Siepelsaegh heeft het op de heupen

Het wandelen zit de Ribes zussen, de Oude Vrielinks,  in het bloed. Iedere dag zie je ze wel als twee – of drietal ergens spazieren. Op de warme dagen van de afgelopen periode, is het wat lastiger om je huissleutel mee te nemen, die je normaal in je jaszak stopt. Want wat moet je met deze warme kledij? Annie Niehof-Oude Vrielink kreeg het advies om voor haar sleutel een heuptasje mee te nemen. Dus op een zomerse dag ging ze met dat heuptasje op pad, om er richting het Springendal achter te komen dat ze deze toch ‘ergens’ verloren had. De dames Ribes keerden terug op hun voetschreden, maar het tasje bleek spoorloos. Dat betekende uiteraard ook dat Annie niet meer in huis kon, bij gebrek aan sleutel. Je kunt wel een loper zijn, maar dat houdt niet in dat je er ook één hebt. Achter het huis wachtte ze geduldig totdat manlief Jan thuiskwam. Die keek verbaasd op dat hem een dergelijk onthaal wachtte. Na het verhaal, liep Jan een klein deel van het traject van zijn vrouw. Binnen afzienbare tijd was Jan terug met het heuptasje dat iemand keurig op een vers geknipte heg had gelegd. Zo kun je het met zo’n tasje toch mooi op de heupen krijgen. Tonnie Heinink kreeg het ook op de heupen, want tijdens de altijd gezellige jeu de boules middagen was hij opeens zijn stalen ballen kwijt. Net als iedereen haalde hij zijn gekoesterde spelmateriaal uit een tasje, en legde deze op het gemeenschappelijke kuiltjestafeltje waar de ballen vol jeu niet vanaf kunnen rollen. De partijen werden verdeeld en Tonnie wou zijn opgepoetste ballen vastpakken. Tevergeefs. De leden van de jeu de boules vereniging hebben het geweten. Alle wedstrijden werden stilgelegd, Tonnie bekeek bal voor bal en dat waren er een heleboules. Uiteindelijk bleken ze in de handen terecht te zijn gekomen van Henny Postel, die nietsvermoedend de wedstrijd van zijn leven gooide. De ballen werden geruild en de rust keerde terug op het Kuiperbergcomplex. Rustig is het altijd op de oude gemeentewerf. De Stichting Natuur en Milieu heeft daar een akker vol spelt ingezaaid en daaromheen randen met wilde bloemen. Het is een mooi contrast met het populierenbos op dit moment. Volgende week wordt het allemaal nog eens in het zonnetje gezet, daar aan de rand van het Openluchtmuseum en het inmiddels veelbesproken Commanderieplein. Niet iedereen gunt het Ootmarsum om trots te zijn op het tabaksmuseum, bleek uit een column in TC Tubantia. Natuurlijk raakt de journalist een gevoelige snaar en steekt hij niet een sigaret, maar wel een lontje aan.  Iedereen is het er mee eens dat roken niet goed is voor je gezondheid, maar dat wil nog niet zeggen dat je niet met trots kunt kijken naar een stukje industrie uit het verleden. Want eerlijk is eerlijk, iemand die nu nog een sigaret opsteekt is daar in eerst instantie toch zelf verantwoordelijk voor. Verantwoordelijk voor een mooi succes is Jan Grimberg, want zijn winkel mag nu een super supermarkt genoemd worden. Maar uiteraard ook lof voor alle medewerkers, want dat is de basis om super te worden en te zijn. Nu in de oorkonde nog de goede plaatsnaam, want daar was een foutje ingeslopen. AH let nog steeds op de kleintjes en een dergelijke organisatie als de SSK moet dan ook op deze details letten. Lukt dat dan is het super en zetten we Ootsmarsum aan de kant en Ootmarsum weer in de markt.