Men mag anno 2015 niet altijd spreken van ‘Die goede oude tijd’, maar een uitzondering kan altijd gemaakt worden: De Blokhut in Ootmarsum. Tijdens de reünie van commissieleden kwamen de oude, mooie en goede herinneringen aan de Blokhut tijd weer boven. In Ons Gebouw hing er die ouderwetse sfeer van destijds, er werd veel gelachen en geen glas viel er kapot.
Blokhut goeroe Peter Wicherink kijkt met veel genoegen en plezier terug op deze reünie. “Petra Leussink, Evert Oude Nijhuis en Marianne Wigger kwamen mij vragen of ze een reünie mochten houden voor de commissieleden, die de discoavonden en middagen in de Blokhut draaiden. De opkomst was boven verwachting en we hebben mooie herinneringen opgehaald en veel plezier gemaakt. Ik vond het in ieder geval hartverwarmend en ook dat de commissieleden zulke fijne herinneringen hebben aan die periode. Het was voor hen een enorme verantwoordelijkheid om die disco’s met in de goede tijd ruim 200 bezoekers te draaien. Het bleek achteraf een mooi leerproces voor iedereen en een tijd, die ze voor geen goud hadden willen missen,” vertelt Peter Wicherink.
Deze Blokhutcommissie kende consequente regels en je werd niet zo maar lid. Sommigen hebben zich wel eens drie keer aan moeten melden, voordat ze onderdeel waren van de Blokhutcommissie. Je moest passen in de groep en ook tonen dat je verantwoordelijkheidsbesef kende. “Je moet niet vergeten dat het niet alleen de disco zelf was, maar ook de gehele voorbereiding, de organisatie, problemen oplossen, verbouwen, renoveren en het schoonmaakwerk na afloop. Naar mijn idee hadden we heldere regels. We kenden een leeftijdsgrens en ik had geen ID-kaart nodig, want ik kende de Ootmarsumse jeugd. Te jong, helaas, moven,” blikt Peter Wicherink terug, “En als je een glas liet vallen betaalde je direct een kwartje en mocht je het ook nog eens zelf opruimen. Dronk je alcohol, terwijl het niet mocht, dan kreeg je een waarschuwing en bij de tweede keer mocht je drie maanden lang de Blokhut niet binnenkomen. En dat was best lang en dus misten die jongeren de gezelligheid. Soms probeerden ze binnen te komen en dan kwamen ze met de gehele vriendengroep samen aan de deur. ‘Als ik niet mag, dan komt de hele groep niet’ hoorde je. Ons antwoord luidde steevast, dan maar de hele groep niet. En als puntje bij paaltje kwam, dan stond de ‘zondaar’ alleen buiten,” lacht Peter Wicherink.
De hoogtijdagen voor de Blokhut waren onmiskenbaar de jaren zeventig en tachtig. Op vrijdag – en zaterdagavond en op zondagmiddag was het volle bak. Ouders wisten echter exact hoe laat de disco was afgelopen en daar werd nooit mee gesjoemeld. Commissieleden bleven na het schoonmaken en opruimen van de Blokhut nog wel eens hangen. “Dan belden zaterdagsnachts verontruste ouders mij op met de mededeling dat hun kind nog niet thuis was. Hij of zij kan niet meer in de Blokhut zijn, want die is gesloten, dus ik heb geen flauw idee. Maar goed, ik mijn bed uit en met die ouders mee. Op weg naar de ingang maakte ik veel lawaai en dan wist ik wel dat er uiteindelijk niemand meer in de Blokhut te vinden was,” knipoogt Peter Wicherink.
Roemrucht waren ook de Hemelvaartsdagen in de Blokhut. Traditiegetrouw ‘openden’ de commissieleden dit lange weekend op woensdagavond met een barbecue. Pilsje erbij en doorzakken, maar om 6.00 uur ’s morgens kwamen de eerste bezoekers en dat ging de hele dag zo door. “Het leverde ook wel eens slapende commissieleden op, die dienst moesten doen. Ik heb er wel eens een paar boven wakker gemaakt door een glas bier in hun gezicht te gooien. Dan hadden ze maar niet moeten doorzakken, want ze stonden ingeroosterd en dan moet je er zijn,” geeft Peter Wicherink nog maar eens de nauwgezette regels aan. Het zijn herinneringen aan een bijzondere tijd. De commissieleden vertelden elkaar in Ons Gebouw al die verhalen van vroeger over de discoavonden, de sfeer in de Blokhut, de gezamenlijke kampen en uitstapjes. “Het grootste deel van de oud-commissieleden vervult nu nog steeds ‘ergens’ een vrijwilligersfunctie en dat vind ik mooi om te horen. En velen geven ook aan het erg jammer te vinden dat er voor de huidige jeugd en hun eigen kinderen geen Blokhut meer is. Het is toch een trefpunt geweest voor de toenmalige Ootmarsumse jeugd waar ze nog steeds met heel veel plezier aan herinnerd worden. En dat is iets wat me gewoon goed doet, dat ze tijdens deze reünie lieten blijken met warme gevoelen terug te blikken op deze periode in hun jeugd. Samen hebben we er een mooie tijd van kunnen maken en daar kan ik, zeker na zo’n beregezellige reünie, alleen maar met heel veel dankbaarheid aan terugdenken,” besluit Peter Wicherink.
Foto’s van Tonny Oude Hengel
