Vorig jaar stierf Inge Willeijns-Snoeijnk aan kanker. Team d’Inges beklom in 2018 de Alp d’Huez. Inge was daar, zo ziek als ze was, nog bij en hield iedereen voor ‘Vier het leven’. En ze vroeg ook om nog één keer mee te doen aan deze tocht om op deze manier geld in te zamelen voor alle mensen, die ziek zijn. Haar kinderen en nog meer vrienden sloten zich aan bij team d’Inges. Ze hebben geklommen voor hun moeder, maar ook voor al die andere kankerpatiënten. Zoon Sam heeft een prachtig verslag geschreven mede namens zijn pa en broers. Om stil van te worden.
“Rillingen van je oren tot je kleine teen”
Vorig jaar wilde onze moeder graag de Alpe d’Huez beklimmen tijdens het evenement Alpe d’HuZes. Team d’Inges werd, mede door onze fantastische vrienden, opgezet. Ruim €20.000 is er toen opgehaald, maar helaas was ze toen niet meer in staat om zelf de klim te maken. Eén van haar laatste wensen, voordat ze ons verliet was dat we voor haar, maar vooral voor alle andere mensen die helaas ziek zijn, nog één keer zouden afreizen naar Frankrijk om de Alpe d’Huez te beklimmen. Wij als kinderen sloten ons aan bij het al bestaande team en meer vrienden volgden. Er ontstonden twee teams en er is meer dan €13.500 opgehaald.
Eenmaal op de camping met het hele team heerst er gezelligheid, gezamenlijk eten, afwassen en daarna de tafel vol zetten met bier. Het leven vieren zoals dat door onze moeder zo op ons hart gedrukt is. Dinsdag toch maar even proberen of alle fietsen het doen en hoe het is om tegen die berg op te klimmen. Met uiteenlopende meningen kwam iedereen weer beneden. Fiets toch iets beter afstellen en daarna vooral rust nemen voor donderdag. Woensdagochtend wakker worden met weer iets meer kriebels dan de dag ervoor. Er worden spandoeken naar bocht 19, de bocht waar Inge vorig jaar naar toe gefietst was, gebracht. We schrijven allemaal een boodschap voor mama op een kaars die in bocht 19 neergezet zal worden. Na het eten besluiten we om met z’n allen naar bocht 19 te gaan om het spandoek te bekijken. Bijna bij de bocht zie je om de hoek hoe haar karakteristieke witte en vooral rechte tanden een grote glimlach maken. Daar staat ze op een spandoek ons toe te lachen als wij de bocht om komen. Je voelt een rilling van je oren tot je kleine teen, eerst verdriet maar daarna trots. Trots op zo’n fantastisch mens die daar toch even staat te schitteren op de foto terwijl ze doodziek was. Het gevoel van onoverwinnelijkheid komt in je naar boven. Na een emotioneel moment en een groepsfoto weten we het zeker, we zullen die berg opvreten.
Donderdagochtend wekker half 4, omkleden en naar de start. Een massa aan mensen dat staat te wachten om van start te mogen, allemaal met hetzelfde doel. We mogen beginnen, vol goede moed gaan we richting de berg en het afzien begint. 21 bochten afzien maar liefst, aftellend naar 0. Bij bocht 19 even stoppen om een moment voor jezelf te nemen, mama een zoen te geven en weer door. Totdat je niet meer kan, maar wetende dat er iemand je aan het aanmoedigen is vanaf wie mag weten waar. Wetende dat ze twee en een half jaar heeft gevochten om nog zo lang mogelijk bij ons te blijven. Dan kun je alleen maar doorgaan. Doorgaan tot je echt niet meer kan, maar dan toch nog iets langer. Tot je de finish ziet, opgelucht, vermoeid, verdrietig en blij. We hebben het toch even gedaan. Weer naar beneden en dan nog een keer die berg op, tot het gaatje gaan we. Opgeven is geen optie.
Wij willen iedereen bedanken, die geld heeft gedoneerd om mensen met kanker een kans te kunnen geven.
René, Mariël, Hans, Margot, Wim, Daniël, Eric, Marloes, Hans, Teun, Petra, Henk, Ellen, Luuk, Peter, Frank, Joukje, Kornel, Ronnie en Sjoerd willen wij heel erg bedanken voor alle steun, hulp, motivatie en de gezelligheid van de afgelopen dagen en de voorbereidingen ervan. Zonder jullie was dit allemaal niet mogelijk geweest.
Vier het leven,
Peter, Jelle, Sam en Wout
