Het is Paaszaterdag en in vele huizen wordt er richting de klok gekeken, want rond 13.00 uur willen vele mannen, een enkele vrouw en kinderen mee om het Paashout te halen. Het is één van de Ootmarsumse tradities in dit Paasweekend. En wie je ook hoort, iedereen wil dat deze gebruiken blijven bestaan. Dat geldt ook zeker voor de Ootmarsumse jeugd, want opnieuw zegden twee jonge Siepels toe om de verantwoordelijkheid als Poaskearl op zich te nemen. Stijn Busscher en Joep Groothuis presenteerden zich op Goede Vrijdag en maakten op hun eerste ‘werk’dag een zelfverzekerde indruk. Dat gold ook zeker voor de overige zes, die het allemaal al eens hebben meegemaakt. Het is nog al wat om als jonge Ootmarsummers de eersten te zijn van honderden mensen, die je volgen naar het Springendal. De sfeer is echter gemoedelijk, gezellig en dat is ook de grote kracht van dit samenzijn. Met elkaar wil iedereen er een mooi festijn van maken en de uren vliegen voorbij.
Natuurlijk zijn er rondom de jonge Poaskearls de nestors, die een oogje in het zeil houden. De meesten weten zich echter heel goed op de achtergrond te houden. Het voelt als een vader-zoon verhouding. Even een korte aanwijzing, een welgemeend advies, maar vooral de Poaskearls de ruimte geven om de verantwoordelijkheid op zich te nemen.
Op de Markt staan de drie paaswagens klaar met de bekende voerlui en hun vaste mensen, die als een beschermend schild de hele middag meelopen tot en met het oprijden op de Paaskamp. Als het sein voor vertrek wordt gegeven, klinkt er applaus en onder aanvoering van de Poaskearls volgen honderden gezellig keuvelende mensen hen naar de plek waar het dennenhout klaar ligt. Niet alle volgers komen daar, want het paashout halen is ook een soort van reünie. Families, vriendengroepen, oud Poaskearls ontmoeten elkaar en die verbondenheid is in alle aspecten merkbaar. Dat geldt zeker voor het optasten van de wagens met het dennengroen. Met man en wacht wordt het groen opgeladen en ook hier klinken allerlei adviezen om de wagen zo vol mogelijk te pakken. Daarna terug naar het stadje en dan is er de pech dat één van de wagens niet meer te besturen valt.
Het is de tweede wagen waar de as het begeeft. Sinds een aantal jaren beschikken de Poaskearls over een vierde wagen, die halverwege de route bij Lohuis aan de Laagsestraat staat. De malheur ontstond op de Uelserdijk en daar werd de vierde wagen naar toegebracht. Het hout werd overgepakt, de paarden er voor gespannen en na een oponthoud van bijna een uur werd de ‘Ootmarsumse paasweg’ vervolgd. De Postelhoek, met hun nieuwe eigenaren Hans Snoeijink en Michel Tijans hadden het prima voor elkaar. De laatste, door omstandigheden korte stop, bij café de Mors leidde het slotakkoord in. Op de Paasweide waren wat meer maatregelen getroffen om ongelukken te voorkomen. Met de hulp van de verkeersregelaars, die het geheel voortreffelijk in banen leidde, werd de gevaarlijke bocht om met de paarden en wagens op de Paasweide te komen vrijgehouden van publiek. Niet iedereen was daar van gediend, maar verstandige mensen leidden deze enkelingen toch naar de veilige plekken. Ook dat zegt alles over de wijze, waarop men deze tradities blijft koesteren. In het westen kleurde de lucht in het avondoranje. De Poaskearls haalden opgelucht adem, want ook bij hen was de spanning voelbaar. Het Paashout halen verliep, op het pechgeval na, zonder problemen. “Deze traditie moet altijd blijven.”
03b10d79-ad65-48be-bf8d-6952a618b57f
Op Eerste Paasdag is er een mooi vervolg van deze Paastradities. Heel anders dan op Paaszaterdag, maar met evenveel passie, want dat enthousiasme zal nooit verloren gaan. Voor de tijden van de rondgang en het vlöggelen zie: https://www.inenomootmarsum.nl/acht-jonge-poaskearls-lopen-als-een-rode-draad-door-de-ootmarsumse-paastradities
