Siepelsaegh waardering en lentekriebels, sloten en haringen

Het prachtige lenteachtige weekend, en dat half februari, werd ingeluid met een prachtig bericht. Het college van de gemeente trekt het hoger beroep tegen het Openluchtmuseum in. Dat is nog eens een wijs besluit en dat past dan mooi weer bij dit fraaie  ‘voorjaar’: “Een nieuwe lente, een nieuw geluid”.  Volhouden college!
Een volhouder is zeer zeker Marlou Raatgerink. Maar liefst 26 jaar is zij de animator van de redactie van het Jaarboek van de Heemkunde. Ze kreeg een gepast afscheid met veel waardering, die ze zeker verdiende. We gaan er van uit dat de redactie haar volgend jaar een mooi plekje geeft in de 2019 editie van het jaarboek…….. Geef dan niet de titel ‘Marlou Keerweer…..’ Sommigen mensen hebben bijna een vast plekje in de Siepelsaegh en dat geldt ook voor Thomas Storck. De vertegenwoordiger in bakkersmachines is ook in de weekenden op allerlei manieren  actief. Dit keer hielp hij zijn dochter en aan het einde van de klus reed hij weg met de aanhanger achter zijn auto. Thomas sloeg linksaf en de aanhanger, niet goed aangekoppeld, ging rechtsaf een sloot in. Niet veel later stopte een passerende auto. Een lieftallige dame vroeg of Thomas hulp nodig had. Thomas, die op dat moment zonder enig succes probeerde om de aanhangwagen uit die greppel te krijgen, slaakte een luide “Graag!”. Toen viel zijn mond open van verbazing, want uit de auto stapte een kruising van The Hulk en Tarzan. Die legde zijn hand op de klep van de aanhangwagen en zonder ogenschijnlijke moeite stond deze in no time weer op de kant. De duimen gingen omhoog, de man en de vrouw stapten  in en reden weg.  Thomas koppelde vervolgens zijn aanhanger met veel precisie aan zijn auto om zonder ongelukken thuis te komen. Ook Benno Hummelink kende een ‘bijna moment’. Hij wilde een visje halen op de Meierij en zette zijn auto wat verderop op een nog vrijstaande parkeerplaats. Bij de visboer bestelde Benno zijn harinkje, maar op het moment dat hij deze naar binnen wilde laten glijden zag hij vanuit een ooghoek dat er meer aan het glijden was. Zijn auto ging ook richting een greppel. Benno wist gelukkig het juiste sprintje te trekken, rukte de deur open en kon de handrem net op tijd aantrekken. Op haringlengte, ca. 15 centimeter van de greppel, kwam de auto tot stilstand. Dat waren anders wel hele dure centimeters geworden. De vis wordt duur betaald, maar Benno’s opoffering om als een vliegende vis richting de auto te rennen voorkwam erger leed. Misschien de volgend keer een scheerlijn met een haring aan de auto? Tot slot nog een leuke anekdote, die alles te maken heeft met het fraaie februariweer. Bezoekers van Gasterij Oatmössche vroegen aan Manfred Bijen of er buiten op het terras al geserveerd werd. De uitbater antwoordde adrem; “Wij serveren alleen buiten, boven de vijftien graden……..”  Om vervolgens zelf in lachen uit te barsten en deze mensen gerust te stellen. Voor de Horeca is het te hopen dat er nog vele dagen mogen volgen met zon en temperaturen boven de vijftien graden.