Annet Palthe verblijft al weer een aantal weken in Canada. Een bijzonder land, dat blijkt wel uit haar verhalen. Ook in dit blog weet ze op haar manier de dingen, die ze ziet en meemaakt op kleurige wijze op te schrijven. Voeg daarbij de prachtige foto’s en het verhaal is opnieuw een mooi geheel geworden dat ons als lezers een leerzaam inkijkje geeft in een immense groot land waar je je als mens wel eens heel klein zult voelen. Geniet van dit blog van Annet Palthe.
Canada……….door de ogen van Annet Palthe
Velen van jullie hebben de Frans wijnstreken wel gezien, er wat van gelezen of over gehoord, net als ik. En anders is er vast wel eens een Franse wijnfles thuis of met een etentje buitenshuis ontkurkt… Zo heeft het British Columbia van Canada, waar wij verblijven, het zonnig warme Okanagan als wijngebied, met eindeloze rijen sappig volgezogen druivenranken.
Wijngaarden met eindeloze rijen, vaak als ‚gesluierde bruiden’ veilig verpakte druivenranken
en
Sappig volgezogen druiventrossen: bijna rijp om geoogst te worden
Ze hangen nu in oktober, net als in Frankrijk, vol met witte, rode of zilverig blauwe volgezogen trossen druiven, waar de vele verschillende kostbare wijnen straks uit geperst gaan worden….ja ja, ook weerloze druiven worden uitgeperst! Vrijwel elke wijnboer heeft een eigen wijnmakerij en -proeverij, waar je uiteraard hun wijnen kunt kopen. Ondanks dat je hier per glas betaalt, staan de parkeerplaatsen meteen na de koffie al snel vol; zeker vanaf lunchtijd zijn de proeverijen razend populair….
Wijnproeverij én heerlijke bistro
Maar eerst moeten we er vanuit Vancouver, waar we de avond ervoor bij de familie overnachten, nog wel heen rijden: een rit van een kleine 500 km. Die tocht is schitterend, omdat we door bergpassen tot wel rond de 2000m hoogte rijden, met duizelingwekkende vergezichten. En dat in een voor ons Nederlanders vrijwel leeg en vooral woest land. Maar natuurlijk liggen hier kleine dorpse juweeltje te wachten op je bezoek, om zo wat geld in het vrij lege laatje te brengen door een Uitdragerij met Art te combineren…
Art at Hedley: met het licht uit zag je (bijna) álles in neon…
De Bergpassen, waarover je heen moet op weg naar de Okanagan, geven afwisselend naaldbossen en enkele herfstig groen-gele loofbosjes te zien. Loofbomen en-struiken ontkiemen zodra er een open plek ontstaat in de naaldbossen: zij groeien in eerste instantie veel sneller, maar worden later toch door de veel sterkere naaldbomen verdrongen. Maar ook zijn er veel steen- of kalk groeven: Canada is naast hout en steen ook rijk aan heel veel ertsen, zoals koper, zilver en zelfs goud…wat in eerste instantie zeker niet blinkt.
Je ziet de afwisseling van eindeloze wouden vol groene naaldbomen tegenover kaal gekapte‚ bleke bergwandwonden’
Eindeloze naaldwouden met kaalgekapte bleke bergwandwonden…
óf eindeloze rijen zwart geblakerde boomstammen die vertellen van één van die vreselijke bosbranden die hier kunnen woeden…Brrrrr, je moet er niet aan denken dat je dan net eventjes gezellig een rondrit aan ’t maken bent tussen die eindeloze rijen van vaak nog eeuwenoude bossen door!!!
Gedenkplaat van een brandweerheld die z’n leven gaf… mooie hommage aan alle brandweermensen
In Penticton ontmoeten we ineens met een koffiestop een andere Ierse setter boy tot beider grote vreugde, die net een 2e plaats /prijs had gewonnen in een Hondenshow. Het was beslist een herkennen van gelijkgestemden van hetzelfde ras: ze beten elkaar op dezelfde voorzichtige manier, draaiden eindeloze, gelijkmatige rondjes, gingen om beurten liggen om besnuffeld te worden en het springen ging bijna synchroon… iedereen stopte om er wat liefs van te zeggen, dus beide heren-eigenaar stonden geduldig trots met elkaar te praten, terwijl de honden zich doodmoe speelden. De koffie werd dus gewoon koud, maar de foto’s van de ontmoeting waren een volgend warm bakkie meer dan waard!
Ierse Setters als duo zijn zeer play-mobiel: ”a handsome couple” zeiden de voorbijgangers en schoonheden zijn het!
