Wat een geweldige prestatie heeft Monique Oude Egbrink weer geleverd om de 4daagse van Nijmegen uit te lopen. Dat geldt natuurlijk ook voor al die andere Ootmarsummers, maar ook voor al die andere deelnemers. Op de laatste dag waren de afstanden vanwege de voorspelde warmte door de organisatie met 10 kilometer ingekort. In haar verslag van dag drie vond ze dat jammer, maar ze legde zich er bij neer en gisteren gaf ze in haar laatste verslag aan: “Wat is 10 kilometer op een mensenleven.” Ze verdient alle respect en ook gelet op haar drie unieke blaren is nog meer waardering op zijn plaats. Moniques kleine tenen en haar hiel bleken blaargevoelig te zijn in 2024. Het mocht de pret niet drukken, met betraande ogen en in de armen van haar Marc passeerde ze de finish. We gaan niet suggereren of ze er volgend jaar bij is. In the year 2025! Een te mooi jaartal om op voorhand nee te zeggen. Het is niet alleen wandelen, maar het is ook zo veel meer. Iedereen heeft een eigen verhaal en als In en Om zijn we blij met het verslag van onze Monique. Trots op haar, maar ook op die Ootmarsummers, die met doorzettingsvermogen deze 4daagse tot een goed einde hebben gebracht.
Vierdaagse dag 4, vrijdag 19 juli 2024
Dag van Cuijk, alhoewel, nu niet helemaal.
Hier dan het verslag van dag 4. Het is inmiddels zaterdag, 20 juli the day after. Een gedeelte van de was hangt inmiddels buiten, waaronder de wandelsokken die mij echt ondersteund hebben. Na in mijn eigen bed te hebben mogen slapen en dan geen wekker hoeven te zetten, ach jongens en meisjes, wat heerlijk. Wel was ik om 3.31 uur wakker, maar toen mocht ik mij weer lekker omdraaien om heerlijk verder te slapen.
Minder soepele voetjes
Maar goed, vrijdag 19 juli. De dag begon net als alle andere dagen weer mega vroeg. Opstaan en alles wat daarop volgt, was niet anders dan de andere dagen.
De voetjes zijn niet meer helemaal soepel, maar 30 km lopen moet kunnen. Voor het geval dat er mensen zijn, die niet de 4daagse helemaal gevolgd hebben, de laatste dag zijn alle afstanden met 10 km ingekort in verband met de te verwachten hitte.
Bij de start stond een mega rij en heb eerst maar eens rustig op een bankje gezeten tot de rij minder lang was. Beetje mensen kijken, hoe loopt/strompelt iedereen. Om 06.00 uur dacht ik, nu is het tijd om te gaan. Ook met het oog op dat ik anders later binnen zou zijn en dat is niet gezellig. Zeker ook met het idee dat de vaste supporters uit Ootmarsum, waaronder Toon, Ans en Lieke Bruns, de tijd hebben om op tijd in Malden te zijn.
Vanaf de start opgelopen met Marcel Teders. De (dronken) studenten hebben ons veel succes gewenst voor zij hun bed gaan opzoeken.
Cuijk en Tim Baars gemist
Persoonlijk vind ik dag 4 qua omgeving en route, netjes uitgedrukt, niet zo mooi. Zeker niet de eerste 20 km. Dan is het ook blik op oneindig en voetje voor voetje. Aangezien we 10 km korter ‘moesten’, had ik zelf bedacht dat we niet over de dijk hoefden te wandelen. Mmmmm verkeerd gedacht. Door de leuke gesprekken met mensen uit Brabant en Wilp was de dijk zo voorbij. In plaats van naar Cuijk te lopen, jongens, de plaats Cuijk met alle gezelligheid heb ik echt gemist. Er hierdoor ook ons muzikale genie Ootmarsummer Tim Baars.
Doordat we Cuijk en zijn pontonbrug gingen missen, waren er mensen in Overasselt die daar iets creatiefs op hebben gemaakt. Zo heerlijk creatief binnen een paar uur.
Wel kwamen we als 40 km loper nu door Venray. Was ook gezellig. En daar wil het geval dat ik twee Fleringse (Fleringen mijn mooie geboortedorp) dames zag lopen. Of eigenlijk, zij zagen mij. Moniek en Simone dankjewel voor het samenlopen.
Vanuit Venray kom je Malden binnen. Hier een bakkie koffie met stroopwafel bij Martin Boers wederom. Heerlijk de tijd genomen. Iets verderop zou de Ootmarsumse clan moeten staan. Gezocht en gezocht. Via Marc de nummers van Lieke, Ans en Toon Bruns gevraagd en bellen. Helaas ze waren er nog niet. Duurde nog zeker 10 minuten en achteraf denk ik ook dat we dan een stukje terug hadden moeten lopen. Zo aan de foto te zien hebben ze niet op de normale plek gestaan.
Wel dankjewel natuurlijk dat jullie zijn geweest en dat jullie veel andere wandelaars hebben mogen aanmoedigen. Ik weet ook dat ik wel bij jullie in gedachten was. Haha. Wie weet een ander jaar weer.
