Het is twee minuten echt stil op het Bergplein

Het is 4 mei en veel mensen bevolken het Bergplein in Ootmarsum. Na ‘The Last Post’ gespeeld door trompettist Paul Schulten wordt het stil. Het is tegelijkertijd een ontroerend, maar ook waardig moment als het twee minuten echt stil is nabij het oorlogsmonument op dit Bergplein. Gedachten schieten door je hoofd dat op 30 januari 1945 de wereld op dit rustieke plein in brand stond toen bommen op de huizen daar vielen en twee mensen het leven verloren: Johan Heupink, slechts 12 jaar oud, en juffrouw Davids.

Het lijkt er nu anno 2018 zo vredig met de lentegroene bomen en de beide kerktorens als statige wakers over dit gedeelte van het stadje. Het geeft een goed gevoel dat zovelen de moeite hebben genomen om deel te nemen aan de herdenkingsdienst in de RK kerk en de stille tocht langs het Joods Monument en het oorlogsmonument op deze bijzondere plek met die zwarte bladzijde uit de Tweede Wereldoorlog.

Het Wilhelmus klinkt daar altijd anders dan anders en de koralen van harmonie Caecilia zorgen voor veel impact. Dat geldt ook voor de inbreng van de OLC, want in het jaar dat ze 25 jaar bestaan, zijn ze aanwezig bij deze herdenking op het Bergplein. In de nacht van 4 op 5 mei brengen zij vanuit Wageningen het bevrijdingsvuur naar Ootmarsum.

Paul Sijtsma en Harry van der Heiden, vertegenwoordigers van de OLC, leggen namens de zilveren Lopersclub ook een krans bij het monument.

De 4 mei herdenking begon met een bijeenkomst in de RK kerk.

Wethouder Ilse Duursma zorgde met een pakkende tekst voor het welkomstwoord. Samenzang en zang van het koor Stem en Klank wisselden elkaar af.

Martine Sanders van Scouting Ootmarsum declareerde een prachtig gedicht waar het woordje Maar een belangrijke rol vervulde. “We willen wel vrede, maar…….”

Diaken Jan Kerkhof Jonkman vertelde over zijn eigen gedachten toen hij lopend door Jeruzalem op allerlei vragen stuitte. “Zijn we wel zo tolerant? En wat hebben we als Nederlanders gedaan om met name de Joodse slachtoffers te helpen? Een minderheid verzette zich en dat geeft toch wel te denken.”

Jeanet Versteeg verhaalde over haar werkzaamheden op het Griekse eiland Lesbos waar vluchtelingen ‘opgevangen’ worden in kampen. Ze gaf heel duidelijk aan dat je mensen moet helpen, die echt in nood zijn. “Vanaf het begin dat ik heb aangegeven om daar naar toe te gaan heb ik me moeten verdedigen. Ik volgde mijn hart, maar anderen vonden dat maar niks. En daar begint eigenlijk al het eerste verzet. Dat is geen makkelijke periode en dan ben je nog niet eens op Lesbos. Iedereen heeft zijn mening al klaar en dan heb je het idee dat je tegen de stroom moet opboksen. In Lesbos heb ik gezien hoe onder erbarmelijke omstandigheden de vluchtelingen moeten leven. Na een ‘illegaal’ bezoek aan het kamp Moria wisten we het nodige voedsel uit te delen. Mijn laatste banaan gaf ik aan een Afrikaanse vrouw met een baby en twee kinderen. Er was geen water, de nood was hoog, en dan ervaar je dat je met een ‘eenvoudige’ vrucht toch iets kunt betekenen voor een gezinnetje dat op de vlucht is geslagen. Durf je nek uit te steken om voor anderen toch iets te betekenen.”

Die bewoordingen kwamen ook naar voren in het gedicht van Karin Baanstra om toch het lef te hebben om anderen in nood te helpen.

Een witte roos als stille getuige van het Joodse leed
Opnieuw was er in het Joodse monument, net als vorig jaar,  een witte roos gestoken met een verwijzing naar Truda Minco. Het is een prachtig symbool en een stille getuige van het Joodse leed uit de Tweede Wereldoorlog. Vorig jaar stond er nog geen naam bij, maar dit keer hing er een kaartje aan. En het is een bewijs hoe belangrijk het is om te blijven gedenken. Dat betekent ook dat het meer dan de moeite waard is voor jong en oud om twee minuten echt stil te zijn.