Ook de laatste loodjes zitten er weer op voor de deelnemers aan de Nijmeegse Wandelvierdaagse. Dus ook voor onze wandelende reporter Monique Oude Egbrink. Ze volbracht voor de vijftiende keer dit wandelevenement. In haar verslag na de derde dag liet ze weten dat het voorlopig haar laatste deelname is. In deze bijdrage houdt ze nog een slag om de arm. Zeker niet volgend jaar, maar misschien over een x aantal jaren met haar vriendin Nancy. We blijven haar als een schaduw volgen en hopen dat, als ze weer meeloopt, opnieuw haar bevindingen met ons wil delen. Als redactie zijn we nu zeker op tijd met deze vraag. Het geeft echter ook wel aan dat wij, maar zeker onze lezers, erg genieten van haar verslagen over het verloop van de etappes. Dus ook nu weer veel leesplezier en voor Monique was het zeker een rollercoaster van emoties.
Dag 4 Nijmeegse 4daagse 2023
Via Gladiola feest met emotie
De dag begint weer vroeg. Laatste dag vroeg uit mijn nest en mij weer verheugen op mijn eigen bed in de avond. Niet dat mijn 4-daagse bed slecht lag, maar toch Oost West, thuis best.
Voetjes en beentjes nog 1x weer insmeren met zalfjes. Of het helpt, ik denk van wel, dus daar hou ik mij maar aan vast. Het enige dat ik weet is dat mijn voeten nog steeds mooi glad zijn en de beentjes zijn redelijk soepel.
Van bushalte naar Via Gladiola
Bij de bushalte dezelfde 3 dames vanaf dag 1, maar helaas ging er maar 1 mee de bus in. De andere twee waren uitgevallen. 1x door blaren waardoor ze niet kon lopen en de ander, heel lullig, gevallen bij een vluchtheuvel en haar enkel verstuikt. Domme pech, maar wel stoer dat ze naar de bushalte komen om hun vriendin uit te zwaaien.
Het was fris vanochtend maar de zonsopgang en mist boven de weilanden maakt veel goed. De meeste lopers zijn opgewekt en blij dat iedere meter er één is, die je dichter bij de finish brengt.
Iedere ochtend worden we uitgezwaaid door mega veel studenten, zij die denken dat het nog steeds de dag ervoor is, terwijl wij toch echt op de juiste dag leven.
Het motto deze week was dan ook: ‘Echte lopers stappen niet en echte stappers lopen niet, maar we stappen door de dag en de nacht! Ja ja mensen, iets om je hersenen over te kraken.’
Sommige wandelaars denken dat het een carnavalsoptocht is qua kleding. Het ziet er grappig uit hoor, maar mijn mening is dat het ook mensen zijn, die graag media-aandacht willen.
De 4e dag, de dag van Cuijk, voert ons via Nijmegen, Overasselt, de Dijk over naar Linde, Beers, Cuijk, Mook, Molenhoek, Malden weer naar Nijmegen.
De vrijdag is voor de 40 km lopers 43 kilometers lang. Ach ja, die 3 km doen we er wel even bij. Al zal niet iedereen er zo over denken.
Onderweg zie je wandelaars waar ik veel respect voor heb, namelijk zij die lopen met veel pijn. De meeste wandelaars zullen spierpijn hebben of wat stram, maar bij sommige zie je haast de blaren door de schoenen heen. Bij wijze van dan hè.
Ik word ook blij van de mensen langs de weg. Voor deze mensen ben je de held van de dag. Iedereen is blij en moedigt je aan. Dan wel met applaus, spandoeken, bordjes, lekkere dingen, muziek uit boxen of zelf muziek maken door jong en oud.
Voor je op de helft bent kom je op de dijk langs de Maas. Zo’n 3 km in optocht lopen. Hier hoef je je en kun je je niet druk maken. De weg is gewoon niet breder. Het enige mogelijke probleem is dat je moet plassen. Geloof mij ik kan het lang ophouden, maar nu moest ik echt. En meer dames met mij. Ha ha. Hoe fijn is het dan om een mooie haag te zien, waarachter je kunt plassen. En daar zit je dan met ca. 10 vrouwen op een rij. Dat is ook wel weer het mooie, niemand die zich schaamt. Voor het geval er iemand zegt na dit schrijven, dit is wildplassen, ja dat klopt, maar soms is er iets wat moet en dan maar wild.
Aan het eind van de dijk loop ik zomaar een vader en zoon uit Ootmarsum tegen het lijf. René en Esken Rorink. Zij staan daar te wachten op vrouw en moeder. Ik had gelijk aanleiding om een broodje te eten en even bij te kletsen met deze oud buren.
Na de dijk gaat de route naar het kleinste plaatsje van de 4daagse namelijk Linde. Ieder jaar hebben ze een ander thema. Nu was het de filmwereld. Het eerste wat je tegenkwam was de vraag of je met Oscar op de foto wilde. En jullie raden het al, het was een Amerikaanse Oscar. Nou dat wilde ik natuurlijk wel. Ik voelde mij natuurlijk wel vereerd.
