Metin Turan vergeet de dag dat een aantal bewoners van de Wyllandrie naar hem toe kwamen gerend nooit meer. Ze schreeuwden en wezen op hun telefoon. Het was donderdagmiddag 29 oktober net na de middag en Metin was als vrijwilliger druk bezig in de fietsenstalling. Al gauw kwam hij, dankzij een vertaler in de buurt, er achter wat de reden was van de opwinding van deze drie bewoners van de AVO in Ootmarsum. “Zij hadden contact gekregen via hun mobiel met familie op een vluchtelingenboot, “ steekt Metin van wal, “De boot maakte echter water, terwijl ze op weg waren naar Lesbos in Griekenland. Ik heb in die contreien aan de Turkse kust ook een tijdlang als vrijwilliger gewerkt en ken daar dus de nodige mensen. Eerst wilde ik via internet proberen contact te zoeken, maar ik bedacht me dat ik in mijn mobiel nog het nummer van de Turkse kustwacht had staan. Ik heb vervolgens direct gebeld en ook naderhand nog een aantal keren contact gezocht en gekregen.
Dankzij de mobieltjes van de mensen op de boot wisten we ook de coördinaten en de Turkse kustwacht in Izmir verzocht mij om met de Griekse collega’s contact op te nemen. Ondertussen probeerden zij ook verbinding te leggen. Ik kreeg het nummer en heb dat gebeld, maar mijn Turks is niet verstaanbaar voor de Grieken en andersom ook. Dus geprobeerd in het Engels uit te leggen dat er een vluchtelingenboot in nood was, “ vertelt Metin zijn bijzondere verhaal. Hij heeft die bewuste middag zijn mobiel zo’n 20 minuten na het gesprek niet meer aangeraakt of daar kwamen opnieuw de drie bewoners aan gevlogen. Zij hadden via hun familie op de boot gehoord dat er een vliegtuig boven hen cirkelde en ze begrepen dat boten onderweg waren om hen te helpen. “Het erge was echter dat de boot nu echt helemaal onder water verdween en zij daar op het zinkende schip dus ook geen verbinding meer konden krijgen met de familie op de Wyllandrie in Ootmarsum. De droevige blik in de ogen van de bewoners vergeet ik ook nooit meer, “ zucht een nog zichtbaar aangedane Metin. “Het waren bijzonder spannende uren, maar om half zes kregen onze bewoners telefoon uit Lesbos. Juichend kwamen ze naar me toe om te vertellen dat hun familie gered was door de Griekse kustwacht. We hoorden toen ook dat de bootvluchtelingen uit Eritrea, Syrië en Irak kwamen. Naast de opluchting over de redding van een groot deel van deze bootvluchtelingen ontvingen we ook het tragische nieuws dat er 16 mensen tijdens het zinken van de boot verdronken zijn. Thuis kwam de ontlading en heb ik zitten huilen. De kustwacht heeft het grootste gedeelte van de bootvluchtelingen veilig aan land kunnen krijgen. Door het leggen van de contacten met de kustwacht zijn er 12 families gered, maar opnieuw moesten 16 mensen hun vlucht naar een veilig gebied met de dood bekopen. Dat blijft pijn doen, want er zijn er al veel te veel verdronken, “ vertelt Metin.
Metin Turan is inmiddels al 43 jaar in Nederland. Hij was woonachtig in Enschede, maar woont nu in Denekamp en heeft zich in augustus aangemeld als vrijwilliger van het AVO De Wyllandrie in Ootmarsum. Daar beheert hij de fietsenstalling. Samen met bewoners repareert hij de fietsen, maar ze worden daar ook verhuurd. Hij doet het werk op de Wyllandrie met zichtbaar plezier en vooral vanuit zijn hart. Metin maakt zich ook grote zorgen over de enorme vluchtelingenstroom, die zich over Europa verspreidt. “Ik ben zelf geen vluchteling, maar heb in Turkije met eigen ogen gezien wat het is om huis en haard te verlaten. Velen zijn getraumatiseerd, zijn gevlucht uit brandende huizen, beschoten en geraakt door kogels. Hun situaties waren echt onveilig en ook hier op de Wyllandrie zie ik vluchtelingen met brandwonden in hun gezicht of op hun lichaam. Ze zijn hier veilig, maar maken zich zorgen om hun families, die daar nog zijn en ook weg willen. Die gedachte laat hen niet met rust. In 2011 kreeg Turkije al te maken met enorme aantallen vluchtelingen, die in kampen werden opgevangen. Het was beter geweest dat ze in mijn moederland bleven en dat de Europese landen daar hulp verleenden. Dat gebeurt nog te weinig en daarom zoeken families elkaar op. Als ze hier in Nederland zijn hebben ze warmte en aandacht nodig, daarom heb ik me opgegeven als vrijwilliger om hen te helpen, niet alleen met kleding, maar juist vanuit het hart om te luisteren naar hun schrijnende verhalen en hen weer vertrouwen te geven, waardoor ze misschien hun trauma’s achter zich kunnen laten. Ik ben ontzettend blij dat ik dit vrijwilligerswerk mag doen en hoop op deze manier iets bij te dragen om het grote vluchtelingenprobleem een klein beetje te kunnen oplossen, “ besluit Metin. Buiten wachten bewoners van de Wyllandrie geduldig op hem en samen gaan ze verder met de klussen, die hen deze dag te wachten staan. De aandacht, die deze Denekamper, Nederlandse Turk aan de bewoners geeft, is meer dan goud waard!!!!
