Siepelsaegh in Glazen Huis en met Frans zonder gebit

Het Glazen Huis heeft in vijf dagen tijd toch maar mooi (bijna) 6000 euro opgeleverd. Een achttal redelijk jonge mannen, met uitzondering van Tonny (wel jong van geest) Geerdink, zorgden weer voor een topevenement. De jonge generatie wordt nog wel eens afgeschilderd als een patatgeneratie en van lang leve de lol, maar juist deze kerels storten zich op goede doelen, gebruiken hun talenten en zorgen voor prachtige beelden. Wat is er mooier om Tom Veelers in zijn eigen Siepelstadje te zien? Of senioren in de polonaise en kinderen die in een veiling bieden omdat papa of mama zegt “steek je vinger maar omhoog!” Toch laten teveel mensen het echter afweten. Waar is de politiek, het college, de Stadsraad, de (sport)verenigingen?  Willen ze er voor het goede doel niet bij zijn? Of is dit plein niet groot genoeg….? Misschien dat mensen na dit Glazen Huis eens zonder glazige blik in de spiegel kijken en ervoor kunnen zorgen dat ze er volgend jaar wel bij zijn.  Chapeau voor deze actie en ga zo door mannen. René Bosch heeft ook iets met glas. Dat is echter staand glas dat zeker al te lang staat.  René heeft al vier maanden lang beloofd om een  glazen plaat uit de vergaderruimte van de sporthal mee te nemen naar huis. Iedere keer weet hij weer een te doorzichtige smoes te vinden en dus staat deze glazen plaat nog steeds in de vergaderruimte.  Volgend jaar bouwen we deze plaat in het Glazen Huis en kan René er alleen nog zijn handtekening  opzetten. Voor Erwin Heesink zijn de laatste twee handtekeningen van groot belang geweest. Zijn woning werd verkocht, maar ook het lapje grond naast zijn nieuwe huis, de rectorwoning. We kunnen rustig stellen dat hij nu een meer dan gemiddelde rector is aan de Cellenkampstraat waar ondertussen alle te koop staande huizen zijn verkocht. Senaatslid Erik Hemmer, de groep van oud-adjudanten van de Othmarridders, liet zich een koebel (lees koe-bel) met halsband aansmeren, waardoor zijn collega- adjudanten mee konden maken dat Erik eindelijk mobiel kan bellen.  Frans Maathuis moest na een bijzondere gebeurtenis de tandarts bellen. Traditiegetrouw deponeerde hij, na een mooie TV uitzending, zijn gebit in een bakje en zette dit gedachteloos op de vensterbank van zijn kamer. Het gebit bevatte vermoedelijk echter nog restanten van een lekker hapje kaas of worst. De volgende ochtend kwam vrouw Ria naar beneden en zij hoorde allerlei knarsende en krakende geluiden. Ze vertrouwde het niet en zette haar man (en niet de hond) op het spoor. Frans vond zijn kunstgebi niet veel later tussen de echte tanden van zijn hond, in stukken! Na een grondig onderzoek en wat plakwerk bleek er één deel te zijn verdwenen. Vermoedelijk de nep holle-kies met het laatste restje vlees van een overheerlijke maaltijd. De catering voor het 40-jarige feest van de wijk Moerbekkenkamp zal ongetwijfeld niet voorgekauwd zijn. De buurt maakt er komend weekend een spectaculair feest van.  We hopen dat de Moerbekkenkamp een onmeunig, maar toch beschaafd feest heeft. Met hun nieuwe “beekdalletje”, vers gemaaid, gaan we er vanuit dat het gras rond die tijd nog geen twee kontjes hoog is. Gelukkig hebben we Frans en Joke Swennenhuis, twee bewoners van het eerste uur, en zij zullen ongetwijfeld de festiviteiten in goede banen leiden. Veel plezier en proficiat met dit prachtige jubileum!!