Siepelsaegh van groener bij de buren tot zandhappen bij de noabers

Hallo allemaal, wat fijn dat je er bent. Voor Juf Ank is de vakantie voorbij en dat geldt dus ook voor ons. We stampen dit jaar maar weer door, want er valt genoeg te beleven. “Hallo allemaal” kent u van de ‘De Luizenmoeder’ en als Siepelsaegh proberen we soms wel een beetje de luis in de pels zijn. Hoe is het bijvoorbeeld met ‘onze’ gemeente? Ooit won Ootmarsum de Entente Florale. Maar wat is het vervolg? Jan Lammerink liet ons laatst nog weten het een schande te vinden hoe het onkruid tussen sporthal de Schalm en de vijver welig tiert. En niet alleen daar! Eerlijk is eerlijk, het is wel heel groen!  Maar niet mooier als bij de buren……  In Dalfsen, ook winnaar van deze groenprijs, hangt aan nagenoeg iedere lantaarnpaal in het centrum een prachtige plant, die de gehele zomer bloeit en goed wordt onderhouden. Dat geeft kleur en fleur en zou ook zeker in Ootmarsum passen, maar goed, het geld wordt in deze gemeente blijkbaar anders besteed………….maar hoe?  Jan Grimberg besteedde als hoofdsponsor van de Schröder Masterclass in Tubbergen ook het nodige geld, maar dan aan dit paardenevenement. De geldschieter mocht  als een soort ‘groom’ mee met tweespanmenner en winnaar  Mark Weusthof. Tijdens de ereronde zag je Jan ‘Groomen’ en dat kon niet goed gaan. Tijdens een scherpe draai vloog hij van het tweespan af om na een super (zonder markt)-val, gevolgd door een knappe rol direct weer op te staan. Zandhaas Jan schudde het zand van zich af, herpakte zich en stond even later weer op het tweespan dat daarna opvallend rustig de rondjes reed. Na het A-H van het publiek klonk er vervolgens een welgemeend applaus. Dat kreeg Wim Blokhuis niet toen hij  bij zijn huis in een hoogwerker zat. Deze had hij gehuurd om zijn stulpje te schilderen, maar ja, het apparaat haperde bij het verplaatsen. Het kon niet meer naar boven en niet meer naar beneden en dus hing Wim tussen hemel en aarde. Dat heeft nog wel even geduurd, want de hoogwerker was in zijn geheel niet meer mobiel en de mobiel van Wim zat niet bij de schildersattributen. Het plan was om met hoogglans te verven, maar Wim was wel hoog, maar de situatie kende weinig glans. Hij had wel mooi de tijd om eens goed naar de plekken te kijken, die wel een likje verf konden gebruiken.  Hans Takken, vrijwilliger van het Openluchtmuseum, kreeg veel bekijks in zijn nieuwe woning in Hoogeveen. Zijn collega’s van de collectieploeg hadden daar een house warming party aangeboden gekregen  en gingen dus op weg. Wim Leverink reed voorop met Jan Olde Dubbelink als tweede chauffeur. Wim had zijn TomTom ingeschakeld, maar deze bleek meer TomOm en dus werd er tot twee keer toe, heen en terug, een flinke omweg gemaakt. Achteraf bestempelden de leden van de collectieploeg deze tocht  als een echte Takkenreis. Eén pleister op de wonde, de gehaktballetjes van Hans vergoedden veel, daarvoor wil je wel een ommetje maken. Welk ommetje het uithangbord van Hotel de la Poste maakt, is de vraag. Eén van de mooiste borden van Ootmarsum, hangt niet meer aan de gevel. Dat is deels logisch, maar wel jammer, want zo lang er nog geen stadsmuseum is, moeten we dit kunstwerk blijkbaar nog lange tijd missen. Het was met recht een visitekaartje voor het stadje en het is dus best zonde als dit niet ergens weer een plekje krijgt aan dit karakteristieke gebouw. Beetje lastig….., het bord hing tussen begane grond en verdieping in, dus moeten we nu Harry of Ton vragen waar het bijzondere schild, met de postkoets als uithangbord, gebleven  is?