Maar je ziet ook prachtig breed woeste of steile kleine rivierbeddingen, die dan weer met je mee ‚lopen’ naast de weg, maar ook talloze malen onder de weg door meanderen. Altijd weer slijten ze hun toch al wonderschone stenen verder af tot gaaf ronde bollen of bijl-scherpe randen. Ook kraken en kreunen de ontelbaar afgeknapte boomstammen, die vaak via de rivierbeddingen meegesleurd worden. Ze zijn er in elke denkbare vorm én maat en ze ondergaan, letterlijk!, hun non-stop beukende en schavende schuurbad. Tot ze van hun bast ontdaan, geschaafd en gebroken in de zomerse lagere waterstand uitrusten en hun witte bleek-beurt krijgen als in een soort mega groot mikado-spel.
Rivierbedding vol geschaafde stenen en gebleekte boomstammen.
Ook in het stadje Penticton, ingeklemd tussen het Okanagan- en Skaha Lake, is water overal tegenwoordig en zijn het dé ontmoetings- en recreatieplekken voor mens en dier met een heuse promenade langs een ‚strand’ om heerlijk met blote of bedekte voeten rond te dartelen, zwemmen, luieren en flaneren.
Flaneren is dus niet negeren: dat hadden bazen én honden goed door
Bummel wilde niets liever dan achter alle meeuwen aan rennen en was verbaasd dat deze „zee” wel zoet water had én oh grote vreugde ook eenden die hem verlokten steeds dieper en verder achter hen aan te lopen….voor ze traag plagend opvlogen!
Levende Lokeend….met verrukte Bummel achter zich aan
Het wemelt in Canada van de B&B’s, die er in veel verschillende prijsklassen zijn: afhankelijk van vooral het uitzicht. Ons ontbijt werd in het volledig ingerichte appartement geserveerd met o.a. verse eigen gebakken scones….hmmmmmm.
Naast ons terras hoorden we al snel de grappige geluidjes van een hele grote groep Kwarteltjes, Quails geheten hier, met een sierlijk koddig pluimpje op de kop van beide sexen, maar zoals in de natuur meestal het geval is: het mannetje heeft de mooist uitgesproken kleuren én de mooiste pluim op z’n koppie..
Mooie Man: grassen met licht- en schaduwstrepen zijn prima camouflage
De kwartel- dames blijven noodzakelijkerwijs veel minder opvallend, want met je nest op de grond tussen allerlei grassen is het toch een riskante kraamkamer!
Quail vrouwtje: ze gaat goed in het omliggende langschap op
Maar ook dit veraf zittende zingende exemplaar wil ik jullie niet onthouden, alhoewel de foto weinig KB’s heeft door het inzoomen…het zong al vroeg het hoogste lied om de opkomende zon én z’n vele dames te bekoren…ook ons trouwens.
Deze Quail-beauty zong het hoogste ochtendlied.
Even verderop bleek een Nederlandse kunstenares, Petronella van den Berg, het heel goed te doen met sculpturen van steen en brons. Maar ook maakt Petronella abstracte schilderijen en wat sieraden. Ze heeft zelfs een lijst van mensen, tot in Amerika, die haar nieuwe werken sowieso willen kopen, gaaf! Ook krijgt ze meer en meer, nadat ze de opdracht won een openbaar werk te plaatsen, gemeentelijke- en privé-opdrachten om voor speciale pleinen of parken kunstwerken te maken. Haar tuin rondom het prachtig gelegen home-with-lake-view is heel rustig met grassen & steen ingericht: de beelden komen zo prima uit…zie www.petronellavandenberg.com
Petronella’s Marmeren „Mother Earth” is gemaakt uit 5500kg na 700 werkuren: Ze zoekt er nog steeds een goede plaats voor…dus als iemand een goed idee heeft kun je haar mailen via bovenstaande website. Gewoon in het Nederlands dus
Op de terugweg rijden we langs het enorme Osoyoos Lake en gaan we ook bij het NK’Mip langs, een heel dorp van en voor de oorspronkelijke bewoners; waarvan wij in de volksmond de indianen zeggen. Hier heten ze de First Nations, mooi gevonden!
Hele plekken zijn nog steeds hun grond, maar deze plek is speciaal voor gasten ingericht, compleet met luxe logeermogelijkheden, een golfbaan, wijngaarden én een mix van museum&winkelcomplex erop. We proefden en kochten wat wijn en kleinigheden om hun kas te spekken én onszelf blij te maken uiteraard.
Meters hoge schitterende smeedijzeren voorvader…zoek de veren én de wolf/coyote/hond!!!
Aangezien ik nog laaaaaang niet uitverteld ben over en jullie kan laten zien van deze Okanagan-trip…besluit ik toch niet langer te twijfelen wat ik wel en niet in 1 blog kan proppen, maar volgt zsm blog6, met de rest van de trip. Het zijn gewoon te leuke verhalen en ontmoetingen om ze alleen maar eens links en rechts te kunnen vertellen.
En de nieuwe verhalen gaan hier thuis op Bowen Island ook gewoon door….
Dus..tot snel blogse met kijkplezier,
namens het Bowen-Trio
Groetjes Annet Palthe ✈️
