Er zijn van die momenten dat je denkt: “Is deze wereld echt?” Jos Sijtsma zag het licht niet branden, van een lantaarnpaal wel te verstaan. Dus hij belde als trouw burger de gemeente om daar kond van te doen. In dit gesprek wilde Jos nog een ander euvel aan de kaak stellen, maar hij kreeg te horen dat er maar één klacht per keer mocht worden doorgegeven. “Dus moet ik de hoorn er op leggen en terugbellen voor de tweede klacht?” vroeg Jos. “Ja,” was het korte en bondige antwoord. Dat is toch een bijzondere werkwijze nietwaar? Waarom kunnen niet meerdere meldingen in één telefoontje verwerkt worden? Misschien heeft het te maken met notoire klagers, die van alles in één keer op tafel willen gooien. Misschien is het ook wel landelijke regelgeving in Nederland, zijn de computersystemen daar op gebaseerd en zijn zelfs onze ambtenaren daar niet blij mee. Het zal een oorzaak hebben, maar laten we toch ophouden met Nederland dicht te timmeren met allerlei voorschriften, regels en dergelijke. Of laten we er in elk geval flexibel mee omgaan. Het wordt tijd om weer vertrouwen te hebben in elkaar………Dat vertrouwen is blijkbaar ook weg bij Wissink (‘Laansman’) tussen de Mors en de Wiemselweg. Vanaf het industrieterrein kan men nu niet meer ‘binnendoor’ lopen of fietsen, want de boer heeft daar een mooi landhek geplaatst.
Teveel sluipverkeer moet Wissink hebben gedacht, maar voor de gemeente een mooie gelegenheid om daar toch eens een echt wandel – en fietspad aan te leggen. Dat kan mooi langs het scoutinggebouw en langs de slingerende beek om van daaruit via de Wiemselweg ook nog eens door te kunnen stoten naar de Ottershagenweg. Waarom? Omdat het een mooi stukje natuur is. Daar kan geen misverstand over bestaan. Bij Renate Keupink ontstond er wel een groot misverstand. In haar huis had zich op zondagmiddag een grote schare klein en groot grut gemeld. Het was erg gezellig en dus vlogen de uurtjes voorbij werd het tijd voor het avondeten. Renate nodigde iedereen uit om te blijven eten en er werden patat en snacks besteld. Haar partner Peter Postel was op dat moment nog onderweg en werd gebeld om de warme maaltijd op te halen bij het cafetaria. Met een klein tasje kwam Peter even later thuis en dat bleek bij lange na niet voldoende om alle hongerige magen te vullen. Renate boos en ze belde café Blom op dat er van de hele bestelde bestelling niets klopt. Arjan Smelt snapte er niets van en liet weten om het bestelde maar terug te brengen. Koen Baars, één van de aanwezige hongerige wolven, reed naar Blom en daar zagen Arjan en Karin direct dat het een Pläske tasje was. Peter bleek dus de bestelling van een willekeurig iemand anders meegenomen en betaald te hebben. Koen werd vervolgens overladen met patat en snacks en dus kon er bij Renate heerlijk gebikt worden. Af en toe een kleine verslikking door de lachsalvo’s, want ze zagen in gedachten bij ’t Pläske al iemand binnenkomen, die zijn al weggehaalde bestelling kwam ophalen……..Ook daar zal ongetwijfeld een oplossing voor gezocht zijn.