Na Linde via het altijd gezellige Beers naar het superfeest in Cuijk. Lieve lezers, dit is het ultieme wat je mee mag maken op zo’n dag. Rijen dik met supporters, veel muziek en zoveel gezelligheid. Volgens mij is er in Cuijk op dat moment niemand meer thuis.
Terugkomend op de muziek, hier zit ieder jaar een militaire kapel. Nu wist ik dat ras muzikant Tim Baars daar zou spelen. Dus even zoeken. Helemaal verscholen achter een klein drumstel, heb ik hem gespot. Geluisterd naar het mooie stuk welke ze aan het spelen waren, daarna fotootje en praatje en dan richting de pontonbrug om je weer over de Maas te brengen. We moeten tenslotte toch weer vanuit Brabant naar Gelderland. Hier even een applaus voor de militairen. Zij die dit zware werk verrichten.
Na de pontonbrug hup hup naar mijn eigen supporters in Malden.
Hier had ik even niet de emoties onder controle. Zo lief dat er mensen uit Ootmarsum de Ootmarsummers komen aanmoedigen en dan klaarstaan met een blikje Radler. Lieve Lieke, Toon, Paul, Marijke, Hans, Ine en Marc, zo lief. Dank je wel. Hierna liepen de laatste 7 km heeeeeel soepeltjes. (geintje natuurlijk van dat soepeltjes lopen J)
Richting de finish nog meer Ootmarsummers gespot. Ook Diehard 4daagse fans Linda en Kurt met hond Eddy zaten langs de kant. Even een praatje, ach ja waarom ook niet, wie hebt ja tied zat om bie de finish te komm’n.
Onderweg appcontact met Linde Teders. Zij stond met haar moeder richting de finish langs de kant. Nou als je weet en ziet dat er 8 rijen dik langs de kant staan dan is het ff zoeken, maar ook Linde en Marga hebben we gesproken. Jullie lezen al, ieder jaar toch best nog een aantal Ootmarsummers, die Nijmegen weten te vinden om hun stadgenoten te supporteren. Al zullen er vast wel meer zijn geweest.
Zo’n 4e dag is ook een dag met emoties. Je bent moe, je hebt pijntjes, vanaf zaterdag is het weer terug naar de werkelijkheid, lieve mensen uit Ootmarsum die je komen aanmoedigen op de route. Dit geeft een mooie emotie, die er dan uitkomt op zo’n 4e dag.
Na de finish mijn 15e kruisje (lees: nummer, meer krijg je er niet voor ha ha) opgehaald. Dit geeft altijd weer een trots gevoel. Ik ga echt niet naast mijn schoenen lopen hoor mocht je mij tegenkomen in Ootmarsum, maar al zeg ik het zelf, ik vind mij wel stoer.
Op Eddy na, helaas een scheenbeenontsteking, zijn alle Ootmarsummers over de finish gekomen. Dus ben ik trots op Geert, Marcel, Julia, Mathilde, René, Alphons, Joke, Annet, Rudy, Lucy en Renate. Allemaal toppers.
De laatste voor het meisje van de VVV?
Nu heb ik zo links en rechts een reactie gehoord op het geschrevene dat dit mijn laatste 4daagse was. Ze geloven dat namelijk niet. Iets van wandelvirus. Nou lieve mensen, we gaan het zien wie er gelijk krijgt. Er is namelijk een goede vriendin, Nancy, die voor de 2e keer de 4e daagse wil lopen vanaf het moment dat ze de 30 mag. Nancy, ik vind het prima. Voor jou is het nog maar 5,5 jaar wachten, voor mij iets langer (ik hou van je J)
Een groot DANKJEWEL voor de organisatie en vrijwilligers van de 105e Nijmeegse vierdaagse. Het is en blijft voor deze mensen een hele operatie om alles in goede banen te leiden. Denk hierbij ook aan het afzetten van de wegen en de routebordjes voor de snelle wandelaars (de ‘normale’ wandelaar loopt wel achter de meute aan).Bij het groot dankjewel horen ook Mary-Anne & Wim. Mijn gastgezin. Het was weer zo fijn en gezellig bij kunnen kletsen.
Ik hoop dat ik jullie met mijn verslag weer enthousiast heb kunnen maken. Het is altijd lastig om de beleving van zo’n groot evenement over te brengen op papier, maar ook al is er maar één die hierdoor denkt, yes, dit wil ik ook een keer meemaken, dan heb ik mijn doel bereikt. (geintje natuurlijk)
Het is wel zo: wandelen is gezond voor lijf en geest, pijn is fijn, pijn is een emotie en die kun je uitschakelen.
Lieve lezers, blijf gezond met lijf en geest en dank voor al jullie lieve en leuke reacties op de app, facebook en in levende lijve.
Lieve wandelgroet van het ‘meisje’ van de VVV,
Monique
