Als echte Siepel heb ik van kind af aan genoten van de Koale Karmis. Als kleine potboon ging ik samen met broer en zus, met mijn moeder de kermis over. Waar mijn vader toen was begreep ik nog niet, dat kwam later uiteraard wel. De donderdag voor de kermis met de hele lagere schoolklas nog een rondje door het dan nog stille centrum gedaan. ’s Avond met een beetje geluk gratis ‘proefdraaien’ en vrijdags vrij van school. En dan maar wachten tot het moment dat je in de verte harde muziek hoorde en je die kant op mocht.
Een paar jaar later hoefde ik niet meer op mijn moeder te wachten, maar had ik al maandenlang gespaard om de halve dag in de botsauto’s te kunnen zitten. Dan kon ik alle leuke meisjes van de klas uitnodigen om bij mij in het wagentje te komen. Ook werden de eerste biertjes gedronken. De minimum leeftijd voor alcohol was nog 16 jaar, maar ik was vrij groot voor mijn leeftijd en op mijn 14e was het ook niet echt een probleem om een pilsje te krijgen. Ik wist ondertussen waar mijn vader uithing, en dat was dus het enige risico dat ik moest zien te vermijden.
Nog enkele jaren later werden de botsautomuntjes ingeruild voor consumptiemunten. Met mijn toenmalig werkgever de kroeg in, en ik begon te begrijpen waarom mijn vader één dag per jaar op tijd naar bed ging. Onderdeel van de traditie zullen we maar zeggen, net als de erwtensoep en de moos. Door omstandigheden (werk) ben ik daarna tientallen jaren niet in de gelegenheid geweest om op vrijdag kermis te vieren, tot voor een paar jaar terug.
Vrijdags vrij genomen van mijn werk, redelijk op tijd bij Ossenvoort de kroeg in. Theo Smileface maakte er een leuk feestje van en ik had het prima naar mijn zin. Op een bepaald moment kwam er een buslading Oldenzalers binnen, die namen de dansvloer over en de sfeer werd wat grimmiger. Al met al neemt het aantal niet-Ootmarsummers hand over hand toe en eigenlijk gaat de lol er een beetje af. Er werd al gefluisterd dat de zaterdagavond bij van de Maas, met Fluitje van een Cent, eigenlijk veel gezelliger is voor de wat ouder wordende garde van Ootmarsum.
Het jaar daarop de vrijdag overgeslagen en op zaterdag naar van der Maas. ‘Fluitje’ had in verband met ziekte verstek laten gaan en op het laatste moment was een duo ‘Men in black’ ingevlogen dat met een paar instrumenten en luidsprekerboxen een schitterend repertoire vertolkte. Voor elke middelbare ouwe knar wat wils, en met een ongelooflijk enthousiasme, als was de zanger Joe Cocker zelf. Misschien was mijn geluk wel dat ze geen uitgebreide geluidsinstallatie bij zich hadden, want ik ben helaas in het bezit van een matig gehoor en ik zie de kermis zeker ook als een soort reünie, waarbij ik veel oude bekenden kan en wil spreken. Ik heb een fantastische avond gehad en nadat mijn kater de volgende dag was verdwenen, verheugde ik me al weer op volgend jaar. Het was een prachtige avond
En zo geschiedde, ‘Men in Black’ bleek wederom gecontracteerd en voor mij een reden om opnieuw een zaterdagavond het feestgedruis in te gaan. Weer een leuke avond, al heb ik het idee dat de band toen al iets meer overheerste ten opzichte van de eerste editie.
Nu, anno 2018, stonden er drie grote stapels boxen in de zaal bij van der Maas en was het volume van de band dusdanig overheersend dat ik geen redelijk gesprek meer kon voeren. Elke zin, die tegen me gezegd werd, moest drie keer worden herhaald en ook de muziek klonk daardoor (voor mij?) niet meer zo goed dat ik daarvoor wilde blijven luisteren. Ik verheugde me op de pauzes van de band. Hoe goed de muzikanten ook zijn en hoeveel mensen ik ook nog graag had willen spreken, ik ben op tijd naar huis gegaan, weggejaagd als het ware. En nu zit ik al een uur, een beetje teleurgesteld, in mijn stoel deze tekst te tikken, met een hinderlijke fluittoon in mijn oor.
Met enige regelmaat hoor ik soortgelijke klachten, met name ook op bruiloften. Niet de feestjes waar je speciaal voor de band naar toe gaat, lijkt me. En hoe achterlijk is het dat mensen met oordopjes in naar muziekconcerten toe gaan? Nieuwe en goedkopere materialen maken een boel volume mogelijk, maar niet alles wat mogelijk is, hoeft te gebeuren toch?
Met enige weemoed denk ik terug aan die harde muziek, die ik als kind tijdens de kermis ‘uit de stad’ hoorde komen. Dat was heel bijzonder. Achteraf was dit nog niet half zo hard als nu in de gemiddelde kroeg. Over bijzonder gesproken…..
