Siepelsaegh van modder naar 65 jaar en terug naar scout

De Siepelsaegh is niet bedoeld om modder te gooien, maar sommige personen beginnen daar zelf mee, dus kan het soms niet anders. Roderik Kolfoort is af en toe ZZP inval-chauffeur op de vrachtwagen van Postel. Dat Roderick zelf de klep niet vaak dicht heeft,  is alom bekend. Dat hem  dit in Oldenzaal met de klep van de vrachtwagen overkwam, schreeuwde  hij iets minder hard van de daken. Een spoor van modder liet hij achter dat  met een graafmachine moest worden opgeruimd, De laatste restjes veegde Roderik met een bezem zelf keurig weg. Door de schone straatjes van Ootmarsum scheurden de TukTuks van ‘Kollie’  tijdens een succesvolle Museumnacht. Hierbij geen bezem, maar ook geen Roderik, Hij was op het verjaardagsfeestje van de 65-jarige Jan Haarhuis  in Rossum. Tijdens het Tiroler Schlager Festival vierde Jan te midden van familie, vrienden, kennissen en bezoekers zijn pensioengerechtigde leeftijd. De uitnodiging was “op zijn Haarhuis’” en dus repte Jan dat hij nu in dienst was getreden van de grootste werkgever van Nederland, de SVB.  “Een ideale werkgever, want  al functioneer je voor geen meter, je wordt nooit ontslagen en  het salaris is altijd op tijd.” Jan van harte en hopelijk blijf je een lichtend voorbeeld. Een voorbeeld hoe het niet moet en hoe iets met de tijd hard achteruit kan gaan is het voormalige hotel de Vos. Op een strategisch punt in Ootmarsum staat hier een verpauperd hotel en niemand, die er blijkbaar maar iets aan wil veranderen. Soms moet ook de Siepelsaegh wat veranderen. Hans Giesselink vond het niet leuk dat hij beschuldigd werd van het molesteren van een stoeltje in sporthal de Schalm. Hans zat naar eigen zeggen rustig in het stoeltje, zag zijn team Wevo op een achterstand komen  en wilde als coach een time out aanvragen. Bij het opstaan begaf de stoelleuning het. Dus behalve de cyclaamkleur van de stoeltjes kunnen we nu ook  de kwaliteit ter discussie stellen. Harriët Wiegman stellen we nooit ter discussie, omdat het een positief gestemde vrouw is, die zorgt voor gezonde  reuring in onze Ootmarsumse maatschappij. Haar zoon Ben is lid van de scouting en werd dus geïnstalleerd bij de scouts, waarbij je het officiële uniform mag gaan dragen. Vaak worden deze blouses overgenomen van een andere, er uit gegroeide scout. Zo ook de blouse van Ben,  maar die zat nog wel vol met insignes van zijn vorige eigenaar. Pa Robert liet resoluut weten dat Ben deze insignes zelf moest verdienen, dus nam Harriët de schaar ter hand om, een half uur voor de installatie, deze dubbel gestikte emblemen te verwijderen. Het gevolg; grote gaten in de blouse. Ben vond het heerlijk luchtig, maar Harriët heeft het de hele avond knap warm gehad. Ook Gertjan Mulstege zit er warmpjes bij. Achter zijn huis aan de Nieuwstad heeft hij een nagenoeg compleet café laten bouwen. Zelf heeft hij de ideeën aangeleverd en daar bleef het ook bij. Gertjan heeft namelijk ontegenzeggelijk ritmische kwaliteiten, maar mist alle technische. Dat neemt niet weg dat bij het openingsfeest van dit nieuwe ‘café ‘  de andere horecagelegenheden ongetwijfeld een dipje hebben opgelopen in de omzet. De naam wordt ‘De achtste zaligheid’ , want naast de zeven andere in de Nieuwstad is het een plek om zalig achterover te leunen. Niet onderuit-, maar wel doorzakken en hier niet door de stoelen. Proost!!!