufcarrière’ bij het openluchtzwembad in haar woonplaats Tubbergen. Daar werkte ze 22 jaar om in 1992 over te stappen naar het buitenbad in Ootmarsum. “Toenmalig wethouder Weersink wilde perse een binnenbad en ik had geen trek om in dag in dag uit in die ongezonde lucht te werken. Onderling contact met Lodewijk Eshuis, die als badmeester werkte in Ootmarsum, zorgde gelukkig voor een nieuwe uitdaging. Ik heb op deze locatie een gigantisch mooie tijd gehad in de bloeiperiode van het openluchtzwembad de Kuiperberg. Duizenden bezoekers, soms wel op één dag, en mensen die niet konden zwemmen. Dan stonden ze in het bad, echt een gouden tijd om mee te maken,” blikt badjuf Ine terug. Naast haar werkzaamheden bij het zwembad fietste Ine op haar werkdagen naar Almelo om daar de post op te halen en rond te brengen. “Ik heb altijd de buitendienst gedraaid en ik fietste na afloop vaak via het kanaal Almelo-Nordhorn naar huis. Zwemmen en fietsen zijn mijn grootste passies. Ik ben al 25 jaar lid van een wielerclubje, maar ga er ook graag alleen uit of met mijn man Jan. Mijn geboorteplekje aan het kanaal blijft trekken en daar stap ik meestal even af, pak een bankje en geniet van de heerlijke natuur rondom het kanaal.” In 2007 stopte ze met de post en met het werk als badjuffrouw, maar bleef werkzaam bij Noaberkracht om gedetacheerd te worden in onder meer sporthal de Schalm waar Ine een bekend gezicht is en niet alleen als schoonmaakster, maar ook als trouw supporter van het eerste heren – en damesteam van Springendal Set-Up ‘65.
Hectische en verdrietige periode
In 1977 trouwde Ine met Jan Eppink en zij kregen twee kinderen: Jaap Jan en Marieke. Het vrolijke leven van het gezin met een altijd positief gestemde Ine veranderde abrupt toen Marieke ziek werd. Bij haar werd huidkanker geconstateerd. “Het bleek melanoom te zijn en uiteindelijk overleed ze aan deze vorm van kanker. Dat was een hele hectische periode. Ze was geruime tijd ziek en het laatste jaar hebben we haar thuis kunnen verzorgen. Ze had boven haar eigen kamer waar ze met haar vriendinnen nog een sigaretje kon paffen. Dat hebben we haar in haar laatste levensfase niet meer verboden. We wisten dat ze niet meer beter kon worden. Onze Marieke is 27 jaar geworden. Samen met ons gezin en zeker ook met haar vriendinnen hebben we dit kunnen verwerken. Ieder jaar komen we nog bij elkaar en brunchen we en dat zijn hele waardevolle momenten. Net zoals we ieder jaar een dankbetuiging in ‘Op en rond de Essen’ laten zetten, want vergeten doe je haar nooit. Je moet het echter wel een plek geven en dat is voor de één anders dan voor de andere. Zelf sta ik positief in het leven en dat optimisme wil ik graag doorgeven aan anderen,” beschrijft Ine haar positieve inslag.
Ine ten voeten uit
Ze zit op haar praatstoel op deze ochtend. Onder het genot van een kopje Schalmkoffie dist ze verschillende verhalen op. Het is Ine ten voeten uit. Niet verlegen om een praatje en dus komt broer Jos nog maar eens aan de orde. “Met Jos heb ik natuurlijk een heel goed contact. Ik heb veel aan hem te danken. Vanuit de vrachtwagen belde hij regelmatig op en als hij in de buurt was, bakte ik een eitje voor hem. Als tweeling hebben we dus dezelfde werkgever en we stoppen ook nog eens in hetzelfde jaar, dat maakt het wel heel bijzonder.” Dat ze meerdere zwembaden van binnen en buiten heeft gezien is geen opvallend nieuws. “Zwemmen is een passie van mij. Dat leerde ik in Ootmarsum in het zwembad en dankzij Joop Rohof en Alex Eissink ben ik badjuf geworden. Zij spoorden mij aan en daar ben ik hen nog altijd dankbaar voor. Ook nu zwem ik nog heel regelmatig en ben bijna elke morgen in het Tubbergse zwembad te vinden waar ik om en nabij de 80 baantjes zwem. En dat zal ik, zolang het kan, proberen vol te houden,” aldus een nog altijd sportieve Ine Eppink.
Afscheid van Noaberkracht
Op 20 december is de laatste werkdag van Ine Eppink bij Noaberkracht. Ze heeft al in kleine kring afscheid genomen van de collega’s in de Schalm. In februari komt er een ‘vaarwel’ in een wat groter verband. “Over een paar weken is het klaar,” beseft Ine,” maar ik denk niet dat ik me verveel. Ik heb best de nodige hobby’s, terwijl Jan en ik van plan zijn om veel te treinen. Als oud machinist heeft mijn man vrij reizen en daar willen we dan ook gebruik van maken. Ik leef door, zoals ik altijd geleefd heb. Sportief bezig zijn en ruimte aan anderen geven. Ik wil graag genieten van alles om me heen, want dat vervult me altijd met een dankbaar gevoel. Ik kijk met heel veel plezier terug op die 47 jaar, die omgevlogen zijn. Het zijn prachtige jaren geweest, maar het leven gaat verder en daar hoop ik nog een tijdje van te kunnen genieten,” besluit Ine Eppink haar relaas.
foto’s Caspar Kouijzer
