Het is eigenlijk een historisch unicum, niet alleen voor de deelnemers aan een marathon in Iran, maar zeker ook voor het land zelf. Voor het eerst werd in het voormalige Perzië deze lange afstandsloop gehouden en onze ‘oud’ Ootmarsummer Stephan Nijhuis was er bij. Vorig jaar liep hij nog de marathon in Athene en op deze site is daar ook een verslag van gemaakt. https://www.inenomootmarsum.nl/stephan-nijhuis-volbrengt-marathon-athene-op-karakter/.
Deze marathon in Iran heeft echt diepe indruk gemaakt op de 27-jarige Nijhuis. “Het was de eerste marathon van Iran ooit gehouden. In Iran zelf zal het de boeken in gaan als één van de eerste stappen om het land meer te integreren in de internationale sportwereld en om nationaal buitensporten te stimuleren, voor zover dat mag en kan. Een historisch moment wat mij betreft. Het mee doen aan deze marathon betekent voor mijzelf één van de mooiste en indrukwekkendste dingen, die ik ooit heb gedaan, “ blikt Stephan Nijhuis terug op dit unieke gebeuren.
The road to Iran
Voor Stephan Nijhuis lag een nieuwe deelname aan de marathon eigenlijk nog niet in de planning. “Zo kort na mijn deelname aan de marathon aan Athene was ik eigenlijk nog niet van plan om me op te geven voor een nieuwe uitdaging. Een studievriend van mij, waarvan de ouders en familie uit Iran komen, stuurde mij een link door met de informatie over de eerste marathon ooit in Iran. Ik had tegen hem gezegd dat ik wel eens naar Iran wilde en daarom stuurde hij mij deze gegevens. Vervolgens heb ik de link doorgestuurd naar mijn huisgenoot in Amsterdam en die zei gelijk dat we ons direct moesten opgeven. Voor dat ik het eigenlijk allemaal besefte waren we ingeschreven en zijn de tickets naar Teheran geboekt,” beschrijft Stephan Nijhuis zijn road to Iran.
De voorbereiding voor deze marathon liep voor Nijhuis niet van een leien dakje. In Athene kende hij een ‘lopersknie’ aan de rechterkant. Tijdens zijn trainingen voor Iran kreeg Stephan Nijhuis last van de linkerknie. “De klachten verdwenen ook na een paar weken niet en dus heb ik absoluut niet kunnen rennen, “ geeft Stephan Nijhuis zijn gebrekkige voorbereiding aan, “Ik heb de fysio anderhalve week voor vertrek naar Iran geconsulteerd en die constateerde een ‘jumpersknee’. Maar tijdens de behandeling maakte ze gebruik van een nieuwe techniek een zogenaamde Voodoo-band. Ik ben gelijk die dag 5 kilometer gaan hardlopen en voelde geen pijn. Ook de daaropvolgende 16 en 31 kilometer verliepen wonderbaarlijk genoeg zonder enige last. Deze behandeling bleek dus effectief te zijn.”
Voor Stephan Nijhuis is Iran een ander land dan in de media wordt afgeschilderd. “Ik heb zelf over Iran goede verhalen gehoord. De pers omschrijft het echter als een ‘omstreden’ land. Dat neem je dan toch mee en daardoor karakteriseerde ik mijn deelname toch met een grimmig randje. Bij aankomst verdween dat gevoel als sneeuw voor de zon door het meer dan warme welkom. Toch was er ook wel weer de informatie dat de route, vanwege veiligheidsoverwegingen al drie keer aangepast te zijn. Voor, tijdens en na de wedstrijd hebben we ons echter geen moment onveilig gevoeld,” geeft Stephan Nijhuis de situatie weer.
De marathon vond plaats in het zuiden van Iran vlakbij Shiraz en de bakermat van de beschaving, Persepolis. “In de week voor de marathon hebben we nog een roadtrip gemaakt van Teheran naar Shiraz via Esfahan en Yazd. We schreven ons in op 8 april en kregen onze startnummers. ’s Avonds genoten we van een diner met alle internationale deelnemers. Het waren er 99 uit 35 landen. Mijn huisgenoot en ik waren één van de jongste deelnemers aan deze marathon. We zaten tussen ervaren marathon lopers die op de gekste plekken hadden gelopen onder andere Rwanda, Antarctica en Noord-Korea. Op 9 april stonden we aan de start en maakten we ons op voor een zwaar parcours,” vertelt Stephan Nijhuis.
Een mooie anekdote is wel dat 2500 jaar geleden de ‘oude’ Perzen naar Griekenland vertrokken. Hun doel was het dorpje Marathon om deel te nemen aan één van de eerste marathons in de wereldgeschiedenis, die de deelnemers leidde van Marathon naar Athene. “Het is dan toch wel uniek dat ik aan de start sta van deze eerste marathon in Iran. Het werd een zware tocht op 1700 meter hoogte met een temperatuur variërend van 20 tot 26 graden. Door mijn mindere voorbereiding besloot ik tijdschema’s achterwege te laten en gewoon voor het uitlopen te gaan. Dit werd uiteindelijk 4uur en 6 minuten zonder enig blessureleed. Toch was het echt zwaar. Uiteindelijk waren er veel mensen die de hitte en hoogte hadden onderschat en uiteindelijk niet hun beoogde tijd liepen. Zelf wist ik voorafgaand niet zo goed wat ik moest verwachten van de setting van de race. Deze was uiteindelijk mooier dan ik had kunnen dromen. De Iraniërs waren zo trots en dankbaar dat er buitenlanders aan meededen. Iran is een land met veel cultuur, religie en andere specifieke regels. De belangstelling van de pers was bijzonder groot en daarnaast voelden we de dankbaarheid van de Iraniërs dat we hadden meegedaan aan dit unieke loopevenement.
Na de finish leek het wel of we met iedere Iraniër op de foto moesten. Dat geeft aan dat ze trots waren op dit historische moment en daarmee een stap willen zetten om op sportgebied een grotere rol in de wereld te kunnen spelen. Ik heb aan deze deelname ontzettend veel plezier beleefd. Het was echt een uniek gebeuren en het geeft voor mij een heel andere kijk op Iran. Ook daar zijn de mensen gastvrij en mede daarom hebben we daar een bijzondere tijd mogen meemaken. Heel indrukwekkend en belangrijk om het imago van Iran ook van een andere kant te laten zien. Het is zeker niet alleen ‘grimmig’ , maar de tijd lijkt rijp voor de Iraniërs om hun warme karakter te tonen, want wij voelden ons daar gewaardeerd en niet voor niets wilde de plaatselijke bevolking met al die internationale deelnemers op de foto. Dat heeft het ‘media’ beeld bij mij totaal anders gemaakt en dat wil ik graag delen met anderen,” zet Stephan Nijhuis een uitroepteken achter zijn deelname aan deze unieke marathon in Iran.
