Jan Bosch heeft afscheid genomen van de bewoners van Franciscus en daarmee ook van de Franciscuskeuken. ‘Het vertrouwde gezicht’ bereidde 45 jaren lang op smaakvolle wijze allerlei lekkernijen voor de bewoners. Kokkerellen was zijn lust en zijn leven. Op zijn achttiende kwam hij als parttimer te werken in de keuken van het oude Franciscus in de binnenstad van Ootmarsum. Pakweg negen jaar later werd hij door de toenmalige directeur, Wil Alink, benoemd tot ‘Hoofd Voeding’, nadat Anny Vos afscheid van de ‘keuken’ had genomen.
“Op dat moment realiseer je je niet dat je in totaal 45 jaar onderdeel bent gebleven van dezelfde organisatie. Ik heb er geen moment spijt van gehad. Natuurlijk gebeuren er minder leuke dingen, maar daar moet je ook mee leren omgaan. Na al die jaren kijk ik er met veel voldoening op terug, want ik voel me echt onderdeel van de Franciscusfamilie. Dat heb ik zo ook in mijn dankwoordje verwoord,” vertelt Jan Bosch.
Altijd klaar staan
Het is Jan Bosch ten voeten uit, want deze kok staat altijd klaar voor de bewoners en zijn collega’s. In zijn beginperiode combineerde hij zijn parttime rol in de Franciscuskeuken met het werken in de plaatselijke Horeca. “Dat lukte prima. In mijn beginjaren speelden de zusters nog een belangrijke rol. Het was de tijd dat een pak koekjes nog in de kluis verdween en dat na het koffie drinken de teruggekeerde koekjes werden geteld. Dat moest precies kloppen met het aantal bewoners dat aan de koffietafel zat,” geniet Jan Bosch nog na van deze vorm van controle. “Door het vertrek van Anny Vos, hoofd van de keuken op Franciscus, kwam deze baan vrij en Wil Alink vroeg mij of ik deze functie op me wilde nemen. Daar hoefde ik niet over na te denken en zo werd ik ‘Hoofd Voeding’ op Franciscus. Vanaf dat moment liet ik de deksels van de pannen rammelen en had ik een stevige vinger in de pap,” lacht kok Jan Bosch. “De keuken lag aan de Kapelstraat en vanaf die plek werden we bevoorraad. Tafeltje dekje werd opgestart en de chauffeurs, die de maaltijden rondbrachten, kwamen daar de maaltijden ophalen. Het was een komen en gaan, maar wat een gezelligheid. Wat ik voor de bewoners aan eten maakte, ging ook mee voor Tafeltje dekje. Als kok was het voor mij een prachtige periode, omdat ikzelf in goed overleg met mijn medewerkers het menu bepaalde. Ik mocht in die periode in de Franciscuskeuken ook kookcursussen geven en wat is er mooier dan je eigen hobby te promoten, want ik zag het echt als een heerlijke vrijetijdsbesteding waar ik mijn geld mee kon verdienen.”
Het is nu nog steeds moeilijk in te schatten waarom het ‘eigen koken verdween. Het heeft vermoedelijk met gemak en met bezuinigingen te maken, maar er kwam een periode in de bejaardentehuizen dat er steeds minder een beroep werd gedaan op de eigen keuken. “De maaltijden kwamen op een bepaald moment uit Oldenzaal. Ik kreeg aanbiedingen om chef-kok te worden van deze kant en klare maaltijden, maar dat trok me niet. Ook werden me andere vacatures als chef-kok aangeboden. Gelukkig wilde de Ootmarsumse directie me heel graag houden en dus werden mijn gekorte uren als kok gecompenseerd met uren als huismeester. Ik was daar heel erg blij mee, want zo bleef ik een echt lid van het Franciscusgezin. Ik voelde me daar thuis en droeg mijn steentje op mijn manier bij om het sfeer – en smaakvol te maken.”
Van de binnenstad naar winkelcentrum de Meierij
Ook voor Jan Bosch betekende verhuizing van het oude Franciscus, vanuit de binnenstad, naar het winkelcentrum de Meierij een behoorlijke overstap. “In het centrum waren we echt bij alle activiteiten betrokken. Kermis, carnaval, Siepelmarkten en al die andere evenementen hadden we daar ‘voor de deur’. Dat was in het winkelcentrum heel anders. Daarnaast veranderde de organisatie steeds meer en meer en het zegt misschien genoeg dat ik in de laatste tien jaar ook tien managers voorbij heb zien trekken. In onze oude locatie vierden we samen kermis en na ons feestje in Franciscus trokken we met collega’s de kermis over. Datzelfde gold voor het carnaval. Heel veel gezelligheid in ‘het huis’ en daarna dweilden we met collega’s door ons stadje. We deden veel meer samen en dat is iets wat ik de laatste jaren wel gemist heb. Nu lees je bij wijze van spreken op Facebook dat er een collega getrouwd is. In de vroegere jaren ging je met zijn allen naar het bruiloftsfeest en bedacht je samen een leuke sketch. Op de nieuwe locatie hebben we ook veel leuke dingen kunnen doen. Erna Sleiderink, de activiteitencoördinator, en ik bedachten vaak creatieve onderwerpen. Ik heb daardoor vanuit de keuken veel kunnen regelen waar ik mijn ei in kwijt kon. Leidraad bleef wel dat je de wensen van de bewoners probeerde te vervullen. Met Kerst was ik er altijd om daar voor de bewoners een echte belevenis van te maken. Met Pasen zorgde ik dat we samen met de bewoners eieren aten, want die traditie, net als de andere Paasgebruiken in Ootmarsum, moesten in stand gehouden worden,” vertelt Jan Bosch in geuren en kleuren.
Nooit meer
Een hele lastige periode ligt nog niets eens zo ver achter ons. Op het moment dat ook de Coronapandemie Nederland in zijn greep kreeg, werden de verzorgingshuizen afgesloten van de buitenwereld. Dat leverde vaak schrijnende situaties op, die Jan Bosch van dichtbij meemaakte. “Ik hoop dat het sluiten van de verzorgingshuizen voor bezoek nooit meer voorkomt. Je zag een deel van onze bewoners wegkwijnen en regelmatig vertelden sommigen dat ze in de oorlog in ieder geval nog wat bewegingsvrijheid kenden en naar buiten konden lopen om bijvoorbeeld bij de buren een praatje te maken. Het was voor iedereen een hele nare ervaring en laat dat asjeblieft nooit meer gebeuren,” laat Jan Bosch zijn hart spreken.
Een ‘keukenmeester’
De kok en huismeester, kortweg ‘keukenmeester’ kijkt met veel plezier terug op maar liefst 45 jaar zorg te kunnen leveren aan ouderen. “Het is een hele bijzondere periode geweest waar ik met veel voldoening en plezier op terugkijk. Het doet ook goed dat ik tijdens mijn afscheid van de bewoners zoveel leuke reacties heb gehad. Door Corona kan ik geen vaarwel zeggen tegen mijn collega’s, maar ik hoop dat dat nog komt. Het is mooi geweest en ik ben blij dat ik er op deze wijze een punt achter kan zetten. Dat neemt niet weg dat ik me altijd verbonden zal voelen met deze Franciscusfamilie,” besluit Jan Bosch zijn smaakvolle en vertrouwde jaren in ‘huize Franciscus’.
