Op de 20e juli nam juf Rosalien Krabbe afscheid van het basisonderwijs. Op die dag schreef ze haar laatste bladzijde van een boek, waarin 45 jaar onderwijservaring staat beschreven. Het werd een dag met een lach en een traan, want haar hart ligt in het Ootmarsumse onderwijs waar ze in 1973 begon op de Scheepersschool, verkaste naar de Jozefschool, en sinds de brede school er kwam, werkzaam is op de Meander. Een juf met een enorme drive tot het laatste toe. Zelfs op haar afsluitende teamvergadering stak ze haar hand op, want ze had ‘nog iets’ voor de rondvraag. Op een prachtige zomerdag in juli 2018 sluit ze 45 jaar van haar leven af. Een periode, waarop ze met veel dankbaarheid terugkijkt. “Ik vind werken met kinderen het mooiste wat er is en vooral wat je van ze terugkrijgt. En als je werk in goede harmonie verloopt met ouders en collega’s, dan ben je een heel gelukkig mens en kun je volop genieten van de leerlingen, die aan je zijn toevertrouwd,” karakteriseert Rosalien Krabbe haar werk in het basisonderwijs.
“Als kind wilde ik al juf worden”
Rosalien Krabbe is geboren en getogen in Weerselo in een gezin met 8 kinderen. Ze doorliep de lagere school in haar geboortedorp en het middelbaar onderwijs in Oldenzaal. Haar volgende keuze was voor haarzelf geen verrassing, want ze wilde naar de kweekschool. “Als kind had ik eigenlijk maar één doel voor ogen: leerkracht worden. Dat uitte zich al in het voorlezen aan andere kinderen,” vertelt Rosalien.
“Wat wil je”
De opleiding verliep voorspoedig met onder meer stages in Enschede. Toch kwam er in het laatste jaar een kink in de kabel. Ze raakte betrokken bij een ernstig ongeluk en met botbreuken en een zware hersenschudding was ze een tijd uit de running. “Het examen stond voor de deur en dus moest ik eigenlijk wel de lessen volgen om het te kunnen halen. Ik weet nog goed dat mijn vader, met wie ik een hele goede band had, tegen me zei: ‘Wat wil je’. Ik wil het halen gaf ik als antwoord. ‘Dan gaan we ervoor’ en vanaf dat moment ben ik iedere dag door mijn vader of een ander familielid naar het Hoogveld in Hengelo gebracht. Daar ben ik hem nog dankbaar voor en ook voor die opmerking ‘Wat wil je’. Mijn vader was een consequent, maar fair iemand,” toont Rosalien haar waardering voor haar vader.
Scheepersschool
Op krukken dus naar de kweekschool en ook op krukken naar de Scheepersschool, want daar had ze in de laatste maanden voor haar examen gesolliciteerd. Rosalien sprak met Jan Oude Veldhuis, het toenmalige hoofd van de school. “Het was een heel leuk gesprek en na afloop liet hij weten dat hij me als nieuwe collega wilde voorstellen aan het team met onder meer Lia Langkamp, Jan Luttikhuis en Fons van Koersveld. Het was de bevestiging dat ik was aangenomen al had ik nog geen diploma op zak en door het ongeluk kon ik mijn gym-akte natuurlijk ook niet halen. Gelukkig kon ik met de kweekschool een afspraak maken en mocht ik het later inhalen. Ik heb het gehaald met de kruk aan de muur, maar de gevraagde oefeningen kon ik uitvoeren“ lacht Rosalien Krabbe.
Met het behalen van haar examen en de hoofdakte kon ze aan de slag op de Scheepersschool. “In het begin heb je wel het idee dat je in het diepe wordt gegooid. Je krijgt een kast met boeken, de nodige handleidingen en dan moet je het ineens kunnen. Zo werkt dat natuurlijk niet, maar iedere keer krijg je meer ervaring en de Scheepersschool was voor mij een goede leerschool met heel veel gezelligheid. Ik ben daar begonnen in groep 4 en dus was de communie één van de hoogtepunten van het jaar. Het was trouwens toen nog gebruikelijk dat je na de communieviering bij alle kinderen op bezoek ging om ze te feliciteren,” beschrijft Rosalien haar komst naar de Scheepersschool.
Naar de Jozefschool
Voor Rosalien Krabbe was het leven op school er één met veel uitdagingen. Ze stond niet stil en bekwaamde zich als leerkracht door het volgen van cursussen. Ze stelde de kinderen steeds centraal en gaf les vanuit haar hart. Ongeveer halverwege haar carrière vond ze een nieuwe uitdaging, maar dan bij de andere RK school in Ootmarsum en dat was de Jozefschool. “Ze wilden daar met een zogeheten schakelgroep beginnen. Daar voelde ik erg veel voor. Mijn ambitie is wel om er bij de kinderen uit te halen wat er in zit. In deze schakelgroep, die ik samen met Ine Hulsman runde, werkten we op vier niveaus. Dat was best vernieuwend en dat sprak me heel erg aan. In het huidige onderwijs zijn de methodes daarop gebaseerd, dus we waren erg vooruitstrevend, maar kregen de ruimte van de directeur Clemens Loves en de rest van het team. Deze vorm van onderwijs sloot heel goed aan bij de meerdere niveaus, die je op een basisschool hebt. Niet alle kinderen kunnen even goed leren, maar ze hebben allemaal hun talenten en capaciteiten en daar moeten ze mee leren omgaan en vertrouwen in zichzelf te hebben. Mijn mooiste cursus was Oplossingsgericht werken. Als je wilt kun je voor ieder probleem naar een oplossing zoeken. Aan mijn leerlingen vraag je in vertrouwelijke gesprekken wat ze zelf denken welk niveau ze hebben en als ze dat aangeven stel je de vraag waar ze naar toe willen. En dan zeg ik tegen de kinderen – hetzelfde wat mijn vader ook tegen mij zei – ‘Wat wil je’. Dat is voor mij ook het prachtige in het basisonderwijs om dit proces, waar de nog jonge kinderen zich in bevinden, te begeleiden,” beschrijft Rosalien één van de wezenlijke zaken in het basisonderwijs.