Het blijft tot en met de finish genieten
Vanaf Malden de laatste 8 km. Door de smartphones is het wel gemakkelijk om er achter te komen waar iemand staat of ligt. Eddy, de hond van Koert en 
Linda zou ook langs de kant liggen. En dat klopte. Linda en Koert stonden erbij. Hier ook ff bijkletsen, want ach we hebben toch tijd genoeg.
Nu op zoek naar manlief Marc. Normaal gesproken staat hij ook in Malden, maar af en toe moet je in verband met gezondheid keuzes maken. Tegelijkertijd was ik ook dankbaar dat hij er weer staat tussen al die mensen. En mijn pijntjes voel ik op zo’n moment ook niet meer (heel even).
Onderweg genieten van de muziek en teksten die mensen hebben verzonnen. Je voelt je echt een held oftewel gladiator op zo’n moment. Dit gevoel is op papier moeilijk over te brengen, maar neem van mij aan, het is een bijzonder gevoel, het gevoel van de 4daagse.
Gladiolen en traantjes
Op ongeveer 2 km voor het einde nog opzoek naar Marga, Julia en Linde Teders. Ook hen gevonden. Bedolven onder de gladiolen en de nodige traantjes laten gaan, op naar het Keizer Karelplein. Hier begroet door de het bestuur van de 4daagse en bobo’s van Nijmegen en omstreken. Niet het gezelligste plekje hoor!
Dan nog de laatste 500 meter tot de finish. Blaaskapellen om de 100 meter, heel veel mensen die het leuk vinden om ruim 40.000 wandelaars te zien. Tureluurs zou ik ervan worden, maar ben wel super blij dat zij er staan om je nog net dat laatste zetje te geven.
Rond 13.00 uur was daar de finish. En ja, ik heb lang over deze 30 km gedaan, bewust. Doordat iedereen 10 km minder moest was het ook eerder druk op de Via Gladiola. Dus dat schoot ook niet op, maar het mocht de pret ook niet drukken. Als organisatie hebben ze pallets met flesjes water laten komen en deelden deze uit. Chapeau voor de organisatie.
Was het een gezellige 4daagse? Jazeker. Droog en zonnig weer, veel mensen langs de kant, bekende Nederlanders kunnen spotten, Ootmarsummers kunnen spotten, dan wel mee aan de wandel.
Zover ik weet is helaas Joke Bartelink vrijdag niet meer gestart. Teveel last van haar knie. En ook hier geldt, gezondheid gaat voor alles. Joke, rust goed uit en volgend jaar ga je weer fluitend over de St. Annastraat. Tegen de andere medelopers zou ik zeggen, gefeliciteerd en geniet van je prestatie. Het is echt niet zo maar wat om 110/120 of 150/160 of 190/200 km in 4 dagen te lopen. Wees trots op jezelf.
Wat je wel merkt in Twente is dat hier de 4daagse minder leeft. Weinig tot geen aandacht in de Tubantia. In de provincie Gelderland zie en hoor je dat iedereen meeleeft met en trots is op de wandelaars en je dit niet ‘zomaar’ even doet.
Drie unieke blaren
Bij het terugkomen op vrijdagmiddag en na het uitdoen van mijn sokken bleek dat ik toch echt, ja ja, drie blaren had. Op iedere kleine teen en een vrij grote op de hiel. Natuurlijk voelde ik wel iets, maar had niet bedacht dat het zo’n grote was. Dus nu tot de conclusie gekomen dat ook ik blaren kan lopen. En wat de oorzaak is, deze vraag zal altijd onbeantwoord blijven. Wel bedacht dat ik echt hierdoor niet meer de 4daagse kan gaan lopen. (wie zal dit geloven…….).
Ik wil afsluiten met een dankjewel, zoals iedere topsporter doet wanneer hij/zij een trofee in ontvangst neemt. Dankjewel naar iedereen die mij via de app, facebook, telefonisch heeft ondersteund. Wim & Mary Anne waar ik mag slapen en die voor mij koken en het kopje koffie voor mij zetten en alles in het werk stellen om iemand te vragen om naar mijn, wat ik dacht, blaar te kijken. Buurman Ed uit Huissen dankjewel. De busmaatschappij ‘Breng’, die mij iedere ochtend bijna bij de start afzet. Marcel Teders voor de gezellige wandelkilometers. Geert Schoemaker, die mij heeft overgehaald, met een beetje druk, om toch dit jaar weer te wandelen. Mijn ouders, die mij ondersteunen en bezorgd zijn en altijd op zaterdag met een bos gladiolen komen, mijn zus met bijna iedere ochtend een appje, Peter Baanstra en Hanneke Spermon, die mijn verslag en foto’s plaatsen en altijd beginnen met een stukje humor en natuurlijk manlief Marc. Hij geeft mij de tijd om sportief bezig te zijn en brengt de nodige humor.
Ach en of je nu 160 km of 150 km in 4 dagen loopt, wat is 10 km op een mensenleven!
Of ik volgend jaar of ooit weer de 4daagse loop? Ik weet het niet. Nu eerst uitrusten en uit de 4daagse bubble komen en dan zien we begin maart 2025 wel weer.
Blijf wandelen, dit is goed voor lijf en geest en houd je gezond!
Lieve wandelgroet,
Monique Oude Egbrink
