De leden van de toneelvereniging Ootmarsum hebben een memorabel weekend achter de rug. Na het overlijden van Gerard Borggreve werd het programma teruggebracht naar één weekend. Tevens moest regisseur Michiel Geurtse de dragende rol van Gerard in sneltreinvaart leren. Daarnaast droegen de leden van de toneelclub het verdriet om het verlies van hun toneelmaatje mee en dan is het razendknap dat de klucht ‘Ik voel nattigheid’ op een dergelijke wijze werd uitgevoerd.
De ‘Hoofdrol’ voor Gerard Borggreve
Iedereen, die op de planken stond, of achter de schermen een rol vervulde, deelde hun emotie met het publiek. Na de toneeluitvoering pakten ze elkaars hand en zag het publiek in dit bijzondere decor foto’s voorbijkomen van Gerard Borggreve, die in 1978 lid is geworden en maar liefst 170 voorstellingen op de planken achter zijn naam heeft staan.
Het werd een prachtig, emotioneel eerbewijs aan deze man, die veel voor Ootmarsum heeft betekend en zeer zeker ook voor de toneelvereniging Ootmarsum. Onder het nummer van de popgroep Queen ‘The show must go on’ volgde een fotosessie met Gerard Borggreve in beeld om hem een meer dan passende hoofdrol te geven na afloop van deze drie uitvoeringen. De emoties spatten van de gezichten van de toneelspelers en in de zaal kon je een speld horen vallen. Een bijzonder indrukwekkend moment, waarmee op een waardige wijze de club op haar manier afscheid nam van een toneelvriend – en collega. Zeker op de zaterdagavond werd het een heel bijzonder gebeuren. De naaste familie van Gerard Borggreve was aanwezig en dan is het gemis van een heel vertrouwd persoon heftig merkbaar. Toneelspelen met een extra emotionele lading en dan dit op de planken brengen, verdient alleen maar heel veel respect voor deze groep enthousiaste, bewogen en ontroerde toneelmensen.
Publiek genoot dat vrijwel ‘iedereen nattigheid voelde’
De klucht ‘Ik voel nattigheid’ van Rob Heemskerk boeide eigenlijk vanaf de eerste tot en met de laatste minuut. Kunstschilder Vincent Poire, gespeeld door Jan Eertman, maakte van zijn ‘kliederwerkjes’ toch een succes. Dat kwam zijn vrouw Machteld, vertolkt door Tanja ter Huurne-Guyken, heel goed uit. Zij wilde zich in hogere kringen begeven en dus smeedde zij toekomstplannen om daar te komen. Dat probeerde ze te bereiken met haar vriend Harald Aandeketting (Evert Kleijer) en zijn vrouw Gwen (Debora Beukhof). Echtgenoot Vincent vertrouwde het echter niet en voelde nattigheid. De dochter van Vincent en Machteld, haar naam is Charlotte (Farzana van Zuilekom), lag in het begin veel op de stoel om computerspelletjes te spelen. De verwende dochter, die het op haar manier prima naar de zin had. Maar gelukkig viel ze uiteindelijk toch voor een jongeman.
Bij de familie Poire werkte Alie als huishoudelijke hulp. Deze rol werd geweldig ingevuld door Caroline Velers. Dat gold ook voor haar man Kees, gespeeld door het vertrouwde gezicht van Marcel Groot Rouwen. Hun vader zou eerst gespeeld worden door Gerard Borggreve, maar werd nu geacteerd door Michiel Geurtse. Hij wist dat heel knap in te vullen en het trouwe publiek viel het ook op dat hij zich zelfs de maniertjes en woordgrappen van Gerard eigen had gemaakt. Kleinzoon Peter (Richard Nijmeijer), later de vriend van Charlotte Poire, maakte zijn debuut en deed dat met veel overtuiging.
Waar geld op de loer ligt, liggen ook rijke comités op de loer. Harriet, gespeeld door Angelique Brugging en Josefien, de penningmeester van het damescomité en geacteerd door Odylia Schulte, probeerden er een slaatje uit te slaan en dat zorgde uiteraard voor dat anderen nattigheid voelden. De ‘daftige’ dames speelden hun rol consequent op een hoogdravend niveau.
En dan was er nog zuster van der Karre, werkzaam op de Amanshoeve. De vader van Aly en Kees en de opa van Peter was deze instelling ontvlucht vanwege deze verzorgende, die hij zuster ‘Pukkel’ noemde. Door zijn weglopen uit deze zorginstelling en de gebeurtenissen in huize Poire leidde dat tot allerlei niet verwachte situaties, waarop iedereen op zijn eigen wijze reageerde. Opa werd wijnkenner met de naam ‘Dorstig’ en moest zich uiteindelijk in alle bochten wringen om daar uit te komen. In het derde bedrijf kwam alles aan het licht en was het Vincent Poire, die het voelen van de nattigheid op het droge legde. Een mooie ontknoping en het publiek reageerde regelmatig met de nodige lachsalvo’s of het bekende oooohhhh. Een staande ovatie was het gevolg voor de prestaties van de acteurs en actrices. Zij kunnen echter ook niet zonder de steun van de toneelmeesters Ellen Groot Rouwen en Sabine Hindemith, terwijl Robin Braakhuis zorgde voor licht en geluid. Het geheel stond onder leiding van de regisseurs Farzana van Zuilekom en Michiel Geurtse. Tijdens de pauzes kon het publiek een beroep doen op de bediening van Ons Gebouw en ook dat verliep vlekkeloos.
Het werd in alle opzichten een heel bijzonder weekend. Een Rollercoaster vol emoties, maar met een resultaat, waarop alle betrokkenen met een heel goed en waardevol gevoel op terug kunnen kijken.
Foto’s Hanneke Spermon
