Nagenoeg iedereen in Ootmarsum kent Jan en Truus Heisterkamp. Wie vanaf de Denekamperstraat het stadje binnenrijdt of loopt, steekt de hand op om Truus en Jan gedag te zwaaien en er wordt altijd teruggezwaaid. Op 27 december zijn ze 60 jaar getrouwd en nog steeds genieten ze van elkaar en hebben ze het goed met elkaar.
Dat ene kusje
Hij bracht haar ’s avonds laat maar even naar huis in Tubbergen omdat ze zich er veiliger bij voelde. Bij het kruispunt voor hotel Fortkamp nam hij afscheid en vroeg haar of er ‘nog een kusje’ afkon. “En dat kon wel”, lacht Truus Heisterkamp-Wenneger. Dat ene kusje was het begin van een verkeringstijd van vijf jaar, die eindigde met een huwelijk op 27 december 1961 van Jan Heisterkamp uit Ootmarsum en Truus Wenneger uit Vasse. En dat is dus 60 jaar geleden. Een mijlpaal, die in kleine kring met hun drie kinderen en negen kleinkinderen wordt gevierd.
Ootmarsums echtpaar viert mijlpaal met felicitatie van het Koninklijk Huis
Vereerd zijn ze met de felicitatie van koningin Máxima en koning Willem-Alexander; de dag voor Kerstmis werd de post vanuit paleis Noordeinde thuis bezorgd. En burgemeester John Joosten is op de trouwdag zelf ook nog even langs geweest om zijn felicitaties over te brengen. Dat is het wel. ,,Wij zijn niet van uitbundige en grote feesten. Dat zijn we nooit geweest. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg, is ons levensmotto. Daar hebben we ons altijd goed bij gevoeld en dat willen we graag zo laten.”
Iedereen zwaait en wij zwaaien terug
Ze zitten gezellig bij elkaar in hun huis aan de Denekamperstraat. Beiden strategisch in een stoel met zicht op straat waar het dagelijkse leven in Ootmarsum aan hen voorbijtrekt. “Iedereen zwaait naar ons als ze voorbij komen, en we zwaaien altijd terug. We zitten op het mooiste plekje van Ootmarsum.” Jan (85) en Truus (92) Heisterkamp kijken elkaar aan; ook hierover zijn ze het volstrekt eens met elkaar. En dat waren ze eigenlijk altijd in de afgelopen 65 jaar. Het is ook meteen hét geheim van hun huwelijk.
Netjes opgepast
“We hebben nooit een echt meningsverschil gehad. Bij ons is er nooit een ruit uit gegaan. We weten allebei wat toegeven is. Ruzie maken is ons vreemd. Je moet niet altijd gelijk willen hebben. Het heeft bij ons gelukkig ook nooit om geld gedraaid. We hebben het altijd goed gehad en we hebben altijd netjes opgepast. Wij zijn niet van ‘groot doen’, we zijn altijd met beide benen op de grond blijven staan.”
Als verpleegster, afkomstig uit Vasse, kwam Truus Wenneger geregeld bij Jan Heisterkamp in Ootmarsum over de vloer. Zijn ouders hadden een fietsenzaak en taxibedrijf. “Ik kocht er”, herinnert Truus zich als de dag van gisteren, “eerst een fiets, later een brommer en weer later een autootje. En ik zag Jan daar wel eens.” De vonk sloeg over toen Jan haar begeleidde naar haar kostadres in Tubbergen. Dat leidde tot een wettelijk huwelijk op de dag na Kerstmis in 1961. Truus vertelt over die dag: “Een bewuste keuze om dat eind december te doen. Dat was belastingtechnisch heel voordelig. We gingen in Ootmarsum naar het stadhuis met de ‘oale kleer’ aan. Aansluitend dronken we een borreltje in het naastgelegen café Luttikhuis. Meer was er niet van.”
Huwelijksnacht
Het grote feest kwam een maand later; op 29 januari 1962. Jan en Truus trouwden die dag ‘voor de kerk’ in Vasse. De dagbruiloft werd gehouden bij Tante Sien in Vasse en de avondbruiloft bij café Pikkemaat in Ootmarsum. “De mensen hingen er met de benen uit. Allemaal familie, vrienden en klanten.” De eerste huwelijksnacht bracht het net getrouwde stel door in een provisorisch opgemaakt bed in Amsterdam. Jan Heisterkamp: “We moesten na het feest ’s nachts mijn zus naar Amsterdam brengen, omdat één van haar kinderen de andere dag examen moest doen. Dus reden we naar Amsterdam.”
Het huwelijk betekende het einde van de loopbaan van Truus als verpleegkundige, want met het huwelijk namen Jan en Truus Heisterkamp ook de zaak aan de Denekamperstraat 3 over van hun ouders. De twee jonggehuwden werden in ‘het diepe’ gegooid; ze hadden hoegenaamd geen enkele ervaring met de bedrijfsvoering. Maar ze slaagden cum laude.
Spil van bedrijf
Truus nam de administratie voor haar rekening. “Ofschoon ik nog nooit eerder een rekening had geschreven. Maar ik rolde er gauw in.” Naast het huishouden en de administratie werkte Truus ook mee in de winkel, bij de benzinepomp en als chauffeur van één van de taxi’s. Ze groeide uit tot de spil van het bedrijf. Jan Heisterkamp was verantwoordelijk voor het taxibedrijf en de werkplaats. Eerst werden in de werkplaats alleen maar fietsen gerepareerd en Solexen. Later kwam er ook brommers bij die Heisterkamp verkocht. Vele jongeren vergaapten zich bijvoorbeeld aan twee stoere Yamaha’s, die stonden te pronken in de etalage.
De eerste jaren waren niet de makkelijkste. “Het was hard werken, geen weelde en geen vetpot. De klanten lieten alles opschrijven. Op zondag kwamen de boeren tanken, betaalden de rekening en dronken een borrel. Maar het was wel een gezellige tijd in de jaren 60. De mensen hadden geen geld maar wel tijd voor elkaar. En we hebben het allemaal gered. Ook de buurt was heel gezellig. Waar en wanneer nodig hielpen we elkaar. We hebben met de buren heel veel plezier gehad.”
Groei en bloei
Jan en Truus Heisterkamp rolden door de eerste moeilijke jaren heen. Het bedrijf begon te groeien en te bloeien. In de werkplaats kwam Gerard Scholten uit Tilligte te werken als ‘knecht’; een vakman pur sang. Karel – Ben – Sanders kwam er bij als tweede taxichauffeur. Eind jaren 60 werd ook het lijkwagenvervoer van Wim Bank overgenomen. Privé ging het ook naar wens met de geboorte van drie kinderen: Wim, Walter en Hanneke.
Walter werkte na zijn opleiding mee in de zaak, die hij later overnam. Dat was in 1995; Jan en Truus verhuisden naar de overkant, Denekamperstraat 8. Jan verleende de eerste jaren daarna nog allerlei hand- en spandiensten maar de laatste jaren genieten ze beiden van hun welverdiende pensioen. En ook nog in redelijke gezondheid. Van de Coronabesmetting eerder dit jaar zijn ze helemaal genezen. “We hebben”, stellen ze in koor vast, “een heel mooi leven gehad. En nóg hebben we het goed en gezellig met elkaar. En we zijn zo blij dat we hier nog zelfstandig kunnen blijven wonen. We willen met niets en niemand ruilen.”
Opnieuw kijken ze elkaar in de ogen. Op dat moment zijn woorden zijn overbodig.
