Siepelsaegh Veilige plek en fout parkeren

Geen paniek de schrijvers van de Saegh zijn niet gevlucht, in tegenstelling tot pakweg 230 anderen, die graag een vluchtheuvel zoeken en die hopelijk weten te vinden bovenop de Kuiperberg. Wel paniek! Het is schrikken van de soms felle reacties, die hopelijk impulsief worden geuit. Is het angst, zijn het principes of kennen we het begrip naastenliefde en noaberhulp niet meer???  Het is nog maar 70 jaar geleden dat Nederlanders te voet vluchten in hun eigen land en vaak hier in het oosten een plek vonden bij mensen die ze een warm onderdak gaven. Misschien waren het wel opa’s en oma’s van de huidige jonge generatie Ootmarsummers en Twentenaren. Deze week komen de eerste vluchtelingen naar de Siepelstad. Van iets verder weg dit keer, omdat de mogelijkheden daarvoor nu eenmaal groter zijn. Welkom aan deze ontheemden, die waarschijnlijk al meer ellende hebben meegemaakt dan dat wij bij elkaar kunnen fantaseren! Geef ze een plek en een gezicht!
Een bijzondere plek in de Ootmarsumse gemeenschap heeft de familie Rouwers al 100 jaar, met Herman als meest bekende uithangbord. Hij is dan ook uniek in zijn soort en neemt geen blad, hooguit een dienblad voor de mond. Herman is geen zuurpruim, eerder een gedroogde. Zijn humor is daar in elk geval beter mee te vergelijken. We wensen hem en zijn familie ook de aankomende eeuw veel succes!  Een groot succes was ook Koningsdag nieuwe stijl in ons stadje. Veel gezelligheid, veel jonge jeugd en veel activiteiten. Kortom een meer dan geslaagd Koningsfeest. Alleen de wat oudere jeugd zou nog beter vertegenwoordigd kunnen worden. Maar op welke wijze kan Ootmarsum hen aan zich binden, zodat ook zij in het centrum blijven? Wie het weet kan dat doorgeven aan de organisatie van deze Koningsdag, want die blijven zeker en dat is nu al een Siepellintje waard. Wat niet blijft is de onderwater-I-phone-behuizing van Stephan en Anja Holsink, die ze speciaal voor hun snorkelvakantie in Egypte hadden gekocht. Na succesvolle opnames met de telefoon van Stephan waarbij ze zelfs dolfijnen vastlegden, was het toestel van Anja aan de beurt. Vies aan de beurt! U begrijpt het al, I-sea! Duur was ie niet, maar werd ie wel. Wat is een taart waard die gewonnen is bij de loterij bij KOSC? Voor Rudi Weusthof niet zo heel veel meer. Rudi kon de taart op de route naar zijn woning niet vasthouden, omdat hij Martijn Morsink naar huis duwde. Rob Oolderink bood aan om de taart vast te houden, maar demonstreerde zijn handigheid en liet deze dus vallen. aan de ‘schand’paal met Rob! En dan een wedstrijd taartgooien organiseren! Voor paal stond ook Stijn Bruns. De jongste Bruns woont ruim een week in de binnenstad en zette zijn auto met Duits kenteken op het Kerkplein. Hij wist schijnbaar nog niet dat daar op donderdag markt is, of zou het toch gemakzucht zijn geweest? Een aantal kramen moest hierdoor om de auto van Stijn heen gebouwd worden. Op weg naar zijn werk zag Stijn wat er aan de hand was. “Niet zo handig hè?” liet hij weten, waarop de marktkoopman antwoordde: “Hij spreekt nog Nederlands ook, terwijl wij dachten dat het een onbenullige Duitser was,”    Die ‘onbenullige’ Duitser, Stijn dus, is wel mooi met het team in hun Klasse gebleven. Met maar liefst 11-0 won KOSC de laatste wedstrijd en speelde zich veilig. Nu nog maar één wens: een veilige en warme plek voor de  vluchtelingen, dat zou ook klasse zijn!