Kuiperberg
Met heel veel plezier kijkt Rosalien terug op de periode in het voormalige hotel de Kuiperberg. In Ootmarsum had de gemeenteraad besloten om een brede school te realiseren met onderdak voor onder meer de toen nog drie basisscholen: Jozef, Scheepers en ‘n Profiet. Het nieuwe gebouwencomplex kwam op de locatie van de Jozefschool en ’n Profiet, dus beide scholen moesten tijdelijk verhuizen. De leerlingen van de Hervormde school vonden onderdak in de voormalige Welkoop, terwijl de kinderen van de Jozefschool in hotel de Kuiperberg onderwijs kregen. “Dat was echt dealen met de ruimte, want het was allemaal krap bemeten. Het rook er muf, muizen liepen door de klas, maar met veel saamhorigheid tussen de collega’s en tussen de kinderen hebben we het gered, waarbij we ook nog eens het Jozefbeeld in ‘een soort processie’ naar de Kuiperberg brachten. Echt, een geweldige tijd,” vertelt de juf.
Dankbaar
“Dat ik 45 jaar in het onderwijs werkzaam heb mogen zijn, vervult me met dankbaarheid. Ik ben gezond gebleven en dat is een waardevol cadeau wat je niet altijd in de hand hebt. Van de huidige kinderen heb ik vaders en moeders in de klas gehad en dan zie je toch vaak bepaalde kenmerken terug. Mijn doel was altijd om de kinderen op de plek te krijgen waar ze zich vertrouwd voelen. Het onderwijs kan je maken en het geeft iets terug. Dat heb ik altijd mogen ervaren. Ik ben Intern Begeleider en Remedial Teacher geweest, maar mijn hart ligt toch voor de klas staan om dagelijks met een groep kinderen te werken. Toneelstukjes spelen, met humor de scherpe kantjes er af halen, maar ook hard en serieus werken. Na gedane arbeid iets leuks doen en dat deed ik regelmatig door een typetje te spelen. Ik was dan bijvoorbeeld juffrouw Penseel en zette een hoed of bril op en bracht dan vaak een item naar voren dat me die dag was opgevallen. Dat kon een pesterijtje zijn, een ruzie of een verdrietig kind, maar ook de mooie momenten uitspelen, want die overheersten met afstand mijn onderwijsleven. Voor mij was het ook belangrijk om de onderlinge contacten tussen collega’s te stimuleren. Een kop koffie voor je begint, maar ook een bakkie doen na de lessen. De band met ouders is tevens een wezenlijk onderdeel van je vak. Je kunt niet mooi weer spelen, maar je moet eerlijk blijven en ook met hen proberen een oplossing te zoeken als de meningen uiteenlopen. Het is een heel dynamisch leven wat je leidt en het is een echt geschenk dat ik dit 45 jaar fulltime heb mogen volhouden, ” zegt een dankbare Rosalien Krabbe.
Afscheid nemen met een lach en een traan
Voor Rosalien was het best moeilijk om na al die jaren afscheid te nemen. Heel veel rondom haar afscheid regelde ze zelf en had ze van A tot Z uitgewerkt. “Ik heb ook de partners van mijn collega’s uitgenodigd, want normaal zijn ze, door ons grote personeelsbestand, nooit uitgenodigd voor een feestje. Dit keer wilde ik dat wel. De mannen hebben een boog voor mijn huis opgezet, terwijl de vrouwen roosjes maakten. Blauw-geel, want ik ben een echte Ootmarsumse geworden. Terug op school spreek ik een afscheidswoordje en daarna steken we een kaars aan voor de mensen, die er eigenlijk bij hadden moeten zijn. Daarna treed ik op als Tina Turner, want dat wilde ik altijd al heel graag een keer doen. En voor wat betreft mijn laatste dag moet ik het allemaal op me af laten komen,” verzucht Rosalien.
Die laatste dag werd een onvergetelijk festijn. Met de directie werd er samen bij hotel Twents Gastenhoes ontbeten en daarna kwam haar klas op versierde fietsen hun afscheid nemende juf ophalen. In de kerk was er vervolgens een viering en terug op de vertrouwde locatie, de Meander, werd Rosalien door alle leerlingen toegezongen en slingerde ze door een haag van kinderen over het plein naar de hoofdingang. Ze liep over de rode loper, werd nog eens toegezongen en gesproken om voor het laatst als juf naar binnen te gaan. Het vervolg was hartverwarmend en emotioneel, want de Meander neemt afscheid van een juf, die ze nooit zullen vergeten.
